Hipoteza cyklu życia
Hipoteza cyklu życia – teoria konsumpcji zaproponowana przez ekonomistów Irvinga Fishera i Roya Harroda i rozwinięta w 1957 roku przez Alberta Ando i Franco Modiglianiego. Zgodnie z nią jednostki przeznaczają na konsumpcję stały ułamek wartości bieżącej swojego dochodu uzyskanego na przestrzeni całego życia.
Opis edytuj
Hipoteza cyklu życia stanowi alternatywę dla hipotezy dochodu absolutnego zaproponowanej przez Johna Maynarda Keynesa, według której wydatki konsumpcyjne jednostki zależą od jej bieżącego dochodu rozporządzalnego, a oszczędzają tylko jednostki o wysokich dochodach. Hipoteza cyklu życia stanowi też alternatywę dla hipotezy dochodu permanentnego Miltona Friedmana, zgodnie z którą dochód permanentny to średni dochód, jaki ludzie spodziewają się osiągnąć w długim okresie.
Modigliani argumentował, że konsument dąży do stabilnego standardu życia materialnego, wyznaczonego przez dochód permanentny, i temu celowi podporządkowuje on swoje oszczędności - stanowią one różnicę między poziomem stałej stopy życiowej a wysokością osiąganych dochodów w ciągu życia. Dowodził, że poziom dochodów konsumenta ulega zmianom wraz z wiekiem. W młodości ludzie uzyskują zbyt niskie dochody, aby osiągnąć wysoki standard życia, co zmusza do stałych oszczędności i zaciągania kredytów. Sytuacja zmienia się z upływem lat. Rosnące dochody powoli obniżają poziom oszczędności, gdyż ludzie spłacają zaciągnięte w młodości kredyty, jednak muszą zachować taki poziom oszczędności, który pozwoli im w wieku emerytalnym, kiedy znowu będą mieć niskie dochody, na życie na swojej stałej stopie życiowej. W przekonaniu Modiglianiego, motywem oszczędzania jest chęć zabezpieczenia dochodu na starość, a nie troska o potomstwo.
Zobacz też edytuj
Bibliografia edytuj
- Urszula Kalina-Prasznic (red.), Leksykon polityki gospodarczej, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2005, s. 82.