Iwan Zawałykut (ukr. Іван Якимович Заваликут; ur. 10 września 1884 lub 1886 w chutorze Zawałykut koło wsi Czarnokońce Małe, zm. 21 marca 1975 w Syracuse) – ukraiński polityk, Hucuł, prawnik, działacz społeczny, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej drugiej i czwartej kadencji (1928–1930 i 1935–1938).

Iwan Zawałykut
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 września 1884 lub 1886
chutor Zawałykut koło wsi Czarnokońce Małe, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

21 marca 1975
Syracuse, Nowy Jork, USA

Poseł na Sejm II i IV kadencji (II RP)
Okres

od 1928
do 1938

Życiorys edytuj

Był prawnikiem i kandydatem adwokackim. Po I wojnie światowej osiadł w Kopyczyńcach, pracował jako adwokat. Był również przewodniczącym rady nadzorczej Powiatowego Sojuzu (spółdzielni) Kooperatyw (1923–1930), członkiem rady nadzorczej Ukrainbanku. Działał w Ukraińskim Zjednoczeniu Narodowo-Demokratycznym (UNDO), w którym był przewodniczącym komitetu powiatowego w Kołomyi. Mieszkał w Kołomyi[1] od roku 1930, prowadził kancelarię adwokacką.

W wyborach parlamentarnych w 1928 wybrany na posła z listy nr 18 (Blok Mniejszości Narodowych) z okręgu nr 54 (Tarnopol). Należał do Ukraińsko-Białoruskiego Klubu Sejmowego. Po rozwiązaniu Sejmu we wrześniu 1930 roku w czasie kampanii wyborczej przed wyborami do Sejmu i Senatu w listopadzie 1930 roku (tzw. „wyborami brzeskimi”) na kilka miesięcy aresztowany.

W 1935 roku został posłem IV kadencji wybranym 61 223 głosami z listy państwowej w okręgu wyborczym nr 67 (powiaty: kołomyjski, horodeński, śniatyński i kosowski)[1][2].

Podczas okupacji hitlerowskiej prowadził kancelarię adwokacką w Stanisławowie w domu przy ulicy Gubernatorskiej (dawna 3 Maja)[3].

Wiosną 1944 roku wyemigrował do Niemiec, po II wojnie światowej w 1950 roku wyjechał do USA. Dalsze jego losy są nieznane.

Przypisy edytuj

  1. a b Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 226.
  2. Biblioteka Sejmowa – Parlamentarzyści RP: Iwan Zawałykut. [dostęp 2012-06-01].
  3. Оголошення. „Чортківська думка”. 28 (93), s. 6, 11 lipca 1943. (ukr.)

Bibliografia, literatura, linki edytuj