Jack Sharkey

bokser amerykański

Joseph Paul Zukauskas znany jako Jack Sharkey (ur. 26 października 1902 w Binghamton w stanie Nowy Jork, zm. 17 sierpnia 1994 w Beverly w stanie Massachusetts) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii ciężkiej.

Jack Sharkey
Pełne imię i nazwisko

Joseph Paul Zukauskas

Pseudonim

Boston Gob

Data i miejsce urodzenia

26 października 1902
Binghamton

Data i miejsce śmierci

17 sierpnia 1994
Beverly

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

183 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

55

Zwycięstwa

37

Przez nokauty

14

Porażki

13

Remisy

3

Juozas Žukauskas ("Jack Sharkey") zawodowy mistrz świata kategorii ciężkiej w wieku 78 lat.

Urodził się w rodzinie emigrantów z Litwy. W młodym wieku przeniósł się wraz z rodziną do Bostonu. Zainteresował się pięściarstwem podczas służby w US Navy. Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1924. Przybrał pseudonim Jack Sharkey od swych bokserskich wzorów: Jacka Dempseya i Toma Sharkeya. Już w swej szóstej walce 23 czerwca 1924 pokonał znanego boksera Floyda Johnsona. Zwycięstwa w 1926 nad George'em Godfreyem i Harrym Willsem posadowiły Sharkeya w czołówce wagi ciężkiej.

3 marca 1927 w Nowym Jorku pokonał przez techniczny nokaut w 12. rundzie byłego mistrza świata wagi półciężkiej Mike'a McTigue'a, a 21 lipca tego roku zmierzył się w Nowym Jorku z Jackiem Dempseyem o prawo walki o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej z ówczesnym mistrzem Gene Tunneyem. Przez pierwsze sześć rund Sharkey wyraźnie przeważał. Dempsey zadawał ciosy poniżej pasa. Gdy w 7. rundzie Sharkey odwrócił się do sędziego, by zwrócić mu uwagę na kolejny niski cios, Dempsey znokautował go lewym sierpem w głowę[1].

W 1928 Sharkey zremisował z Tomem Heeneyem, przegrał z Johnnym Risko i pokonał m.in. Jacka Delaneya. W 1929 wygrał m.in. z Youngiem Striblingiem i Tommym Loughranem, a 12 czerwca 1930 zmierzył się o wakujący (po rezygnacji Tunneya) tytuł mistrza świata wagi ciężkiej z Niemcem Maxem Schmelingiem. Prowadził na punkty, gdy w 4. rundzie zadał za niski cios, po którym Schmeling upadł zgłaszając faul. Sharkey został zdyskwalifikowany.

W 1931 stoczył tylko dwie walki, ale obie ze znanymi przeciwnikami. 22 lipca zremisował z Mickeyem Walkerem, byłym mistrzem świata wagi półśredniej i średniej, a 12 października pokonał włoskiego olbrzyma Primo Carnerę po 15 rundach na punkty.

21 czerwca 1932 Sharkey zmierzył się w walce rewanżowej z Maxem Schmelingiem o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej i wygrał niejednogłośnie na punkty. Został wybrany bokserem roku 1932 przez magazyn The Ring.

29 czerwca 1933 w Madison Square Garden Bowl w Nowym Jorku po raz pierwszy bronił pasa mistrzowskiego walcząc ponownie z Primo Carnerą. Prowadził na punkty, ale został znokautowany w 6. rundzie tracąc tytuł mistrza świata. Podnoszono zarzuty, że walka była ustawiona, lecz Sharkey odpierał je aż do śmierci[2]. W tym samym roku przegrał jeszcze dwie walki z Kingiem Levinskim i rewanż z Tommym Loughranem.

W 1934 pauzował, w 1935 stoczył tylko jedną walkę z Edem "Unknown" Winstonem, którą wygrał przez nokaut. W 1936, po wygraniu 1 walki, przegraniu 1 i zremisowaniu 1 spotkał się 18 sierpnia 1936 ze wschodzącą gwiazdą zawodowego boksu Joe Louisem. W ten sposób stał się jedynym bokserem, który walczył zarówno z Dempseyem, jak i z Louisem[1]. Pojedynek z Louisem przegrał przez nokaut w 3. rundzie. Była to ostatnia walka zawodowa Sharkeya. Stoczył w sumie 55 walk, z których wygrał 37, przegrał 13, zremisował 3, a 2 były no decision.

W 1994, na miesiąc przed śmiercią, został wybrany do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

Przypisy edytuj

  1. a b Norman Marcus, Jack Sharkey: “The Boston Gob” [online], Boxing.com [dostęp 2013-01-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-11] (ang.).
  2. Jack Sharkey [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-01-01] (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj