Janina Paradowska
Janina Maria Paradowska-Zimowska[1] (ur. 2 maja 1942 w Krakowie, zm. 29 czerwca 2016[2] w Warszawie[3]) – polska dziennikarka i publicystka, związana m.in. z tygodnikiem „Polityka” i radiem Tok FM. Laureatka nagrody Grand Press dla dziennikarza roku (2002) i Nagrody Kisiela (2011).
 Janina Paradowska (2013) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Janina Maria Paradowska-Zimowska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 maja 1942 |
| Data i miejsce śmierci |
29 czerwca 2016 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia | |
Życiorys edytuj
Ukończyła studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, następnie studiowała podyplomowo dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Rozpoczęła pracę w zawodzie jako dziennikarka dziennika „Kurier Polski”, w którym zajmowała się tematyką społeczną[4].
Należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Na początku lat 80. była m.in. szefową struktur NSZZ „Solidarność” w należącym do Stronnictwa Demokratycznego Wydawnictwie „Epoka”[5]. Po wprowadzeniu w Polsce w 1981 stanu wojennego zrezygnowała z członkostwa w PZPR. Została zweryfikowana negatywnie, jednak po paru miesiącach przywrócona do pracy w „Kurierze Polskim”. W tym samym roku podjęła pracę w redakcji „Życia Warszawy”, gdzie m.in. pełniła funkcję kierownika działu politycznego. Pracowała również w dziale kulturalno-oświatowym. Z ramienia tej redakcji brała udział w relacjonowaniu prac stolika młodzieżowego Okrągłego Stołu. Z pracy w „Życiu Warszawy” odeszła po przejęciu tego tytułu przez grupę dziennikarzy skupionych wokół Kazimierza Wóycickiego i Tomasza Wołka[6].
W 1991 dołączyła do zespołu redakcyjnego „Polityki”. Była komentatorką polityczną tego tygodnika, a także inicjatorką Salonów „Polityki” i prowadzącą spotkania z tego cyklu z udziałem polityków, przedsiębiorców, przedstawicieli mediów i kultury[7]. Współpracowała także z TVP, gdzie od maja 1993 do czerwca 1994 prowadziła program publicystyczny Gorąca Linia w TVP1. Od 2003 do końca życia była dziennikarką radia Tok FM. Od 2007, także do śmierci, prowadziła na antenie Superstacji program Puszka Paradowskiej (później prowadziła w tej stacji również program Rozmowa dnia).
Prowadziła zajęcia na studiach dziennikarskich w Collegium Civitas[8]. Opublikowała książkę A chciałam być aktorką… (2011).
Została pochowana 2 lipca 2016 w alei zasłużonych na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[9] (kwatera LXVII/płn., 2/8a)[10].
Wyróżnienia i upamiętnienie edytuj
Była laureatką licznych nagród branżowych. Otrzymała m.in. Nagrodę im. Adolfa Bocheńskiego (1997), Nagrodę Wieczystej Fundacji im. Ksawerego i Mieczysława Pruszyńskich (1999), Nagrodę im. Andrzeja Urbańczyka (2004). W 2002 została także nagrodzona Złotą Akredytacją do Sejmu jako najlepsza dziennikarka prasy ogólnopolskiej[11]. W 2011 otrzymała Nagrodę Kisiela.
Wyróżniona także doroczną nagrodą Grand Press – tytułem najlepszego dziennikarza 2002. Z inicjatywy Renaty Gluzy z miesięcznika „Press” dodatkową nagrodą był występ aktorski. Janina Paradowska wystąpiła 13 i 14 stycznia 2007 w warszawskim teatrze Kwadrat w farsie Raya Cooneya i Johna Chapmana Nie teraz kochanie jako pani Frencham (w miejsce Barbary Rylskiej)[12].
W 2016 została patronką Nagrody im. Janiny Paradowskiej i Jerzego Zimowskiego[13].
W 2021 decyzją rady miasta Krakowa jej imieniem nazwano skwer w Krakowie przy ulicy Łobzowskiej[14].
Życie prywatne edytuj
Córka Stanisława i Marii[3]. Janina Paradowska była dwukrotnie zamężna: z Tadeuszem Stępniem, dziennikarzem „Kuriera Polskiego”[15], a następnie z Jerzym Zimowskim.
Przypisy edytuj
- ↑ Ordery dla działaczy opozycji demokratycznej. prezydent.pl, 31 sierpnia 2011. [dostęp 2011-09-10].
- ↑ Janina Paradowska nie żyje. Dziennikarka polityczna i publicystka miała 74 lata. tokfm.pl, 29 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-29].
- ↑ a b Janina Paradowska-Zimowska. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2021-06-01].
- ↑ Janina Paradowska: Mój Kurier Polski. W: Kurier Polski. Gazety jak nóż portret własny. Paweł Deresz (red.). Warszawa: Printpartner Jakon, 2009, s. 86–90.
- ↑ Janina Paradowska: Mój Kurier Polski. W: Kurier Polski. Gazety jak nóż portret własny. Paweł Deresz (red.). Warszawa: Printpartner Jakon, 2009, s. 88, 91, 98.
- ↑ Wiesław Władyka: Polityka i jej ludzie. Warszawa: Polityka Spółdzielnia Pracy, 2007, s. 107.
- ↑ Wiesław Władyka: Polityka i jej ludzie. Warszawa: Polityka Spółdzielnia Pracy, 2007, s. 167.
- ↑ Katedra Dziennikarstwa Collegium Civitas. civitas.edu.pl. [dostęp 2011-12-01].
- ↑ Pogrzeb Janiny Pardowskiej w Krakowie. rmf24.pl, 2 lipca 2016. [dostęp 2016-07-02].
- ↑ Lokalizator Grobów. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. [dostęp 2022-03-15].
- ↑ Wiesław Władyka: Polityka i jej ludzie. Warszawa: Polityka Spółdzielnia Pracy, 2007, s. 184.
- ↑ Piotr Adamczewski: Widowiskowy sukces. polityka.pl, 20 stycznia 2007. [dostęp 2011-09-10].
- ↑ Skwer im. Janiny Paradowskiej. „Polityka”, s. 99, 7 lipca 2021.
- ↑ Janina Paradowska będzie patronką miejskiego skweru w Krakowie. wirtualnemedia.pl, 2 lipca 2021. [dostęp 2021-07-02].
- ↑ Zmarł redaktor Tadeusz Stępień. „Kurier Polski”. Nr 32, s. 1–2, 16 lutego 1987.
Linki zewnętrzne edytuj
- Paradowska, Janina. Katalog Biblioteki Narodowej. [dostęp 2016-06-29].