Jaroslav Drobný (tenisista)

Jaroslav Drobný
Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	12 października 1921 ; Praga
Data i miejsce śmierci	13 września 2001 ; Tooting
Gra	leworęczna, jednoręczny backhand
	Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu	1 (1954)
Australian Open	3R (1950)
Roland Garros	W (1951, 1952)
Wimbledon	W (1954)
US Open	SF (1947, 1948)
	Gra podwójna
Australian Open	F (1950)
Roland Garros	W (1948)
Wimbledon	F (1951)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Czechosłowacja
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jaroslav Drobný (ur. 12 października 1921 w Pradze, zm. 13 września 2001 w Tooting) – czechosłowacki tenisista, który największe sukcesy odnosił jako reprezentant Egiptu w latach 1949–1954, od 1954 występował w barwach brytyjskich (otrzymał obywatelstwo w 1959). Mistrz Wimbledonu i French Open, hokeista, srebrny medalista zimowych igrzysk olimpijskich Sankt Moritz (1948).

Jego żoną została tenisistka angielska Rita Jarvis Anderson.

Kariera hokejowa edytuj

Przez pierwsze kilka lat po II wojnie światowej dzielił swoją sportową aktywność pomiędzy tenis i hokej. Z reprezentacją hokejową, w której występował jako napastnik, sięgał po mistrzostwo świata amatorów w 1947 (Drobný zdobył trzy gole w finale z USA) oraz wicemistrzostwo olimpijskie w Sankt Moritz (1948). Negatywnym skutkiem kariery hokejowej była odniesiona kontuzja, której efektem było uszkodzenie wzroku. W reprezentacji Czechosłowacji wystąpił 31 razy strzelając 36 bramek.

W 1997 został przyjęty do Galerii Sławy IIHF. W 2010 uhonorowano go miejscem w Galerii Sławy czeskiego hokeja na lodzie.

Kariera tenisowa edytuj

Wychowywał się w praskim klubie tenisowym, w którym pracował jego ojciec. W 1938 debiutował w turnieju wimbledońskim, ulegając w 1 rundzie Argentyńczykowi Alejo Russelowi. Rok później dotarł do 3 rundy, w której nie dokończył meczu przeciwko najwyżej rozstawionemu Henry’emu Wilfredowi Austinowi z powodu kontuzji. Jeszcze przed II wojną światową, która na kilka lat przerwała karierę Drobnego, rozpoczął seryjne zdobywanie tytułów mistrza Czechosłowacji (łącznie 10).

Przede wszystkim zyskał jednak sławę jako tenisista. W pierwszym po wojnie Wimbledonie w 1946 (na udział w którym zezwoliły mu nowe władze państwowe Czechosłowacji) dotarł do półfinału, eliminując po drodze lidera list światowych Jacka Kramera. Przyniosło mu to popularność w Czechosłowacji oraz status bohatera narodowego w oczach kibiców. Podtrzymał wrażenie występem na mistrzostwach Francji (rozgrywanych w 1946 wyjątkowo po Wimbledonie), gdzie przegrał dopiero w finale z Marcelem Bernardem w pięciu setach.

Kontynuował karierę jeszcze przez 15 lat, wygrywając łącznie 133 turnieje w grze pojedynczej. W latach 1946–1956 jego nazwisko figurowało w czołowej dziesiątce rankingów światowych, w tym jako nr 1. w 1954.

W latach 1946–1949 był członkiem czechosłowackiej reprezentacji w Pucharze Davisa. Był współtwórcą dwukrotnego awansu do półfinału tych rozgrywek w 1947 i 1948, jego najważniejszym partnerem w zespole był Vladimír Černík. W półfinale w 1948, w meczu z Australią, Drobný pokonał Adriana Quista ze stanu 0:2 w setach (przeciwnik miał również piłkę meczową) – ostatecznie triumfując 6:8, 3:6, 18:16, 6:3, 7:5.

W 1949 w trakcie turnieju w Gstaad zrezygnował z obywatelstwa Czechosłowacji (podobnie jak Černík) i przez 5 lat występował jako reprezentant Egiptu.

Pięciokrotnie występował w finale wielkoszlemowych mistrzostw Francji. Po porażce w finale w 1946, ponownie ulegał w decydującej rozgrywce w 1948 (Frankowi Parkerowi) i 1950 (Budge'owi Patty'emu). Przez kolejne 2 lata pozostawał niepokonany, w 1951 w finale zwyciężył Erika Sturgessa 6:3, 6:3, 6:3, a w 1952 nr 1. rankingu światowego, Franka Sedgmana 6:2, 6:0, 3:6, 6:4. W 1948 wygrał w Paryżu rywalizację deblową i mikstową, był ponadto w finale debla w 1950.

Finały gry pojedynczej na Wimbledonie Drobný osiągnął trzykrotnie. W 1949, po zwycięskim półfinale z Johnem Bromwichem, przegrał decydujący mecz z Tedem Schroederem w pięciu setach. Ponownie przegrał finał w 1952, tym razem z Frankiem Sedgmanem. W 1954, nie zaliczany do głównych faworytów (rozstawiony dopiero z nr. 11), sięgnął (w swoim jedenastym występie na Wimbledonie) po końcowy sukces. W półfinale pokonał Budge'a Patty'ego, a w finale Kena Rosewalla 13:11, 4:6, 6:2, 9:7. W 1955, występując jako obrońca tytułu, przegrał w ćwierćfinale z późniejszym mistrzem, Tonym Trabertem.

W 1951 przegrał na Wimbledonie finał gry podwójnej. Jednym z najdłuższych w historii brytyjskiego turnieju był mecz 3 rundy w 1953, w którym Drobný pokonał Petty'ego 8:6, 16:18, 3:6, 8:6, 12:10. Pojedynek trwał 4 godziny i 20 minut, a Drobný obronił 6 piłek meczowych przeciwnika.

Mniej sukcesów odnosił Drobný w pozostałych turniejach wielkoszlemowych. W mistrzostwach Australii przegrał finał debla w 1950, a na mistrzostwach USA dwukrotnie ulegał w półfinałach gry pojedynczej późniejszym triumfatorom – Jackowi Kramerowi w 1947 i Ricardo Gonzálezowi w 1948.

Jednym z ulubionych turniejów Drobnego były międzynarodowe mistrzostwa Włoch w Rzymie. W latach 1950–1953 występował w 4 finałach gry pojedynczej z rzędu, 3 z nich wygrywając – pokonywał kolejno Billa Talberta (1950), Gianniego Cucelli (1951), przegrał z Frankiem Sedgmanem (1952) i pokonał Lew Hoada (1953). 4 razy wygrał na Foro Italico także grę podwójną (1951, 1952, 1954, 1956); w 1953 przegrał w finale.

W 1959 przyjął obywatelstwo brytyjskie i wkrótce zakończył karierę, występując łącznie w 17 turniejach wimbledońskich.

Był zawodnikiem leworęcznym. Realizował dobrą grę taktyczną, wykorzystując geometrię kortu. Jego tenis był pełen technicznych urozmaiceń, zmian tempa i rotacji, lobów i drop–szotów, gry kątowej. Od czasu kontuzji hokejowej występował w ciemnych okularach.

W 1983 Jaroslav Drobný został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych edytuj

Gra pojedyncza (3–5) edytuj

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1946	French Championships, Paryż	Ceglana	Marcel Bernard	6:3, 6:2, 1:6, 4:6, 3:6
Finalista	2.	1948	French Championships, Paryż	Ceglana	Frank Parker	4:6, 5:7, 7:5, 6:8
Finalista	3.	1949	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ted Schroeder	6:3, 0:6, 3:6, 6:4, 4:6
Finalista	4.	1950	French Championships, Paryż	Ceglana	Budge Patty	1:6, 2:6, 6:3, 7:5, 5:7
Zwycięzca	1.	1951	French Championships, Paryż	Ceglana	Eric Sturgess	6:3, 6:3, 6:3
Zwycięzca	2.	1952	French Championships, Paryż	Ceglana	Frank Sedgman	6:2, 6:0, 3:6, 6:4
Finalista	5.	1952	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Frank Sedgman	6:4, 2:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca	3.	1954	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ken Rosewall	13:11, 4:6, 6:2, 9:7

Gra podwójna (1–3) edytuj

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1948	French Open, Paryż	Ceglana	Lennart Bergelin	Harry Hopman Frank Sedgman	8:6, 6:1, 12:10
Finalista	1.	1950	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Eric Sturgess	John Bromwich Adrian Quist	3:6, 7:5, 6:4, 3:6, 6:8
Finalista	2.	1950	French Open, Paryż	Ceglana	Eric Sturgess	Bill Talbert Tony Trabert	2:6, 6:1, 8:10, 2:6
Finalista	3.	1951	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Eric Sturgess	Ken McGregor Frank Sedgman	6:3, 2:6, 3:6, 6:3, 3:6

Gra mieszana (1–0) edytuj

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1948	French Open, Paryż	Ceglana	Patricia Canning Todd	Doris Hart Frank Sedgman	6:3, 3:6, 6:3

Bibliografia edytuj

Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-03-30] (ang.).
Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-03-30] (ang.).
Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-03-30] (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy