Wikipedia

Jean d’Ormesson

pisarz francuski

Jean d’Ormesson, właśc. Jean Bruno Wladimir François-de-Paule Lefèvre d’Ormesson (ur. 16 czerwca 1925 w Paryżu, zm. 5 grudnia 2017[1] w Neuilly-sur-Seine) – francuski pisarz i dziennikarz, członek Akademii Francuskiej.

Jean dOrmesson
Jean Bruno Wladimir François-de-Paule Lefèvre d’Ormesson
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1925
Paryż

Data i miejsce śmierci

5 grudnia 2017
Neuilly-sur-Seine

Zawód, zajęcie

pisarz, dziennikarz

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Kawaler Orderu Palm Akademickich (Francja) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Komandor Orderu Krzyża Południa (Brazylia)

Jean d’Ormesson był synem André d’Ormessona, ambasadora Francji. Całą młodość spędził w Bawarii.

Absolwent École normale supérieure, z wykształcenia filozof, pełnił funkcję sekretarza generalnego Międzynarodowej Rady Filozofii i Nauk Humanistycznych przy UNESCO i dyrektora dziennika Figaro.

Akademia Francuska edytuj

Jean d’Ormesson został wybrany do Akademii Francuskiej w dniu 18 października 1973, na fotel nr 12 opróżniony po śmierci Jules’a Romains, zmarłego 14 sierpnia 1972.

Odznaczenia edytuj

Publikacje edytuj

  • l’Amour est un plaisir (1956)
  • Du côté de chez Jean (1959)
  • Un amour pour rien (1960)
  • Au revoir et merci (1966)
  • les Illusions de la mer (1968)
  • la Gloire de l'Empire (1971, nagroda Académie française za powieść 1971); Chwała Cesarstwa (1975)
  • Au plaisir de Dieu (1974), My, z łaski Boga (1995)
  • le Vagabond qui passe sous une ombrelle trouée (1978)
  • Dieu, sa vie, son œuvre (1981)
  • Mon dernier rêve sera pour vous (1982)
  • Jean qui grogne et Jean qui rit (1984)
  • le Vent du soir (1985), Wieczorny wiatr (1999)
  • Tous les hommes en sont fous (1985), Mężczyźni za nią szaleją (2000)
  • le Bonheur à San Miniato (1987), Szczęście w San Miniato (2000)
  • Album Chateaubriand (1988)
  • Garçon de quoi écrire (wspólnie z François Sudreau, 1989)
  • Histoire du juif errant (1991), Historia Żyda Wiecznego Tułacza (1994)
  • Tant que vous penserez à moi (rozmowa z Emmanuelem Berlem, 1992)
  • la Douane de mer (1994) Dogana di mare (1998)
  • Presque rien sur presque tout (1995)
  • Casimir mène la grande vie (1997). Pyszne życie Kazimierza (2000)
  • Une autre histoire de la littérature française (tom I – 1997 i tom II – 1998)
  • le Rapport Gabriel (1999), Raport Gabriela (2000)
  • Voyez comme on danse (2001)
  • C'était bien (2003)
  • Et toi, mon cœur, pourquoi bats-tu ? (2003)
  • Une fête en larmes (2005)
  • C'est une chose étrange à la fin que le monde (2010), Traktat o szczęściu (2011)

Przypisy edytuj

  1. ↑ Jean-Marc Aubert: EXCLUSIF. Jean d’Ormesson est décédé à l’âge de 92 ans. Metropolitain, 5 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-05)]. (fr.).
  2. ↑ a b Décret du 11 juillet 2014 portant élévation aux dignités de grand'croix et de grand officier, www.legifrance.gouv.fr
  3. ↑ a b Décret du 12 juillet 2002 portant élévation aux dignités de grand'croix et de grand officier, www.legifrance.gouv.fr
  4. ↑ Décret du 13 juillet 1993 portant promotion, www.legifrance.gouv.fr
  5. ↑ a b c Biographie Jean d'Ormesson, www.whoswho.fr
  6. ↑ Diário Oficial da União (DOU) de 3 de Outubro de 1988, www.jusbrasil.com.br

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean_d’Ormesson&oldid=71754945”