Jean de Labadie

Jean de Labadie (ur. 13 lutego 1610, zm. 13 lutego 1674) – francuski mistyk chrześcijański. W latach 1625 - 1639 był jezuitą w klasztorze w Bordeaux, później wędrownym kaznodzieją. W 1650 opuścił łono Kościoła katolickiego i wstąpił do Kościoła reformowanego. Sprawował funkcję rektora akademii w Montauban, w 1659 roku był kaznodzieją w Genewie, a w 1666 w Middelburgu w Holandii. Labadie propagował ideę Kościoła apostolskiego i uważał się za proroka powołanego przez Ducha Świętego do przeprowadzenia koniecznych reform w Kościele. Zgromadził wokół siebie wspólnotę "świętych", by przygotować z nimi nadejście królestwa Chrystusa. We wspólnocie Labadiego panowała surowa dyscyplina, asceza, wspólnota własności. Po śmierci przywódcy na jej czele stanął Piotr Yvona. Wspólnota przetrwała w Wieuwerd do XVIII wieku.

Pisma edytuj

Le Heraut du Grand Roy Jésus (Herold wielkiego Króla Jezusa, 1667)
La reformation de l'Eglise par le pastorat (1667).
Manuel de pieté (Podręcznik pobożności, 1668)

Bibliografia edytuj

Peter Dinzelbacher, Leksykon mistyki. Żywoty-pisma-przeżycia, wyd. Verbinum, Warszawa 2002.