Wikipedia

Jeffrey Dahmer

morderca, gwałciciel, kanibal i nekrofil pochodzenia amerykańskiego

Jeffrey Lionel Dahmer, znany jako kanibal z Milwaukee lub potwór z Milwaukee (ur. 21 maja 1960 w Milwaukee, zm. 28 listopada 1994 w Portage) – amerykański seryjny morderca i przestępca seksualny, który zabił i poćwiartował siedemnastu mężczyzn i chłopców w latach 1978–1991. Wiele jego późniejszych morderstw dotyczyło nekrofilii, kanibalizmu i trwałego zachowania części ciała, zazwyczaj całości lub części szkieletu.

Jeffrey Lionel Dahmer
Kanibal z Milwaukee
Ilustracja
Jeffrey Dahmer w 1978
Data i miejsce urodzenia

21 maja 1960
Milwaukee

Data i miejsce śmierci

28 listopada 1994
Portage

Przyczyna śmierci

zabójstwo (uraz głowy)

Narodowość

USA

Rodzice

Lionel Herbert Dahmer, Joyce Dahmer (Joyce Annette)

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Życiorys edytuj

Urodził się w Milwaukee w stanie Wisconsin. Niedługo potem jego rodzina przeniosła się do Bath w Ohio. Od czwartego roku życia zaczęły fascynować go martwe zwierzęta. W znanej tylko sobie kryjówce miał ukrytą czaszkę psa. Potrafił spędzać całe dnie, obserwując rozkładające się szczątki zwierząt. W wieku 14 lat zaczął pić piwo i mocny alkohol w ciągu dnia[1], często ukrywał swój alkohol pod kurtką, którą nosił do szkoły[2].

Uczęszczał na Uniwersytet Stanowy Ohio, lecz został z niego wydalony. Po tym incydencie jego ojciec zapisał go do wojska na okres sześciu lat. Popadł w alkoholizm i po dwóch latach został wyrzucony z wojska za nadużywanie alkoholu. W 1982 przeniósł się do swojej babci do West Allis w stanie Wisconsin, gdzie mieszkał przez sześć lat.

Był szereg przesłanek, że może być chory psychicznie. W sierpniu 1982 został aresztowany za obnażanie się w miejscu publicznym. Cztery lata później ponownie go aresztowano za masturbowanie się w miejscu publicznym w obecności dwóch niepełnoletnich chłopców, którzy zaalarmowali policję. Tym razem został skazany na rok więzienia, z czego odsiedział 10 miesięcy. W 1988 został aresztowany za molestowanie seksualne 13-letniego chłopca, za co dostał rok prac społecznych i został zarejestrowany jako przestępca seksualny. Przekonał sąd, iż potrzebuje leczenia psychiatrycznego i został skierowany do otwartego szpitala psychiatrycznego na 5 lat leczenia.

Pomimo zdiagnozowanego u niego zaburzenia osobowości typu borderline[3], schizotypowego zaburzenia osobowości[4] oraz zaburzeń psychotycznych, Dahmer został uznany za prawnie zdrowego. Został skazany na piętnaście kar dożywotniego więzienia 17 lutego 1992 r.[5] Później został skazany na szesnastą karę dożywotniego więzienia za dodatkowe zabójstwo popełnione w Ohio w 1978 r.[6]

Ofiary edytuj

 
 
Lokalizacja Milwaukee na mapie Stanów Zjednoczonych

Jeffrey Dahmer pierwsze morderstwo popełnił w 1978 roku. Miał wtedy 18 lat.

Lp. Zdjęcie Ofiara Wiek Data Historia ofiary
1. Steven Hicks 18 18 czerwca 1978 Ostatnio widziano go jadącego autostopem na koncert rockowy w Chippewa Lake Park w Bath, Ohio. Został on zatłuczony hantlem i uduszony na śmierć tym narzędziem przed rozczłonkowaniem. Szczątki sproszkowano i rozrzucono w lesie za domem z dzieciństwa Dahmera[7].
2.   Steven Tuomi 25 20 listopada 1987 Zabity w wynajętym pokoju w hotelu Ambassador w Milwaukee. Dahmer twierdził, że nie pamięta, czy zamordował Tuomiego, jednak stwierdził, że musiał go zatłuc na śmierć w pijackim amoku. Jego ciało zostało rozczłonkowane w piwnicy domu babci Dahmera, a szczątki wyrzucone do śmieci[8].
3. James Doxtator 14 16 stycznia 1988 Spotkał Dahmera przed barem dla gejów w Wisconsin. Doxtator został zwabiony pod pretekstem zarobienia 50 dolarów za pozowanie do nagich zdjęć. Dahmer udusił Doxtatora i trzymał jego ciało w piwnicy przez tydzień, po czym rozczłonkował je i wyrzucił do śmieci. Nigdy nie znaleziono żadnych szczątków[9].
4. Richard Guerrero 22 24 marca 1988 Odurzony i uduszony w sypialni Dahmera. Dahmer rozczłonkował zwłoki Guerrero w piwnicy, rozpuścił ciało w kwasie i wyrzucił kości do śmieci. Czaszkę wybielił i zachował przez kilka miesięcy przed pozbyciem się jej.[9]
5. Anthony Sears 24 25 marca 1989 Sears był ostatnią ofiarą, która została odurzona i uduszona w rezydencji babci Dahmera. Był również pierwszą ofiarą, z której Dahmer trwale zachował jakiekolwiek części ciała. Jego zachowana czaszka i genitalia zostały znalezione w szafie na dokumenty przy 924 North 25th Street po aresztowaniu Dahmera w 1991 r.
6. Raymond Smith 32 20 maja 1990 Pierwsza ofiara, która została zabita w mieszkaniu Dahmera na North 25th Street. Smith był męskim pracownikiem seksualnym, którego Dahmer spotkał w tawernie. Dahmer podał Smithowi drinka naszpikowanego środkami nasennymi, a następnie udusił go na podłodze w swojej kuchni. Jego czaszka została pomalowana sprayem i zachowana[9].
7. Edward Smith 27 14 czerwca 1990 Znajomy Dahmera, który po raz ostatni był widziany w jego towarzystwie na imprezie. Szkielet Smitha został zalany kwasem. Czaszka uległa zniszczeniu w trakcie wypalania w piecu (celem usunięcia wilgoci)[3].
8. Ernest Miller 22 2 września 1990 Miller był studentem tańca, którego Dahmer spotkał przed księgarnią. Według Dahmera, szczególnie pociągała go sylwetka ofiary. Miller został zabity przez przecięcie tętnicy szyjnej, a następnie rozczłonkowany w wannie. Dahmer przechowywał cały szkielet w dolnej szufladzie szafki na dokumenty, a serce, biceps i część nóg w zamrażarce do późniejszej konsumpcji[5].
9. David Thomas 22 24 września 1990 Spotkał się z Dahmerem w pobliżu Grand Avenue Mall; Został zwabiony do mieszkania Dahmera obietnicą pieniędzy za pozowanie nago do zdjęć. Gdy po wypiciu drinka Thomas stracił przytomność, Dahmer uznał, że „nie jest w jego typie”. Mimo to Dahmer udusił go, robiąc Polaroidowe zdjęcia procesu rozczłonkowania. Nigdy nie znaleziono żadnych szczątków[3].
10. Curtis Straughter 17 18 lutego 1991 Podszedł do Dahmera, gdy ten czekał na przystanku autobusowym w pobliżu Uniwersytetu Marquette. Dahmer zwabił Straughtera do swojego mieszkania, gdzie młodzieniec został odurzony, a następnie skuty i uduszony przed rozczłonkowaniem w wannie. Jego czaszka, ręce i genitalia zostały zachowane.
11. Errol Lindsey 19 7 kwietnia 1991 Pierwsza ofiara, na której Dahmer ćwiczył to, co później opisał śledczym jako swoją „technikę wiercenia”. Procedurę, w której wiercił dziury w czaszce ofiary, przez które wstrzykiwał kwas solny do mózgu. Według Dahmera, Lindsey obudził się po tej praktyce, po czym został ponownie pozbawiony przytomności za pomocą napoju ze środkami uspokajającymi. Następnie uduszony na śmierć. Jego czaszka została znaleziona po aresztowaniu Dahmera[3].
12.   Tony Hughes 31 24 maja 1991 Hughes został zwabiony przez Dahmera do jego mieszkania pod obietnicą pozowania nago do zdjęć. Ponieważ Hughes był głuchy, porozumiewał się z Dahmerem za pomocą odręcznych notatek. Został uduszony, a jego ciało pozostawione na podłodze w sypialni Dahmera na trzy dni przed rozczłonkowaniem. Dahmer fotografował proces rozczłonkowania. Jego czaszka została zachowana i zidentyfikowana na podstawie dokumentacji stomatologicznej[3].
13. Konerak Sinthasomphone 14 27 maja 1991 Młodszy brat chłopca, którego Dahmer napadł w 1988 roku. Sinthasomphone został odurzony i miał wstrzyknięty kwas solny do mózgu, zanim Dahmer zostawił młodzieńca bez opieki, gdy wyszedł z mieszkania po piwo. Kiedy wrócił, odkrył Sinthasomphone’a nagiego i zdezorientowanego na ulicy, z trzema strapionymi młodymi kobietami próbującymi mu pomóc. Gdy przybyła policja, Dahmer przekonał ich, że on i Sinthasomphone są kochankami i że młodzieniec jest po prostu odurzony. Kiedy policja zostawiła Sinthasomphone’a z Dahmerem w jego mieszkaniu, Dahmer ponownie wstrzyknął kwas solny do mózgu Sinthasomphone’a, co okazało się śmiertelne. Jego głowa została zatrzymana w zamrażarce, a ciało rozczłonkowane[9].
14. Matt Turner 20 30 czerwca 1991 30 czerwca Dahmer uczestniczył w paradzie Chicago Pride Parade. Na przystanku autobusowym spotkał 20-letniego Matta Turnera i namówił go, by towarzyszył mu w podróży do Milwaukee, gdzie miał pozować do sesji zdjęciowej. Turner został odurzony, uduszony, a następnie rozczłonkowany w wannie. Jego głowa i organy wewnętrzne zostały umieszczone w zamrażarce, a tors umieszczony następnie w 57-galonowej beczce, którą Dahmer zakupił 12 lipca[9].
15. Jeremiah Weinberger 23 5 lipca 1991 Poznał Dahmera w gejowskim barze w Chicago i zgodził się towarzyszyć mu przez weekend w Milwaukee. Dahmer przewiercił się przez czaszkę ofiary i wstrzyknął do środka wrzątek. Później wspominał, że śmierć Weinbergera była wyjątkowa, ponieważ był on jedyną ofiarą, która zmarła z otwartymi oczami. Zdekapitowane ciało Weinbergera było trzymane w wannie przez tydzień, zanim zostało rozczłonkowane; jego tors został umieszczony w 57-galonowej beczce[9].
16. Oliver Lacy 24 15 lipca 1991 Entuzjasta kulturystyki, którego Dahmer zwabił do swojego mieszkania obiecując pieniądze za pozowanie do zdjęć. Lacy został odurzony i uduszony skórzanym paskiem przed dekapitacją, a jego głowa i serce zostały umieszczone w lodówce. Jego szkielet został zachowany, aby ozdobić jedną stronę prywatnego sanktuarium czaszek i szkieletów, które Dahmer był w trakcie tworzenia, gdy został aresztowany tydzień później[9].
17. Joseph Bradeholt 25 19 lipca 1991 Ostatnia ofiara Dahmera. Bradehoft był ojcem trójki dzieci z Minnesoty, który w chwili zamordowania szukał pracy w Milwaukee. Został pozostawiony na łóżku Dahmera przez dwa dni po zamordowaniu, zanim 21 lipca został zdekapitowany. Jego głowa została umieszczona w lodówce, a tors w 57-galonowej beczce[3].

Aresztowanie edytuj

Jedną z kolejnych ofiar miał być czarnoskóry, dobrze zbudowany mężczyzna o imieniu Tracy Edwards. 22 lipca 1991 Dahmer zaprosił do domu, pod pretekstem wypicia alkoholu i pozowania do rozbieranych zdjęć, za co obiecał mu zapłatę. Do jego drinka dodał środek usypiający. Tę metodę Dahmer stosował przy większości popełnianych przez siebie zbrodni. Środek nasenny dosypany do wódki nie został jednak połknięty przez Edwardsa, gdyż ten nie przepadał za tego typu alkoholem. Dahmerowi nie udało się także skuć go kajdankami, ponieważ Edwards okazał się silniejszy i zdołał uciec z mieszkania. Na ulicy zaalarmował patrol policji i zaprowadził policjantów do domu Dahmera. Dahmer początkowo był miły dla policjantów, jednak gdy zorientował się, że policjanci mogą coś podejrzewać, próbował ich zaatakować. Jeden z funkcjonariuszy obezwładnił go, a drugi zaczął przeszukiwać jego mieszkanie. W pokoju, na biurku, znalazł porozrzucane fotografie, które przedstawiały różne stadia ćwiartowania ludzkich zwłok. Następnie policjant w lodówce Dahmera znalazł odciętą ludzką głowę. Dahmer został przewieziony do aresztu.

Podczas późniejszego przeszukania mieszkania Dahmera, policja znalazła jeszcze zakonserwowane w formalinie ludzkie dłonie i inne części ciała, które były w słoikach i dużej beczce, oraz jedenaście ludzkich czaszek, niektóre pomalowane szarą farbą mającą imitować plastik. Ponadto w jego szafie odkryto kompletny ludzki szkielet[10][11].

Proces edytuj

Jeffrey Lionel Dahmer został oskarżony o 17 morderstw, zarzuty zredukowano później do 15. Materiał procesowy był tak obszerny, że prokurator nawet nie oskarżył go o usiłowanie morderstwa ostatniego mężczyzny. Proces rozpoczął się w styczniu 1992. Obrona wnioskowała o uznanie go za niepoczytalnego. Lekarze sądowi orzekli jednak, że Dahmer w momencie popełniania zbrodni był w pełni poczytalny. Został uznany winnym 15 morderstw i skazany na 15 wyroków dożywotniego więzienia. W mowie końcowej wyraził żal z powodu swoich czynów i oświadczył, że wolałby umrzeć.

Majątek Dahmera został przyznany rodzinom jedenastu jego ofiar, które złożyły pozew o odszkodowanie. W 1996 roku Thomas Jacobson, prawnik reprezentujący osiem rodzin, ogłosił planowaną aukcję majątku Dahmera. Chociaż krewni ofiar stwierdzili, że motywem nie była chciwość, ogłoszenie wywołało kontrowersje. Szybko powstała grupa obywatelska Milwaukee Civic Pride, która starała się zebrać fundusze na zakup i zniszczenie majątku Dahmera. Grupa zobowiązała się do przekazania 407 225 dolarów, w tym 100 000 dolarów w darze od dewelopera nieruchomości z Milwaukee, Josepha Zilbera, na zakup majątku Dahmera; pięć z ośmiu rodzin reprezentowanych przez Jacobsona zgodziło się na warunki, a rzeczy Dahmera zostały następnie zniszczone i zakopane na nieujawnionym wysypisku w Illinois[12].

Przyczyna śmierci edytuj

28 listopada 1994 Dahmer, Jesse Anderson oraz Christopher Scarver zostali wyznaczeni do sprzątania łazienki w siłowni. Strażnik więzienny, który ich nadzorował, oddalił się na chwilę, wtedy Scarver uderzył Dahmera i Andersona ciężarkiem w głowę. Dahmer zmarł w drodze do szpitala, na skutek uszkodzenia mózgu.

Scarver, który odsiadywał wyrok dożywocia za morderstwo popełnione w 1990 roku, poinformował władze, że najpierw zaatakował Dahmera metalowym prętem, gdy Dahmer sprzątał szatnię dla personelu, a następnie zaatakował Andersona, gdy Anderson sprzątał szatnię dla więźniów. Według Scarvera, Dahmer nie krzyczał ani nie robił hałasu, gdy był atakowany. Natychmiast po zaatakowaniu obu mężczyzn Scarver, którego uważano za schizofrenika, wrócił do swojej celi i poinformował strażnika więziennego: „Bóg kazał mi to zrobić. Jesse Anderson i Jeffrey Dahmer nie żyją.”[13][14] Scarver uparcie twierdził, że nie planował wcześniej ataków, choć później wyjawił śledczym, że na krótko przed zabójstwami ukrył w swoim ubraniu 20-calowy żelazny pręt użyty do zabicia obu mężczyzn.

Dahmer w swoim testamencie miał zapisane, że nie życzy sobie żadnych nabożeństw oraz, że chce być skremowany. We wrześniu 1995 roku ciało Dahmera zostało skremowane, a jego prochy podzielone między rodziców[15].

Przedstawienia w filmach i serialach edytuj

Odniesienia w kulturze popularnej edytuj

W piosence „Dark Horse” Katy Perry i Juicy’ego J morderca wspomniany został w słowach:

"she eat your heart out like Jeffrey Dahmer"[16]

Nawiązanie pojawia się również w piosence „Cannibal” autorstwa Keshy.

Be too sweet, and you’ll be a goner (Yep) I’ll pull a Jeffrey Dahmer

W piosence „The Joker’s Wild” zespołu Insane Clown Posse, który nawiązuje do programu rozrywkowego, pada pytanie:

„Tell me who killed 17 people and later ate their dead bodies?”
„Jeffrey Dahmer.”
„No, the correct answer would be your mother. Shaggs?”[17]

Eminem nawiązał do Dahmera w utworze Bagpipes from Baghdad z albumu Relapse:

I’ll cut ya like Dahmer, pull a butcher knife on ya[18].

W piosence Deuce’a Till’ I Drop z albumu Nine Lives pojawia się nawiązanie:

No disrespect to Mom But she gave birth to a kid way worse than Dahmer, Bin Laden, or Saddam[19].

Angielski zespół Cradle of Filth w traktującym o nekrofilii utworze Lord Abortion:

I know I’m sick as Dahmer did, but this is what I do[20].

Amerykański artysta Juice WRLD w jednym ze swoich utworów nawiązuje:

She a killer and an eater, she a Jeffery Dahmer

Przypisy edytuj

  1. ↑ Norris, Joel (1992). Jeffrey Dahmer. London, England: Constable & Robinson. ISBN 978-0-09-472060-2.
  2. ↑ Dvorchak, Robert J.; Holewa, Lisa (1992). Milwaukee Massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee Murders. New York City: Dell Publishing. ISBN 978-0-7090-5003-2.
  3. ↑ a b c d e f Robert J. Dvorchak, Milwaukee massacre: Jeffrey Dahmer and the Milwaukee murders, London: Hale, 1992, ISBN 0-7090-5003-8, OCLC 28182980 [dostęp 2022-10-19].
  4. ↑ J. Harold Ellens, Explaining evil, Santa Barbara, Calif.: Praeger, 2011, ISBN 978-0-313-38716-6, OCLC 715217510 [dostęp 2022-10-19].
  5. ↑ a b Vulnerability, Violence and Serial Murder: The Case of Jeffrey Dahmer, 1 Oliver’s Yard, 55 City Road, London EC1Y 1SP United Kingdom: SAGE Publications Ltd, 2007, s. 85–104, DOI: 10.4135/9781446211496.n7 [dostęp 2022-10-19].
  6. ↑ Times Daily – Wyszukiwanie w archiwum Wiadomości Google [online], news.google.com [dostęp 2022-10-19].
  7. ↑ Joel Norris, Jeffrey Dahmer, London: Constable, 1992, ISBN 0-09-472060-6, OCLC 28063777 [dostęp 2022-10-21].
  8. ↑ Clipped From Green Bay Press-Gazette, „Green Bay Press-Gazette”, Green Bay, Wisconsin, 15 lipca 2001, s. 12 [dostęp 2022-10-21].
  9. ↑ a b c d e f g Brian Masters, The shrine of Jeffrey Dahmer, [London]: Coronet, 1993, ISBN 978-0-340-59194-9, OCLC 1036848110 [dostęp 2022-10-21].
  10. ↑ Jeffrey Dahmer – Serial Killer and Cannibal – The Head in the Fridge – Crime Library on truTV.com [online], web.archive.org, 7 stycznia 2012 [dostęp 2022-10-19] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-07].
  11. ↑ Don. Davis, The Milwaukee murders. Nightmare in apartment 213 ; the true story, St. martin’s Paperbacks, 1995, ISBN 0-312-92840-8, OCLC 809676226 [dostęp 2022-10-19].
  12. ↑ Dirk Johnson, Bid to Auction Killer’s Tools Provokes Disgust, „The New York Times”, 20 maja 1996, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-10-21] (ang.).
  13. ↑ Breaking News, Analysis, Politics, Blogs, News Photos, Video, Tech Reviews, „Time”, 15 grudnia 1994, ISSN 0040-781X [dostęp 2022-10-19] (ang.).
  14. ↑ Star-News – Wyszukiwanie w archiwum Wiadomości Google [online], news.google.com [dostęp 2022-10-19].
  15. ↑ The Vindicator – Wyszukiwanie w archiwum Wiadomości Google [online], news.google.com [dostęp 2022-10-19].
  16. ↑ Dark Horse Lyrics. Metrolyrics. [dostęp 2015-01-12]. (ang.).
  17. ↑ Insane Clown Posse lyrics. Azlyrics. [dostęp 2015-01-12]. (ang.).
  18. ↑ Eminem – Bagpipes From Baghdad Lyrics. Eminem.net. [dostęp 2015-01-12]. (ang.).
  19. ↑ Deuce – Till’ I Drop Lyrics. Genius.com. [dostęp 2015-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-19)]. (ang.).
  20. ↑ Cradle of Filth – Lord Abortion Lyrics. azlyrics.com. [dostęp 2022-09-25]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • Stephen J. Giannangelo, Jarosław Groth (tłum.): Psychopatologia seryjnego morderstwa. jeżeli p to q, 2007 (data przybliżona). ISBN 978-83-925388-0-6. (pol.).
  • Crimelibrary [online], crimelibrary.com [zarchiwizowane z adresu 2014-04-07] (ang.).
  • BBC (ang.)
  • CNN (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jeffrey_Dahmer&oldid=73060833”