Jehoszafat Harkabi

Jehoszafat Harkabi
‏יהושפט הרכבי‎
	; Jehoszafat Harkabi, 1955
	generał major (alluf)
Data i miejsce urodzenia	1921 ; Hajfa
Data i miejsce śmierci	1994 ; Jerozolima
	Przebieg służby
Lata służby	1943–1959
Siły zbrojne	British Army; Hagana; Siły Obronne Izraela
Jednostki	Brygada Ecjoni
Stanowiska	dyrektor Amanu (1955-1959)
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa,; wojna o niepodległość,; kryzys sueski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jehoszafat Harkabi (ur. 1921; zm. 1994) – izraelski dowódca wojskowy w stopniu generała (alluf), oficer dyplomowany Sił Obronnych Izraela, dyrektor wywiadu wojskowego Aman, nauczyciel i politolog.

Młodość edytuj

Harkabi urodził się w 1921 roku w Hajfie w Brytyjskim Mandacie Palestyny. Po ukończeniu żydowskiego gimnazjum wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie studiował na Uniwersytecie Harvarda. Po powrocie obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie.

Służba wojskowa edytuj

Podczas II wojny światowej w 1943 roku wstąpił do British Army. Po powrocie do Palestyny wstąpił do żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana i ukończył pierwszy kurs dla oficerów zorganizowany przez Agencję Żydowską. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej był dowódcą kompanii piechoty Brygady „Ecjoni”, walcząc w rejonie Jerozolimy. W 1949 roku był członkiem izraelskiej delegacji negocjującej Porozumienia z Rodos.

Po wojnie pełnił funkcję łącznika pomiędzy Siłami Obronnymi Izraela a Ministerstwem Spraw Zagranicznych Izraela. Następnie otrzymał awans na zastępcę szefa Departamentu Wywiadu Sztabu Generalnego. Ukończył studia we Francji, i w 1955 roku został dyrektorem wywiadu wojskowego Aman. W 1959 roku został zwolniony i wystąpił z armii^[1].

Kariera zawodowa edytuj

Po odejściu z wojska pracował jako dyrektor generalny Rady Ministrów. Równocześnie rozpoczął pracę naukową na Uniwersytecie Hebrajskim, wykładając stosunki międzynarodowe i studia blisko-wschodnie. Jego doświadczenie było okazyjnie wykorzystywane w służbie publicznej. Między innymi, w 1964 roku opracowywał analizy strategiczne dla MSZ. W latach 1974-1975 był strategicznym doradcą ministra obrony Szimona Peresa. Z upływem lat zmienił swoje stanowisko względem Arabów. Z bezkompromisowego nieugiętego stanowiska ewoluował do zwolennika negocjacji z OWP. W 1993 roku otrzymał Nagrodę Izraela za całokształt działalności politycznej^[2].

Zmarł w 1994 roku Jerozolimie.

Publikacje edytuj

Yehoshafat Harkabi: Arab Attitudes to Israel. Transaction Publishers, 1974. ISBN 0-85303-157-6.
Yehoshafat Harkabi: Palestinians and Israel. Transaction Publishers, 1975. ISBN 0-87855-172-7.
Yehoshafat Harkabi: Arab Strategies and Israel's Response. Free Press, 1977. ISBN 0-02-913760-8.
Yehoshafat Harkabi: Three Concepts of Arab Strategy. Anti-Defamation League of B’nai B’rith, 1978.
Yehoshafat Harkabi: Palestinian Covenant and Its Meaning. Frank Cass Publishers, 1979. ISBN 0-85303-206-8.
Yehoshafat Harkabi: The Palestinian National Covenant. An Israeli Commentary, 1981.
Yehoshafat Harkabi: The Bar Kokhba Syndrome: Risk and Realism in International Relations. New York: Rossel Books, 1982. ISBN 0-940646-01-3.
Yehoshafat Harkabi: Al Fatah's Doctrine. In The Israel-Arab Reader: A Documentary History of the Middle East Conflict. New York: Penguin Books, 1985. ISBN 0-87196-873-8.
Yehoshafat Harkabi: Israel's Fateful Decisions. I.B. Tauris, 1988. ISBN 1-85043-094-2.
Yehoshafat Harkabi: Israel's Fateful Hour. HarperCollins, 1989. ISBN 0-06-091613-3.
Yehoshafat Harkabi: The Arab-Israeli Conflict on the Threshold of Negotiations. Center of International Studies, Princeton University, 1992. ISBN 99924-0-953-3.

Przypisy edytuj

↑ Awi Szlaim: Obituary: Professor Yehoshafat Harkabi. [w:] The Independent [on-line]. 1994-09-14. [dostęp 2012-02-03]. (ang.).
↑ Israel Prize Official Site - Recipients in 1993. [w:] Israel Prize Official Site [on-line]. [dostęp 2012-02-03]. (hebr.).

[1] Awi Szlaim: Obituary: Professor Yehoshafat Harkabi. [w:] The Independent [on-line]. 1994-09-14. [dostęp 2012-02-03]. (ang.).

[2] Israel Prize Official Site - Recipients in 1993. [w:] Israel Prize Official Site [on-line]. [dostęp 2012-02-03]. (hebr.).

[1]

[2]