Wikipedia

John Taylor (muzyk)

brytyjski gitarzysta basowy (Duran Duran)

Nigel John Taylor (ur. 20 czerwca 1960 w Birmingham) – brytyjski gitarzysta basowy, współzałożyciel grupy Duran Duran[1].

John Taylor
Ilustracja
Podczas koncertu Duran Duran w 2015
Imię i nazwisko

Nigel John Taylor

Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1960
Birmingham

Instrumenty

gitara basowa

Gatunki

pop

Zawód

muzyk

Zespoły
Duran Duran, Power Station
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się 20 czerwca 1960 w szpitalu położniczym Sorrento w Solihull[2]. Jest jedynakiem, synem Johna „Jacka” Taylora (1920–2009/2010) i Eugenii „Jean” z domu Hart (–1998); ojciec pracował w dziale eksportu firmy Wilmot-Beeeden produkującej części samochodowe, matka zajmowała się domem[3]. Dorastał w domu przy Simon Road 34 w Hollywood, południowym przedmieściu Birmingham[4]. Uczęszczał z matką pięć razy w tygodniu do kościoła, gdzie zafascynował się chrześcijańską muzyką kościelną[5]. Uczył się w katolickiej szkole podstawowej, później trafił do szkoły ponadpodstawowej hrabstwa w Redditch[6].

W młodości był nieśmiały[4]. Lubił kleić modele pojazdów wojskowych i armii Napoleona Bonaparte[7]. Zainteresował się również muzyką: słuchał cotygodniowej listy przebojów „Top 30” Radia 1 i kolekcjonował płyty[8]. W latach 70. dorywczo pracował w sklepie muzycznym Virgin, a w 1976 – zainspirowany utworem Sex Pistols „Anarchy in the U.K.” – rozpoczął samodzielną naukę gry na gitarze[9]. Był również fanem artystów, takich jak: Roxy Music, Siouxsie and the Banshees, Johnny Thunders z The Heartbreakers oraz Nile Rodgers i Tony Thompson z Chic[10].

W latach 70. razem z Davidem Twistem założył punkowy zespół John West and the Sardine Cans, którego nazwę wkrótce zmienili na Shock Treatment, a później w The Assassins[11]. Z zespołem napisał kilka autorskich piosenek i grał covery, a pierwszy publiczny występ dał podczas szkolnej potańcówki w Hockley Heath Rugby Club[12]. Następnie grał w zespole Dada[13]. W tym okresie odbył roczny kurs przygotowawczy na studia artystyczne na Birmingham Polytechnic’s College of Art and Design[14].

W 1978 razem ze szkolnym kolegą Nickiem Rhodesem założył zespół Duran Duran[15]. Przeszedł metamorfozę wizerunku, m.in. zmienił okulary na szkła kontaktowe, zaczął farbować włosy na ciemnoczerwony kolor i nosić glam rockowe, często ekstrawaganckie stylizacje[16]. Porzucił także pierwsze imię i zaczął posługiwać się drugim – John[17]. W zespole zaczął grać na gitarze basowej[18]. W pierwszych miesiącach funkcjonowania grupy dorabiał, pracując jako bramkarz i barman w klubie „Rum Runner” w Birmingham, który prowadzili bracia Paul i Michael Berrowowie, menedżerowie Duran Duran[19]. W miarę wzrostu popularności zespołu osiągał coraz większą indywidualną popularność[20]. Na początku lat 80. występował w reklamach firmy produkującej gitary Aria w Japonii[21].

W 1985 razem z Andy Taylorem, Robertem Palmerem i Tonym Tompsonem utworzył zespół Power Station, w którym wokalistą po odejsciu Palmera został Michael Des Barres[22]. W 1986 nagrał utwór „I Do What I Do”, będący motywem przewodnim filmu 9 1/2 tygodnia[23]. Po przerwie wznowił działalność Duran Duran[24]. Z zespołem przez kolejne lata nagrał kilka płyt, aż w 1997 postanowił odejść z zespołu i kontynuować solową karierę[25]. W międzyczasie, w 1995 wszedł w skład supergrupy Neurotic Outsiders, z którą grał cotygodniowe koncerty w klubie Viper Room oraz odbył trasy koncertowe ze Slashem i Billym Idolem[26]. Po odejściu z Duran Duran grał kameralne solowe koncerty[27]. W 2001 znów zaczął grać w Duran Duran.

Życie prywatne edytuj

W latach 80. spotykał się z Robertą Earl-Price i modelką Bebe Buell, aktorką Janine Andrews (byli zaręczeni) i modelką Renée Simonsen[28]. Pod koniec lat 80. związał się z prezenterką telewizyjną Amandą de Cadenet, z którą ożenił się 24 grudnia 1991 i ma córkę Atlantę (ur. 1992)[29]. Po rozstaniu z żoną w drugiej połowie lat 90. związał się z projektantką mody Gelą Nash, z którą wziął ślub w marcu 1998[30].

Przez wiele lat zmagał się z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków, aż jesienią 1994 przeszedł terapię odwykową w placówce Sierra Tucson w Arizonie[31]. Od tamtej pory żyje w trzeźwości[32].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Duran Duran | Biography, Albums, Streaming Links | AllMusic [online], allmusic.com [dostęp 2017-11-24] (ang.).
  2. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 21.
  3. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 17—23, 30, 353, 374.
  4. ↑ a b Taylor 2013 ↓, s. 13.
  5. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 17, 23–24.
  6. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 25, 43.
  7. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 33–35.
  8. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 39, 55.
  9. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 56, 60–61.
  10. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 45, 60, 73–74, 82, 194, 199.
  11. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 61–63, 66.
  12. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 63–65.
  13. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 66.
  14. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 66–67.
  15. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 75.
  16. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 113, 122, 155–156.
  17. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 85.
  18. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 82–83, 89.
  19. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 110.
  20. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 247–248.
  21. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 172.
  22. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 249, 252, 256, 263–267, 277.
  23. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 283.
  24. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 289–293.
  25. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 299, 318, 324, 351.
  26. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 346.
  27. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 351–352.
  28. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 131, 177, 193, 196, 230–232, 236, 269–271, 308.
  29. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 313–320.
  30. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 349–351, 359.
  31. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 332–343.
  32. ↑ Taylor 2013 ↓, s. 365.

Bibliografia edytuj

  • John Taylor: W rytmie przyjemności. Miłość, śmierć i Duran Duran. Marta Zalesińska (tłum.). Wydawnictwo Anakonda, 2013. ISBN 978-83-63885-30-4.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Taylor_(muzyk)&oldid=72004041”