Kłobuczyn
Kłobuczyn (pol. hist. Kłobucko[4]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie polkowickim, w gminie Gaworzyce.
| wieś | |
_ID_596642.jpg) Kościół św. Jadwigi Śląskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (III 2011) |
565[2] |
| Strefa numeracyjna |
76 |
| Kod pocztowy |
59-180[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DPL |
| SIMC |
0363731 |
Położenie na mapie gminy Gaworzyce  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu polkowickiego  | |
 51°36′46″N 15°55′39″E/51,612778 15,927500[1]
| |
Podział administracyjny edytuj
W latach 1954–1958 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kłobuczyn, po jej zniesieniu w gromadzie Gaworzyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.
Nazwa edytuj
Śląski pisarz Konstanty Damrot w swojej pracy o śląskim nazewnictwie z 1896 roku wydanej w Bytomiu wymienia dwie polskie nazwy wsi - "Kłobucko" oraz Kłopczyn, a także zgermanizowaną nazwę "Klopschen"[4]. Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1223 roku w zlatynizowanej, staropolskiej formie "Clobusco" w łacińskim dokumencie z 1223 r. jako część uposażenia kościoła w Bytomiu Odrzańskim przekazywana przez rycerzy z rodu Pogorzelów klasztorowi kanoników regularnych w Nowogrodzie Bobrzańskim[5]. Wcześniejsza data, 1222 rok, pochodzi z falsyfikatu przygotowanego w XV w., w którym Jarosław rzekomo obejmował patronat nad kościołem w Bytomiu Odrzańskim[4][6][7]. Wieś została zanotowana w łacińskim dokumencie z 1345 jako Clopczyn[4].
Jako źródło nazwy podaje słowo Kłobuk, które jest nazwą słowiańskiego demona opiekującego się ogniskiem domowym - Kłobuka[4][8].
Zabytki edytuj
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[9]:
- zespół kościoła parafialny pw. św. Jadwigi Śląskiej, z XIV w., XVI w., XVII w.:
- kościół
- cmentarz
- mur obronny (ogrodzenie)
- dawna plebania z XVIII-XX w.
- pałac, XVIII-XIX-XX w. (nr rej. A/3513/170 z 15.03.1961 r. oraz 2088 z 05.05.1971 r.)
inne zabytki:
- nieczynna stacja kolejowa
- stara zabytkowa szkoła
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 54456
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 487 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c d e Konstanty Damrot: Die älteren Ortsnamen Schlesiens, ihre Entstehung und Bedeutung: mit einem Anhange über die schlesisch-polnischen Personennamen: Beiträge zur schlesischen Geschichte und Volkskunde. Beuthen: Verlag von Felix Kasprzyk, 1896, s. 59.
- ↑ Schlesisches Urkundenbuch, red. Wienfried Irgang, t. 1, nr 236, s. 172.
- ↑ Grünhagen 1866 ↓, s. 115.
- ↑ Schlesisches Urkundenbuch, t. 1, nr 355, s. 280-281.
- ↑ Barbara i Adam Podgórscy: Wielka Księga Demonów Polskich. Leksykon i antologia demonologii ludowej. Katowice: Wydawnictwo KOS, 2005. ISBN 83-89375-40-0
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 138. [dostęp 2012-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
Bibliografia edytuj
- Colmar Grünhagen, Regesten zur Schlesischen Geschichte, Breslau: Josef Max & KOMP., 1866 (niem.).