K-8 (1959)
K-8 – okręt podwodny o napędzie atomowym projektu 627A należący do Floty Północnej Marynarki Wojennej ZSRR.
| |
| Projekt | |
|---|---|
| Historia | |
 MW ZSRR
| |
| Wejście do służby |
31 sierpnia 1960 |
| Wycofanie ze służby |
1970 |
| Los okrętu |
zatonął podczas holowania 12 kwietnia 1970 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
107,4 metra |
| Szerokość |
7,9 metra |
| Zanurzenie |
5,65 metra |
| Napęd | |
| 2 reaktory VM-A x 70 MW | |
| Prędkość |
23,3 węzła/30 węzłów |
| Załoga |
104 |
13 października 1960 na Morzu Barentsa doznał poważnej awarii obwodu chłodzącego reaktora, co spowodowało silne skażenie radioaktywne tego akwenu.
10 stycznia 1970, w ramach największych w historii ZSRR manewrów morskich o kryptonimie Okiean, K-8 otrzymał rozkaz rozstawienia 20 torped z głowicami atomowymi w charakterze min w Zatoce Neapolitańskiej. Miały być one użyte dla zablokowania VI Floty USA[1]. Nie jest wiadome, czy misja ta została wykonana.
8 kwietnia 1970 K-8 uległ poważnemu wypadkowi. W wyniku pożaru w dwóch przedziałach okrętu, załoga została zmuszona do zatrzymania reaktorów atomowych, a jego dowódca zadecydował o opuszczeniu okrętu. Rozkaz ten jednak został cofnięty na polecenie dowództwa radzieckiej floty. Na okręt powróciły 52 osoby (w tym dowódca), które zginęły 12 kwietnia po zatonięciu okrętu w czasie holowania na Zatoce Biskajskiej.
W czasie eksploracji wraku na jego pokładzie znaleziono tylko 4 torpedy z pełnego ładunku 24, co może potwierdzać fakt rozstawienia zagrody minowej pod Neapolem. Były agent FSB Aleksandr Litwinienko miał rzekomo potwierdzić ten fakt w prywatnej rozmowie z konsultantem Komisji Mitrochina, Mariem Scaramellą, który zeznał to w 2004, w czasie przesłuchania przed komisją[potrzebny przypis].