Karol II Parmeński

Karol II, wł. Carlo II, właśc. Karol Ludwik Ferdynand Burbon-Parmeński, wł. Carlo Ludovico Ferdinando di Borbone di Parma e Piacenza, (ur. 22 grudnia 1799 w Madrycie, zm. 16 kwietnia 1883 w Nicei) – król Etrusków w 18031807 jako Ludwik II (wł. Ludovico II), książę Lukki w 18241847 jako Karol Ludwik (wł. Carlo Ludovico), następnie Parmy i Piacenzy w 1847–1849 jako Karol II.

Karol II
Karol Ludwik Ferdynand
Ilustracja
mal. George Frederick Watts, 40. XIX w., Galleria Nazionale di Parma
Wizerunek herbu
Herb Karola II jako księcia Parmy i Piacenzy z zachowaniem tytułów ceremonialnych (1847)
Król Etrusków
Okres

od 27 maja 1803
do 10 grudnia 1807

Jako

Ludwik II

Poprzednik

Ludwik I

Książę Lukki
Okres

od 13 marca 1824
do 17 grudnia 1847

Jako

Karol Ludwik

Poprzednik

Maria Ludwika

Książę Parmy i Piacenzy
Okres

od 17 grudnia 1847
do 14 marca 1849

Jako

Karol II

Poprzednik

Maria Ludwika

Następca

Karol III Dandys

Dane biograficzne
Dynastia

Burbonowie parmeńscy

Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1799
Madryt

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 1883
Nicea

Miejsce spoczynku

Cappella della Macchia, Viareggio

Ojciec

Ludwik I

Matka

Maria Ludwika

Żona

Maria Teresa Sabaudzka
od 17 sierpnia 1820

Dzieci

Ludwika Franciszka,
Karol III Dandys

Moneta
moneta
Awers monety 2-lirowej lukkijskiej z profilem Karola Ludwika, 1837
Odznaczenia
Krzyż Wielki na Łańcuchu Świętego Konstantyńskiego Orderu Wojskowego Świętego Jerzego Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Krzyż Wielki Orderu Świętego Ferdynanda (Sycylia) Order Świętego Januarego (Sycylia) Order Ducha Świętego (Francja) Order Świętego Michała (Francja) Order Złotego Runa (Hiszpania) Łańcuch Orderu Karola III (Hiszpania)

Urodził się w Madrycie jako jedyny syn Ludwika I, księcia Piacenzy (syna-następcy Ferdynanda I Parmeńskiego) i jego żony Marii Ludwiki Burbon, infantki hiszpańskiej, córki Karola IV.

Król Etrurii edytuj

W 1796 Napoleon Bonaparte podbił większość Włoch i księstwo Parmy należące do dziadka Karola zostało przyłączone do Francji. Napoleon, któremu zależało na pozyskaniu Hiszpanii jako sojusznika przeciwko Anglii, 21 marca 1801, zrekompensował rodzinie Burbonów utratę ziem, dając jej we władanie Etrurię (stworzoną z części Wielkiego Księstwa Toskanii). Ojciec Ludwika został w Paryżu koronowany na króla Etrurii. a Karol został koronowanym księciem i następcą tronu. Po śmierci ojca w 1803, Karol został królem Ludwikiem II, a regentką została jego matka. W 1807, Napoleon rozwiązał królestwo i przeniósł młodego króla razem z jego matką do Francji. Karolowi obiecano w zamian tron nowego Królestwa Północnej Luzitanii (w północnej Portugalii). Plan ten nie został zrealizowany, ponieważ w 1808 między Napoleonem a hiszpańskimi Burbonami wybuchł otwarty konflikt.

Książę Lukki edytuj

 
Mały Karol ze swoją matką – szkic do obrazu Rodzina Karola IV Goi

Po upadku Napoleona w 1815, rodzina Burbonów nie została przywrócona na tron księstwa Parmy. Zamiast tego księstwo oddano żonie Napoleona – cesarzowej Marii Ludwice. Kongres wiedeński zdecydował o przyznaniu matce Karola Księstwa Lukki – sam Karol Ludwik otrzymał tytuł księcia Lukki i został następcą tronu (jego matka zmarła w 1824). Parmę miał otrzymać dopiero po śmierci cesarzowej, co ostatecznie nastąpiło w 1847 (księstwo Lukka zostało wtedy włączone do Wielkiego Księstwa Toskanii).

5 września 1820, w Lucce Karol Ludwik poślubił Marię Teresę, księżniczkę sabaudzką (1803–1879), córkę króla Wiktora Emanuela I i Marii Teresy Habsburg-Este. Para ta była niedobrana i właściwie żyła osobno. Miała tylko dwoje dzieci:

  • Luisę (29 października 1821 – 8 września 1823),
  • Karola III, księcia Parmy (1823–1854)

Książę Parmy edytuj

W marcu 1848 w Parmie wybuchła rewolucja, wobec czego 19 kwietnia 1848, abdykował. Wojska austriackie przywróciły Karola na tron, ale 17 maja 1849 abdykował ponownie na rzecz swojego jedynego syna – Karola. Resztę życia spędził we Francji, gdzie używał tytułu hrabiego Villafranca. Jego żona została we Włoszech i zmarła w 1879. Karol zmarł w Nicei.

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c d e Almanacco di corte. Parma, 1953, s. 29.
  2. a b c d e f Almanacco di corte. Parma, 1959, s. 2.
  3. a b Almanacco reale del Regno delle Due Sicilie. Neapol, 1841, s. 475, 479.
  4. Almanach Royal. Paryż, 1830, s. 277.
  5. Calendario di corte. Turyn, 1839, s. 115.
  6. Federico Bona: I Cavalieri dell’Ordine Supremo del Collare o della Santissima Annunziata. [w:] Blasonario subalpino [on-line]. (wł.).