Klinoptylolit
Klinoptylolit (klinoptilolit) – minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy zeolitów. Odmiana heulandytu. Należy do grupy minerałów rzadkich.
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
Klinoptilolit |
|---|---|
| Skład chemiczny |
uwodniony glinokrzemian sodu, potasu i wapnia |
| Twardość w skali Mohsa |
3,5–4 |
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
doskonała |
| Układ krystalograficzny |
jednoskośny |
| Gęstość minerału |
2,2 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
biała, szara, czerwonawa, czasami bezbarwny |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
szklisty |
 |
Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Nazwa pochodzi od gr. klinos = ukośny (nachylony); ptylon = pióro; lithos = kamień (skała).
Właściwości edytuj
Występuje w formie skupień ziarnistych, ziemistych, łuskowych, włóknistych. Zazwyczaj wykształca drobne kryształy o pokroju tabliczkowym i płytkowym. Jest kruchy i przezroczysty.
Występowanie edytuj
Tworzy się w wyniku działalności utworów hydrotermalnych i na skutek przeobrażenia szkliwa, tufów, i pyłów wulkanicznych. Niekiedy można go znaleźć w skałach osadowych – jest składnikiem bentonitów, niektórych iłowców. Współwystępuje z montmorillonitem.
Miejsca występowania: Węgry, Iran, USA, Australia, Nowa Zelandia, Polska.
W Polsce występuje na fliszu karpackim w okolicach Rzeszowa.
Zastosowanie edytuj
- Wykorzystywany w procesach odnowy wody[1].
- Bywa używany jako nawóz i dodatek do pasz.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Apolinary Leszek Kowal (red.), Odnowa wody. Podstawy teoretyczne procesów, wyd. 2 popr., Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 1997, ISBN 83-7085-236-X.
Bibliografia edytuj
- J. Parafiniuk: Minerały. Systematyczny katalog 2004. TG „Spirifer”, 2005.
- J. Żaba: Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, 2003.
Linki zewnętrzne edytuj
- Clinoptilolite-K. WebMineral. [dostęp 2011-07-01]. (ang.).