Kończysta Turnia
Kończysta Turnia – turnia w północno-zachodniej grani Małołączniaka w polskich Tatrach. Wznosi się ponad lasem w północnej części Doliny Miętusiej, w miejscu jej połączenia z Doliną Kościeliską. Od Czerwonego Gronika oddzielona jest przełęczą Spalone Siodło[1]. Ma dwa wierzchołki, nieco wyższy jest zachodni. Wierzchołki połączone są wąską grańką, która na obydwie strony opada ścianami i urwiskami. Na południowy zachód turnia opada ścianą o wysokości około 80 m, najbardziej stroma jest jej górna część. Na północ i zachód opada niższymi, ale bardziej stromymi ściankami. W ściankach łączących ją ze Spalonym Siodłem znajdują się dwie mniejsze turniczki. Cały szczytowy blok Kończystej Turni można jednak łatwo okrążyć około 40 m poniżej jej wierzchołków[2].
 Widok z polany Zahradziska | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1248 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°15′50″N 19°52′44″E/49,263889 19,878889
| |
Zbudowana jest z silnie skrystalizowanych szarych i różowoszarych wapieni z domieszkami muszli małżów, igieł jeżowców, szkielecików otwornic[3]. Opisano w niej kilkanaście jaskiń (m.in. Jaskinia Niska, Schron pod Kończystą, Schronik w Kończystej Turni, Dziura Niżnia w Kończystej Turni, Schronisko Wschodnie w Kończystej, Dziura w Kończystej Turni, Dziura w Żlebku, Okap w Kończystej Turni)[4][5]. Znajdują się na niej drogi wspinaczkowe dla taterników, obecnie jednak jest to obszar ochrony ścisłej zamknięty dla turystów i taterników[2]. Turnia była od dawna penetrowana przez poszukiwaczy skarbów, o czym świadczą znaki wyryte na ścianach.
Kończysta Turnia często mylona była z Zawiesistą Turnią, wznoszącą się tuż ponad lasem nad Miętusią Polaną[6].
Szlaki turystyczne edytuj
najbliżej turni przebiega czarny szlak, tzw. Ścieżka nad Reglami. Czas przejścia z Przysłopu Miętusiego do Doliny Kościeliskiej: 40 min, ↑ 50 min[7].
-
Widok z Doliny Kościeliskiej -
Od lewej: Kończysta Turnia, Niżnia Zawiesista Turnia i Zawiesista Turnia
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wydawnictwo „WiT” S.c., 2009, ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ a b Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część wschodnia, t. 2, Poronin: Wyd. Górskie, 1995, ISBN 83-7104-010-5.
- ↑ Władysław Szafer, Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 23 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-31] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-23].
- ↑ Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-09-14].
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Tatry. Zakopane i okolice. Mapa w skali 1:27 000, Warszawa: ExpressMap Polska, 2005, ISBN 83-88112-35-X.