Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Monasterzyskach

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, obecnie prawosławna cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej – dawny zabytkowy rzymskokatolicki kościół w Monasterzyskach, mieście na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, siedzibie rejonu monasterzyskiego. Najokazalsza ze świątyń miasta, cerkiew parafialna Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego do grudnia 2018, obecnie Kościoła Prawosławnego Ukrainy.

Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej / Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
Церква Успіння Пресвятої Богородиці / костел Внебовзяття Преcвятої Діви Марії
61-242-0004
cerkiew parafialna
Ilustracja
Państwo

 Ukraina

Obwód

 tarnopolski

Miejscowość

Monasterzyska

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Kościół Prawosławny Ukrainy

Eparchia

tarnopolsko-buczacka

Wezwanie

Zaśnięcia Matki Bożej

Wspomnienie liturgiczne

15/28 sierpnia

Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej / Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej / Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny”
Ziemia49°05′29,6″N 25°10′15,0″E/49,091556 25,170833

Historia edytuj

 
Figura św. Anny

Murowany kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wybudowano w połowie XVIII wieku w miejscu wcześniejszego drewnianego. Fundatorem kościoła był dziedzic miasta Józef Potocki, kasztelan lwowski (lub Bazyli Potocki[potrzebny przypis]).

Konsekrowany 29 września 1751 przez biskupa sufragana krakowskiego Michała Kunickiego[1].

Struktura ołtarza głównego w kościele powstała przed 1754 r.[2]

W 1761 r. z funduszu pozostawionego przez ks. Franciszka Kielarskiego zapłacono za pracę przy ołtarzach Janowi Jerzemu (Johannowi Georgowi) Pinzlowi i za obrazy Antoniemu Sztylowi.

Układ przestrzenny budowli wywodzi się z architektury Francesco Borrominiego[3].

Zbigniew Hornung uważał, że autorem figur w ołtarzu głównym był Antoni Osiński. Jan K. Ostrowski uważa natomiast, że figury w ołtarzu głównym w kościele nie mają nic wspólnego z udokumentowanymi źródłowo dziełami Antoniego Osińskiego w kościołach w Zbarażu i Leżajsku[3].

Zdaniem Piotra Krasnego i Jakuba Sity architekt Bernard Meretyn był autorem projektu ołtarza głównego w kościele, oraz ten projekt mógł być źródłem inspiracji dla ołtarza głównego w kościele Franciszkanów w Przemyślu[4].

Przed dewastacją sowiecką w kościele znajdowały się trzy ołtarze: główny (Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny), św. Rozalii (na zamknięciu zach. nawy bocznej) oraz Matki Boski Bolesnej (na zamknięciu wsch. nawy bocznej)[5].

Przez pewien czas w ścianie kościoła była tablica pamiątkowa ku czci Zygmunta Krasińskiego[6].

Obiekt został zamknięty przez władzę sowiecką 30 listopada 1945 i zamieniony na magazyn[7].

Mimo próśb rzymskich katolików obiekt został przekazany prawosławnym.

Przypisy edytuj

  1. Zbigniew Hornung, Na marginesie ostatnich badań nad rzeźba lwowską XVIII wieku, s. 137. [dostęp 2017-01-31]
  2. Piotr Krasny, Jakub Sito: „Pan Piotr Polejowski snycyrz lwowski” i jego dzieła w kościele Franciszkanów w Przemyślu. [W:] Sztuka Kresów Wschodnich: materiały sesji naukowej. T. V. Kraków, 2003, s. 178. [dostęp 2016-12-28]
  3. a b Jan K. Ostrowski, Kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Panny Marii w Monasterzyskach, t.4, s. 91.
  4. Piotr Krasny, Jakub Sito: "Pan Piotr Polejowski snycyrz lwowski" i jego dzieła w kościele Franciszkanów w Przemyślu. W: Sztuka Kresów Wschodnich: materiały sesji naukowej. 2003, nr 5, s. 178 [dostęp 2016-12-15]
  5. Jan K. Ostrowski, Kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Panny Marii w Monasterzyskach, t. 4, s. 88–89.
  6. Leon Odyniec: Chorągiew buczacka Drużyn Bartoszowych. Warszawa : wyd. z zasiłku Państwowego Instytutu Kultury Wsi, Druk. Oświatowa, 1939, s. 47.
  7. Jan K. Ostrowski, Kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Panny Marii w Monasterzyskach, t. 4, s. 86

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj