Kokusai Ku-8
Kokusai Ku-8 (oznaczenie amerykańskie Gander także Goose) – japoński lekki szybowiec wojskowy z okresu II wojny światowej.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Kokusai Koku |
| Typ |
wojskowy lekki szybowiec transportowy |
| Konstrukcja |
górnopłat o konstrukcji całkowicie drewnianej |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1941 |
| Lata produkcji |
1942 – 1943 |
| Wycofanie ze służby |
1945 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
23,16 m |
| Długość |
13,42 m |
| Powierzchnia nośna |
50,5 m² |
| Masa | |
| Własna |
1 700 kg |
| Użyteczna |
1 793 kg |
| Startowa |
3 493 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
240 km/h |
| Prędkość holowania |
195 km/h (przelotowa) |
| Dane operacyjne | |
| Przestrzeń ładunkowa | |
| 18 żołnierzy z pełnym oporządzenie lub ładunek o masie do 2000 kg | |
| Użytkownicy | |
| Japonia | |
| Rzuty | |
| |
Historia edytuj
W grudniu 1941 korzystając z konstrukcji lekkiego samolotu transportowego Kokusai Ki-59 w wytwórni Kokusai opracowano szybowiec transportowy oznaczony jako Kokusai Ku-8-I. Modyfikacja polegała na usunięciu silników i zmodyfikowania podwozia. Tak powstały szybowiec mógł przewozić od 15 do 20 żołnierzy lub działo górskie.
W kwietniu 1943 roku opracowano nową wersję tego szybowca oznaczoną jako Kokusai Ku-8-II. Zmieniono w nim konstrukcję płata i kadłuba.
Łącznie w latach 1942–1943 zbudowano około 700 szybowców tego typu.
Służba w lotnictwie edytuj
Szybowiec transportowy Ku-8 został wprowadzony do jednostek armii japońskiej i służył do transportu niewielkich grup żołnierzy, głównie na terenie Filipin.
Do holowania tego typu szybowców używano następujących samolotów: Mitsubishi Ki-21, Mitsubishi Ki-57, Mitsubishi Ki-67.
Opis konstrukcji edytuj
Szybowiec Kokusai Ku-8 był lekkim szybowcem transportowym ze skrzydłami w konfiguracji górnopłatu o konstrukcji mieszanej.
Szybowiec miał płat o konstrukcji drewnianej, częściowo kryty sklejką, podparty zestrzałami.
Kadłub szybowca zbudowany był ze spawanych rur stalowych, kryty sklejką, a w przedniej części blachą. Przód kadłuba posiadał kopułkę ze szkła organicznego, co zwiększało widoczność. W przodzie umieszczono pomieszczenie załogi, fotele umieszczono obok siebie. Przód kadłuba odchylany był w prawą stronę i umieszczano tam trap ułatwiający załadunek.
Podwozie składało się z dwóch kół, które mogło być odrzucone po starcie i wtedy szybowiec lądował na płozach.
Bibliografia edytuj
- Tadeusz Królikiewicz: Szybowce transportowe. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985, s. 117-118, 122. ISBN 83-11-07162-4.