Konkurs Piosenki Eurowizji 1974

19. Konkurs Piosenki Eurowizji 1974 odbył się 6 kwietnia 1974 w Brighton (Wielka Brytania). Telewizja BBC zgodziła się zorganizować konkurs zamiast Luksemburga, który wygrał dwa lata z rzędu (w 1972 i 1973) i nie miał funduszy na organizację kolejnego konkursu. W konkursie udział wzięło 17 krajów. Debiutowała Grecja, natomiast z rywalizacji o zrezygnowała Francja. Prowadzącą konkurs była Katie Boyle, która wcześniej prowadziła finał konkursów w 1960, 1963 i 1968.

Konkurs Piosenki Eurowizji 1974

Informacje ogólne
Finał	6 kwietnia 1974
Miejsce	The Done, Brighton (Wielka Brytania)
Nadawca	British Broadcasting Corporation (BBC)
Prowadzący	Katie Boyle
Informacje dodatkowe
Kierownik wykonawczy	Clifford Brown (EBU) Bill Cotton (BBC)
Główny dyrygent	Michael Hurll
Występ interwałowy	The Wombles
Uczestnicy
Debiut	Grecja
Rezygnacja	Francja
Łącznie	17 reprezentacji
Mapa uczestników      Państwa uczestniczące w finale.      Państwa uczestniczące w przeszłości, ale nie w 1974.
Głosowanie
Każdy kraj miał 10 członków jury, którzy przyznawali po jednym punkcie wybranej piosence.
Zwycięzca	Szwecja
Reprezentant	ABBA
Piosenka	„Waterloo”
Muzyka	Benny Andersson, Björn Ulvaeus
Tekst	Stig Anderson
Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 1973 1975 ►

Swoje pierwsze zwycięstwo odniosła Szwecja, którą reprezentował zespół ABBA z utworem „Waterloo”. Grupa wygrała konkurs jedynie z 24 punktami (15 procent możliwych do zdobycia). Mimo to ABBA stała się najpopularniejszym uczestnikiem konkursu w historii i, jako jedni z nielicznych zwycięzców, osiągnęli międzynarodowy sukces.

Finał konkursu obejrzało ok. 5 mln widzów na świecie.

Dyrygenci

• Belgia – Pierre Chiffre
• Finlandia – Ossi Runne
• Niemcy – Werner Scharfenberger
• Grecja – Giorgos Katsaros
• Irlandia – Colman Pearce
• Izrael – Yoni Rechter
• Włochy – Gianfranco Monaldi
• Luksemburg – Charles Blackwell
• Monako – Raymond Donnez
• Holandia – Harry van Hoof
• Norwegia – Frode Thingnæs
• Portugalia – José Calvário
• Hiszpania – Rafael de Ibarbia Serra
• Szwecja – Sven-Olof Walldoff
• Szwajcaria – Pepe Ederer
• Wielka Brytania – Nick Ingman
• Jugosławia – Zvonimir Skerl

Wyniki

Lp.	Państwo	Język	Artysta	Piosenka	Miejsce	Punkty
1	Finlandia	angielski	Carita Holmström	„Keep Me Warm”	13	4
2	Wielka Brytania	angielski	Olivia Newton-John	„Long Live Love”	4	14
3	Hiszpania	hiszpański	Peret	„Canta y sé feliz”	10	10
4	Norwegia	angielski	Anne Karine Strøm	„The First Day of Love”	14	3
5	Grecja	grecki	Marinella	„Krasi, thalasa ke t’ agori mu”	11	7
6	Izrael	hebrajski	Kaveret	„Natati la khayay”	7	11
7	Jugosławia	serbsko-chorwacki	Korni Grupa	„Moja generacija”	12	6
8	Szwecja	angielski	ABBA	„Waterloo”	1	24
9	Luksemburg	francuski	Ireen Sheer	„Bye Bye I Love You”	4	14
10	Monako	francuski	Romuald Figuier	„Celui qui reste et celui qui s’en va”	4	14
11	Belgia	francuski	Jaques Hustin	„Fleur de liberté”	9	10
12	Holandia	angielski	Mouth & MacNeal	„I See a Star”	3	15
13	Irlandia	angielski	Tina Reynolds	„Cross Your Heart”	8	11
14	Niemcy	niemiecki	Cindy i Bert	„Die Sommermelodie”	14	3
15	Szwajcaria	niemiecki	Piera Martell	„Mein Ruf nach dir”	14	3
16	Portugalia	portugalski	Paulo de Carvalho	„E depois do Adeus”	14	3
17	Włochy	włoski	Gigliola Cinquetti	„Sì”	2	18

Tabela punktacyjna

		Jury
		Finlandia	Wielka Brytania	Hiszpania	Norwegia	Grecja	Izrael	Jugosławia	Szwecja	Luksemburg	Monako	Belgia	Holandia	Irlandia	Niemcy	Szwajcaria	Portugalia	Włochy
Uczestnicy konkursu	Finlandia		1				2							1
	Wielka Brytania	1				1		4				1		1	2	1		3
	Hiszpania				2					1	3		1		1		2
	Norwegia								1		1	1
	Grecja								2				4				1
	Izrael		2						1				2	1			2	3
	Jugosławia	1		1								1					1	2
	Szwecja	5		1	2		2	1		1			3	1	2	5	1
	Luksemburg			1		1	2	2			1	1		3	1			2
	Monako			2	1		1		1	2		2		1	2	1	1
	Belgia				2	5				3
	Holandia	1			1	2	1	3	3			1		1	1		1
	Irlandia		1	2	2		1		2	2	1
	Niemcy					1						1				1
	Szwajcaria		1									1			1
	Portugalia			1												2
	Włochy	2	5	2			1			1	4	1		1			1
Kraje w tabeli są uporządkowane w kolejności występów.

Powracający artyści

Artysta	Kraj	Poprzedni rok	Miejsce	Punkty
Bendik Singers	Norwegia	1973	7	89
Romuald Figuier	Monako Luksemburg	1964 1969	3 11	15 7
Gigliola Cinquetti	Włochy	1964	1	49

Kontrowersje

Olivia Newton-John – reprezentantka Wielkiej Brytanii

Malta
Malta zrezygnowała z niewiadomych przyczyn, ale miała już wybraną piosenkę „Paċi Fid Dinja”, którą miał wykonać Enzo Guzman.
Wielka Brytania
Wielka Brytania była reprezentowana w konkursie przez znaną australijską piosenkarkę pop Olivię Newton-John, która zajęła 4. miejsce z piosenką „Long Live Love”. Jak napisał autor i historyk John Kennedy O’Connor w książce „Konkurs Piosenki Eurowizji – Oficjalna Historia”, Olivia nie lubiła tej piosenki i wolała inny brytyjski hit, ale „Long Live Love” zostało wybrane w głosowaniu publiczności.
Francja.
Francja zamierzała wystąpić z piosenką „La vie à vingt-cinq ans” Daniego, ale wycofała się z konkursu po śmierci prezydenta Georges’a Pompidou. Ponieważ pogrzeb odbył się w dzień finału, nieodpowiednim byłoby wziąć udział w konkursie. Z tego samego powodu Anne-Marie David, która wygrała w 1973, nie mogła przyjechać do Brighton, by wręczyć nagrodę zwycięzcy.
Włochy
Włochy odmówiły nadawania konkurs na kanale RAI, bo piosenka śpiewana przez Gigliolę Cinquetti zbiegała się z intensywnymi kampaniami politycznymi dotyczącymi referendum w sprawie rozwodów, które odbyło się miesiąc później, w maju. Mimo że Konkurs Piosenki Eurowizji miał miejsce ponad miesiąc wcześniej, niż planowane referendum i zbiegło się ze zdobyciem dla Włoch 2. miejsca, włoscy cenzorzy zakazali nadawania konkursu oraz transmitowania piosenki. Cenzorzy RAI czuli, że piosenka zatytułowana „Si”, w której tekście ciągle powtarza się słowo „Si” (Tak), może być podświadomą wiadomością albo formą propagandy mającą wpływ na to, by ludzie głosowali za udzielaniem rozwodów. Piosenka była cenzurowana przez wiele włoskich stacji telewizyjnych i radiowych przez ponad miesiąc.
Portugalia
Portugalska propozycja „E depois do adeus” Paolo de Carvalho trzy tygodnie później, 25 kwietnia 1974, została użyta jako jeden z dwóch sygnałów do rozpoczęcia rewolucji goździków przeciwko reżimowi Marcela Caetana. John Kennedy O’Connor opisuje to jako „jedyny eurowizyjny występ, który rozpoczął rewolucję”, podczas gdy Des Mangan sugeruje, że inne portugalskie występy (wspomina „Se Eu Te Pudesse Abraçar” z 1998 roku) nie byłyby w stanie wywołać zamachu.