Konserwator zabytków
Konserwator[1] zabytków − osoba zajmująca się konserwacją, renowacją, rekonstrukcją, zabezpieczaniem zabytków, w tym przedmiotów znalezionych przez archeologów.
W Polsce edytuj
W Polsce początek konserwatorstwa zabytków to rok 1919 (stworzenie Państwowego Grona Konserwatorów Zabytków)[2].
Osobną kategorię konserwatorów zabytków stanowią osoby zajmujące się z racji sprawowanych funkcji w administracji publicznej (tzn. działający w ramach uprawnień nadanych im przez ustawę o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami) ochroną zabytków. Zwyczajowo mianem konserwatora zabytków określano, wypełniających ww. zadania, pracowników Służby Ochrony Zabytków (obecnie wojewódzkich urzędów ochrony zabytków). Formalnie tytuł konserwatora zabytków przysługuje wojewódzkim konserwatorom zabytków.
Do końca lat 90. XX w. wśród omawianej kategorii konserwatorów zabytków wyróżniano także konserwatorów zabytków archeologicznych (KZA), czyli pracowników służb konserwatorskich odpowiedzialnych za ochronę zabytków archeologicznych.
Przypisy edytuj
- ↑ Konserwator (łac. conservator ‘obrońca’ od conservare ‘przechowywać, zachowywać bez uszkodzenia’) 1. specjalista, który zajmuje się zabezpieczeniem obiektów lub dzieł zabytkowych. 2. osoba odpowiedzialna za prawidłowe funkcjonowanie urządzeń w danym obiekcie lub przedsiębiorstwie. Na podstawie „Słownika Wyrazów Obcych” Wydawnictwa Europa, pod redakcją naukową prof. Ireny Kamińskiej-Szmaj, autorzy: Mirosław Jarosz i zespół. ISBN 83-87977-08-X. Rok wydania 2001.
- ↑ Marcin Karczewski, Państwowe Grono Konserwatorów Zabytków Archeologicznych i Państwowe Muzeum Archeologiczne i ich rola w ochronie zabytków archeologicznych, „Seminare. Poszukiwania naukowe”, 36 (4), 2015, s. 183–197, ISSN 1232-8766 [dostęp 2021-05-08] (pol.).