Konura słoneczna
Konura słoneczna[4] (Aratinga solstitialis) – gatunek średniego, barwnego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae). Występuje w północnej części Ameryki Południowej – w Gujanie oraz przyległym fragmencie północnej Brazylii. Jest zagrożona wyginięciem; dość często spotykana w hodowlach[5].
| Aratinga solstitialis[1] | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
konura słoneczna | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Systematyka edytuj
Jest to gatunek monotypowy (nie wyróżnia się podgatunków)[2][6]. Blisko spokrewniona z konurą ognistobrzuchą (A. jandaya) i złotoczelną (A. auricapillus), z którymi bywała czasem łączona w jeden gatunek[2]. Za jej synonim uznawano konurę żółtą (A. maculata), traktowaną obecnie jako osobny gatunek[3][7].
Morfologia edytuj
Nie występuje dymorfizm płciowy. Gruby, czarny dziób. Pomarańczowa „twarz” oraz spód ciała nie licząc piersi, a także pokrywy nadogonowe. Poza tym całe ciało oraz barkówki żółte. Pokrywy skrzydłowe zielone z żółtymi obrzeżeniami, lotki drugorzędowe oraz zakończenia zielonych, pierwszorzędowych granatowe. Szare, zygodaktyliczne[8] nogi. Ogon długi, początkowo żółtawy, a na brzegach niebieski, dalej przechodzi w granat.
Wymiary edytuj
- długość ciała: 30 cm
- rozpiętość skrzydeł: 46 cm
- masa ciała: 100–120 g
Zasięg występowania edytuj
Występuje w północnej części Ameryki Południowej – w Gujanie oraz przyległym fragmencie północnej Brazylii (północno-wschodnia część stanu Roraima)[3]. Dawniej występowała także w Surinamie, a jedno stwierdzenie pochodzi z Gujany Francuskiej[2]. Odnotowane stwierdzenie rzekomo z południowo-wschodniej Wenezueli w rzeczywistości miało miejsce na terytorium Brazylii[2].
Ekologia i zachowanie edytuj
Biotop edytuj
Lasy i sawanna.
Zachowanie edytuj
Zazwyczaj spotykana w średniej wielkości stadach. Żeruje na drzewach i krzewach, jest ruchliwa i hałaśliwa.
Głos edytuj
Wysokie, zgrzytliwe, szybko powtarzane skriik.
Pożywienie edytuj
Zazwyczaj owoce.
Rozmnażanie edytuj
Wiadomo tylko to, że gniazduje w dziuplach, często palmowych. Reszta danych pochodzi z niewoli. Wyprowadza 1 lęg. 4 jaja wysiadywane są przez samicę przez około 28 dni. Młode umieją latać po 56 dniach.
Status edytuj
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje konurę słoneczną za gatunek zagrożony (EN – endangered) od 2014 roku, kiedy to wydzielono konurę żółtą do osobnego gatunku. Liczebność populacji na wolności szacuje się na 1000–2499 dorosłych osobników, a jej trend uznaje się za spadkowy[3]. Zagrożona głównie przez polowania dla piór, kłusownictwo i chwytanie do niewoli. Gatunek ten jest ujęty w II załączniku konwencji waszyngtońskiej (CITES)[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Aratinga solstitialis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e Sun Parakeet (Aratinga solstitialis). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2020-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
- ↑ a b c d Aratinga solstitialis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Arini Gray,GR, 1840 (1825) (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-10-17].
- ↑ Sun Conure (Aratinga solstitialis). [w:] Parrot Encyclopedia [on-line]. World Parrot Trust. [dostęp 2020-10-17]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Parrots, cockatoos. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-10-17]. (ang.).
- ↑ André Nemésio, Claus Rasmussen. The rediscovery of Buffon's "Guarouba" or "Perriche jaune": two senior synonyms of Aratinga pintoi Silviera, de Lima & Höfling, 2005 (Aves: Psittaciformes). „Zootaxa”. 2013, s. 1–16, 2009. (ang.).
- ↑ Tzn. dwa palce stopy skierowane są do przodu, a dwa do tyłu, podobnie jak u innych papug.
- ↑ Aratinga solstitialis. [w:] Species+ [on-line]. UNEP-WCMC, CITES Secretariat. [dostęp 2022-01-29]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- D. Chandler, D. Couzens, E. Dunn, J. Elphic, R. Hume i inni: Ptaki. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2008, seria: Fakty o Zwierzętach Świata. ISBN 978-83-7073-583-8.
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcia i nagrania głosów. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).