Korwety rakietowe typu Descubierta

Korwety rakietowe typu Descubierta
Kraj budowy	Hiszpania
Użytkownicy	Armada Española (2); Egipska Marynarka Wojenna (2); Maroko (1)
Stocznia	Bazán
Wejście do służby	1974
Zbudowane okręty	9
Okręty w służbie	5
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1640 t (pełna)
Długość	88,9 m
Szerokość	10,4 m
Prędkość	25 węzłów
Zasięg	7500 mil morskich przy 12 węzłach
Załoga	89 (według innych źródeł 115)
Uzbrojenie	OTO Melara 76mm/62; wyrzutnia RIM-7 Sea Sparrow; wyrzutnia torped ZOP 375 mm; 6 × wyrzutnia torped ZOP 324 mm; 4 × Harpoon; 1 × Oerlikon 20 mm; 2 × Browning M2
	Multimedia w Wikimedia Commons

Korwety rakietowe typu Descubierta – seria hiszpańskich korwet budowanych w latach 70. i 80. Z dziewięciu zbudowanych jednostek w służbie pozostaje pięć, z czego dwa w hiszpańskiej marynarce służą jako okręty patrolowe^[2]. Oprócz rodzimej floty służą także w marynarce wojennej Egiptu i Maroka.

Historia edytuj

Korweta typu João Coutinho, stanowiącego podstawę późniejszego typu Descubierta.

Infanta Elena wspólnie z okrętami z USA, Maroka i Algierii.

Diana już jako okręt dowodzenia siłami obrony przeciwminowej (M-11).

Korwety typu Descubierta opracowano w przedsiębiorstwie konstrukcyjnym Bazán we współpracy z niemieckim Blohm + Voss na podstawie doświadczeń z budowanymi pod koniec lat 60. dla Portugalii korwetami typu João Coutinho. Descubierty są od nich nieznacznie większe i dużo silniej uzbrojone. Pierwsza jednostka tego typu (Descubierta) trafiła do służby w listopadzie 1978 roku, ostatnia (Vencedora) – w marcu roku 1982.

Pierwotnie planowano zbudować dwanaście jednostek^[3]. Ostatecznie zbudowano ich osiem dla Hiszpanii (z czego dwie, Centinelę i Serviolę, sprzedano Egiptowi, jeszcze zanim zdążyły wejść do służby pod banderą hiszpańską) oraz jedną dla Maroka^[3].

Przebieg służby edytuj

Niektóre hiszpańskie korwety brały udział w działaniach sił koalicji przeciwko Irakowi na wodach Morza Czerwonego w trakcie operacji Pustynna Burza^[4]. Infanta Elena uczestniczyła też w bezkrwawym starciu z Marokiem w 2002 roku (kryzys na wyspie Perejil)^[4]. W następnych latach wykorzystywano je do zwalczania piractwa opodal wybrzeży Somalii. W ramach operacji Atalanta wiosną 2012 roku Infanta Elena uwolniła lankijską łódź rybacką^[5], z kolei jesienią 2010 roku Infanta Cristina została ostrzelana z porwanego statku MV Izumi, co stanowiło pierwszy atak piratów na okręt EU NAVFOR wykonujący misję eskortową^[6].

Na przełomie XX i XXI wieku starzejącym się jednostkom wyznaczono nowe zadania. Korwetę Diana (F-32) poddano w roku 2000 przebudowie (zmniejszenie uzbrojenia, rozbudowa środków łączności), po której została przeklasyfikowana na okręt dowodzenia siłami obrony przeciwminowej^[7]. Pozostałe cztery korwety – Infanta Elena (F-33), Infanta Cristina (F-34), Cazadora (F-35) i Vencedora (F-36) – w latach 2004–2005 przebudowano i sklasyfikowano jako patrolowce.

Dotychczas jedyną korwetą, której służba dobiegła już końca, jest Descubierta, w 2009 roku skreślona ze stanu floty i oddana na złom. Cztery patrolowce mają być w najbliższych latach zastąpione wprowadzanymi od 2011 roku patrolowcami budowanymi według koncepcji Buque de Acción Marítima (typ Meteoro)^[8].

Opis konstrukcji edytuj

Korwety typu Descubierta okazały się udanymi jednostkami przybrzeżnymi, lecz brakowało im dzielności morskiej do działań oceanicznych^[7]. Otrzymały też stosunkowo silne i wszechstronne uzbrojenie^[1]:

Armata automatyczna OTO Melara 76mm/62
wyrzutnia pocisków rakietowych woda-powietrze RIM-7 Sea Sparrow
wyrzutnia torped ZOP 375 mm
6 × wyrzutnia torped ZOP 324 mm
4 × Przeciwokrętowy pocisk Harpoon
1 × Armata automatyczna Oerlikon 20 mm
2 × Karabin maszynowy Browning M2

Diana po przebudowie zachowała jedynie uzbrojenie artyleryjskie i strzeleckie^[7]. W przypadku pozostałych korwet wyrzutnie sea sparrowów i harpoonów wprawdzie również zdemontowano, lecz te drugie wciąż mogą być na powrót zainstalowane. Przebudowa wiązała się także z ograniczeniem liczebności załogi – z 89 osób spadła do 73 w przypadku Diany^[7] i do 64 na patrolowcach.

Napęd stanowią cztery maszyny dieslowskie o łącznej mocy 16 000 koni mechanicznych przekazywanej na dwie śruby, które rozpędzają okręt do maksymalnie 25 węzłów^[1].

Lista jednostek edytuj

Państwo	Numer	Nazwa	Stocznia	Wodowanie	Wejście do służby	Skreślenie ze stanu	Uwagi
Hiszpania	F-31 P-75	Descubierta	Bazán (Kartagena)	8 lipca 1975	18 listopada 1978	30 czerwca 2009^[3]	Zezłomowana
Hiszpania	F-32 M-11	Diana^[7]	Bazán (Kartagena)	26 stycznia 1976	30 stycznia 1979	27 maja 2015	Wycofanie
Hiszpania	F-33 P-76	Infanta Elena	Bazán (Kartagena)	14 września 1976	12 kwietnia 1980	W służbie	Przeklasyfikowana na patrolowiec
Hiszpania	F-34 P-77	Infanta Cristina	Bazán (Kartagena)	8 lipca 1976	24 listopada 1980	W służbie	Przeklasyfikowana na patrolowiec
Hiszpania	F-35 P-78	Cazadora	Bazán (Ferrol)	17 października 1978	20 lipca 1981^[9]	26 kwietnia 2018	Przeklasyfikowana na patrolowiec, wycofany
Hiszpania	F-36 P-79	Vencedora	Bazán (Ferrol)	27 kwietnia 1979	27 marca 1982	styczeń 2017^[10]	Przeklasyfikowana na patrolowiec, wycofany
Hiszpania	F-37	Centinela	Bazán (Ferrol)	8 października 1979	Nie weszła do służby	–	Sprzedana Egiptowi
Hiszpania	F-38	Serviola	Bazán (Ferrol)	18 sierpnia 1980	Nie weszła do służby	–	Sprzedana Egiptowi
Egipt	F-941	Suez	Bazán (Ferrol)	8 października 1979	28 lutego 1984	W służbie	Ex-Centinela (F-37)
Egipt	F-946	Abukir	Bazán (Ferrol)	18 sierpnia 1980	31 lipca 1984	W służbie	Ex-Serviola (F-38)
Maroko	F-501	Errahmani	Bazán (Ferrol)	26 lutego 1982	28 marca 1983	W służbie