Korzenie szkarpowe
Korzenie szkarpowe[1], korzenie skarpowe, korzenie deskowe[2] – silnie spłaszczone bocznie korzenie rosnące poziomo od nasady pnia drzew. Ich początkowo koncentryczne przyrosty ulegają z czasem modyfikacji i z czasem rosną na grubość przede wszystkim ku górze tworząc w efekcie wąskie, prostopadłe do pnia i rozszerzające się ku dołowi listwy. Wykształcają się u drzew o płytkim systemie korzeniowym, rosnących zwykle na siedliskach wilgotnych, słabo napowietrzonych lub ze składnikami pokarmowymi skupionymi w płytkiej warstwie powierzchniowej gleby. Korzenie te poprawiają statykę drzew, zwłaszcza odporność na wpływ wiatru[1][2].
Korzenie szkarpowe są charakterystyczne dla drzew rosnących w wilgotnych lasach równikowych (np. rodzaje: Ficus, Parkia, Sterculia). W Europie Środkowej korzenie deskowe słabiej wykształcone posiada wiąz szypułkowy, czasem grab pospolity[2].
Zobacz też edytuj
- szkarpa w architekturze
Przypisy edytuj
- ↑ a b Strasburger E., Noll F., Schenck H., Schimper A. F. W.: Botanika. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1972, s. 1011.
- ↑ a b c Zbigniew Podbielkowski, Maria Podbielkowska: Przystosowania roślin do środowiska. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1992, s. 130-131, 154-155. ISBN 83-02-04299-4.