Kost Łewycki
Kost Łewycki[1] (ukr. Кость Левицький/Kost' Łewyćkyj, ur. 18 listopada 1859 w Tyśmienicy, zm. 12 listopada 1941 we Lwowie) – premier Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, adwokat, ukraiński parlamentarzysta, publicysta, polityk, działacz państwowy i społeczny. Członek honorowy Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki i Towarzystwa Proswita.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Premier Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej | |
| Okres |
od 13 listopada 1918 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
funkcja utworzona |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie kapłana greckokatolickiego ks. Antona Łewyckiego (1832—1909)[2] herbu Rogala[3], proboszcza m.in. w Niżniowie[2]. Ukończył C.K. gimnazjum w Stanisławowie a następnie Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Współzałożyciel i sekretarz Ukraińskiej Partii Narodowo-Demokratycznej. W latach 1898–1939 był dyrektorem Krajowego Związku Kredytowego (później Centrobanku). Od 1904 – pierwszy przewodniczący rady Krajowego Związku Rewizyjnego.
Od lat 90. XIX w. był adwokatem we Lwowie[4]. Był współzałożycielem pierwszego czasopisma prawniczego wydawanego po ukraińsku "Czasopys Prawnycza". W latach 1928-1939 r. był redaktorem naczelnym czasopisma prawniczego wydawanego we Lwowie po ukraińsku „Żittia i prawo”[5]. Kancelarię adwokacką prowadził pod szyldem ukraińskim i polskim jako "Dr Konstanty Lewicki" - w latach 30. XX w. pod adresem Podwale 7 we Lwowie[6].
W 1900 bez powodzenia kandydował na posła na wyborach do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu X kadencji z IV (wiejskiej) kurii w okręgu wyborczym Nr XVII Lwów–Gródek–Jaworów, gdy zwyciężył go Teofil Merunowicz[7].
W 1914: został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Leopolda[8], przewodniczył Głównej Radzie Ukraińskiej, a potem Ogólnej Radzie Ukraińskiej w Wiedniu.
Premier Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej (ZURL) od 13 listopada 1918 do 4 stycznia 1919. Po przegranej wojnie polsko-ukraińskiej wyemigrował do Wiednia, był członkiem emigracyjnego rządu Sydora Hołubowycza. W 1924 powrócił z emigracji do Lwowa.
Działacz Ukraińskiego Zjednoczenia Narodowo-Demokratycznego (UNDO). Aresztowany 30 września 1939 przez NKWD we Lwowie, skazany na pięć lat łagru, przez 14 miesięcy więziony na Łubiance i w Butyrkach. Zwolniony w 1941, powrócił do Lwowa. Po ataku III Rzeszy na ZSRR, zajęciu Lwowa przez Wehrmacht i proklamacji niepodległości Ukrainy stanął na czele utworzonej 6 lipca 1941 Rady Seniorów, przekształconej 30 lipca w Ukraińską Radę Narodową.
Pochowany na cmentarzu Janowskim.
Przypisy edytuj
- ↑ polska forma Konstanty Lewicki
- ↑ a b Dmytro Blazejowskyj: Historical Šematism of the Archeparchy of L'viv (1832—1944). Kyiv : KM Akademia, 2004, s. 249. ISBN 966-518-225-0. (ang.)
- ↑ Mykoła Łytwyn, Kim Naumenko: Istorija ZUNR. Lwów: Instytut ukrajinoznawstwa PAN Ukrainy, wydawnicza firma «Олір», 1995, s. 77. ISBN 5-7707-7867-9. (ukr.)
- ↑ A. Redzik, T.J. Kotliński, Historia Adwokatury, wyd. 4, Warszawa 2018, s. 132 (biogram z portretem).
- ↑ A. Redzik, S. Milewski, A. Redzik, Themis i Pheme. Czasopiśmiennictwo prawnicze w Polsce do 1939 roku, Warszawa: Iskry 2011, s. 340-345.
- ↑ Terminarz sądowy na rok 1939, Lwów, Piller Neumann 1938, s. 19.
- ↑ Wynik wyborów. „Kurjer Lwowski”. 350, s. 4, 18 grudnia 1900.
- ↑ Kronika. „Głos Rzeszowski”, s. 3, Nr 4 z 8 marca 1914.
Bibliografia edytuj
- Енциклопедія українознавства. T. 4. Lwów, 2000, s. 1268. ISBN 5-7707-4048-5.