Krasice (województwo podkarpackie)
Krasice – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Krasiczyn[4][5].
| wieś | |
.jpg) Cerkiew pw. św. Michała Archanioła | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2019) |
96[2] |
| Strefa numeracyjna |
16 |
| Kod pocztowy |
37-741[3] |
| Tablice rejestracyjne |
RPR |
| SIMC |
0604778[4] |
Położenie na mapie gminy Krasiczyn  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu przemyskiego  | |
 49°45′11″N 22°37′11″E/49,753056 22,619722[1]
| |
Wieś szlachecka Krasice, własność Krasickich, położona była w 1589 roku w ziemi przemyskiej województwa ruskiego[6]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego. Od 1999 roku należy do województwa podkarpackiego.
Położenie edytuj
Wieś leży w ciasnym kolanie Sanu (205 kilometr od ujścia), u stóp długiego ramienia, odchodzącego od Bukowego Garbu (426 m n.p.m.). Jest jedną z dwóch wsi należących do gminy Krasiczyn, a leżących na północnym brzegu Sanu. Od południa do wsi można dojechać drogą z miejscowości Olszany przez wiszący most na Sanie. Od północy drogą łączącą się z drogą krajową Przemyśl - Krosno.
Historia edytuj
Pierwsze wzmianki o Krasicach, będących wtedy własnością królewska pochodzą z 1413 r[7]. Dzierżawcą królewskim był Jan Baranko. Na pocz. XVI w. należały do rodziny Orzechowskich. Około 1540 r. Barbara Orzechowska herbu Oksza wyszła za mąż za Jakuba z Siecina, wnosząc w posagu m.in. Krasice. Ich potomkowie przejęli od wsi nazwisko Krasiccy. Syn Jakuba i Barbary, Stanisław Krasicki, oboźny koronny, kasztelan przemyski, starosta bolimowski, lubomielski i doliński rozpoczął budowę zamku obronnego na gruntach wsi Śliwnicy (obecny Krasiczyn). Wieś była w rękach Krasickich do 1682 r., później często zmieniała właścicieli, z których ostatnimi byli Sapiehowie.
Obecnie Krasice są miejscowością typowo rekreacyjną z wieloma domkami i ośrodkami wypoczynkowymi. Wchodzi w skład rzymskokatolickiej parafii Najświętszej Maryi Panny w Olszanach, jako jedyna miejscowość położona po stronie północnej Sanu. Jest częścią wschodniego szlaku rowerowego "Green Velo", łączącego północ i południe kraju.
Cerkiew edytuj
Pierwsza wzmianka o cerkwi parafialnej pochodzi z 1540 r. Obecna cerkiew pw. św. Michała Archanioła została zbudowana w 1899 r. Po wysiedleniu ludności ukraińskiej w ramach Akcji „Wisła” w 1947 r. stoi opuszczona. Jest to budowla dwudzielna, składa się z obszernej, prostokątnej nawy głównej i węższego prezbiterium, zamkniętego trójbocznie. Nad całością dwuspadowy dach o jednej kalenicy, kryty blachą. Na środku kalenicy ośmioboczna kopuła z latarnią, w szczytach dwie małe, ośmioboczne kopułki. Na przedłużeniu nawy mały przedsionek. Przed cerkwią murowana dzwonnica, współcześnie pokryta dwuspadowym daszkiem z blachy falistej z nową kopułką. W pobliżu cerkwi położone są stawy hodowlane.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 61299
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2019. Stan ludności 31.12.2019 str. 7 [dostęp 2022-01-22]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 613 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Aleksander Jabłonowski, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 7. Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. Cz. 1, Warszawa 1901, s. 15.
- ↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie. – Lwów, 1870. – T. 8 / [oprac. O. Pietruski, X. Liske]. – S. 65. – XLII.
Linki zewnętrzne edytuj
- Krasice 2, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 612.
- Krasice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 156.