Wikipedia

Lasse Kjus

norweski narciarz alpejczyk

Lasse Kjus (ur. 14 stycznia 1971 w Oslo) – norweski narciarz alpejski, pięciokrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata seniorów i juniorów oraz dwukrotny zdobywca Pucharu Świata.

Lasse Kjus
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1971
Oslo

Klub

Bærum Skiklubb

Debiut w PŚ

12.01 1990, Schladming (slalom)

Pierwsze punkty w PŚ

14.01 1990, Schladming (7. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

9.08 1990, Mt. Hutt
(2. miejsce – gigant)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

16.01 1994, Kitzbühel
(kombinacja)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia
Igrzyska olimpijskie
złoto Lillehammer 1994 Kombinacja
srebro Nagano 1998 Zjazd
srebro Nagano 1998 Kombinacja
srebro Salt Lake City 2002 Zjazd
brąz Salt Lake City 2002 Gigant
Mistrzostwa świata
złoto Morioka 1993 Kombinacja
złoto Vail 1999 Gigant
złoto Vail 1999 Supergigant
srebro Sierra Nevada 1996 Kombinacja
srebro Sestriere 1997 Zjazd
srebro Sestriere 1997 Supergigant
srebro Sestriere 1997 Gigant
srebro Vail 1999 Zjazd
srebro Vail 1999 Slalom
srebro Vail 1999 Kombinacja
srebro St. Moritz 2003 Kombinacja
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Zinal 1990 Gigant
srebro Zinal 1990 Zjazd
srebro Zinal 1990 Kombinacja
brąz Zinal 1990 Slalom
brąz Zinal 1990 Supergigant
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1995/1996
Kryształowa Kula
1998/1999
3. miejsce
2000/2001
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
1998/1999
Puchar Świata (Gigant)
3. miejsce
1995/1996
Puchar Świata (Supergigant)
3. miejsce
1995/1996
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1993/1994
Mała Kryształowa Kula
1998/1999
Mała Kryształowa Kula
2000/2001
2. miejsce
1990/1991
2. miejsce
1996/1997
2. miejsce
2001/2002
2. miejsce
2004/2005
3. miejsce
1994/1995
3. miejsce
2003/2004

Kariera edytuj

Treningi narciarskie Lasse Kjus rozpoczął w wieku 7 lat, a jego pierwszym trenerem był Finn Aamodt, ojciec jego przyjaciela, również alpejczyka, Kjetila André Aamodta[1]. Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej pojawił się w 1988 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Madonna di Campiglio. Zajął tam szóste miejsce w supergigancie i dziewiąte miejsce w biegu zjazdowym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Aleyska jego najlepszym wynikiem było dziewiąte miejsce w zjeździe. Największe sukcesy w tej kategorii wiekowej osiągnął jednak na mistrzostwach świata juniorów w Zinal w 1990 roku, gdzie zdobywał medale we wszystkich konkurencjach. Norweg był tam najlepszy w gigancie, drugi w zjeździe i kombinacji oraz trzeci w slalomie i supergigancie.

W międzyczasie zadebiutował w zawodach Pucharu Świata, startując w slalomie 12 stycznia 1990 roku w Schladming, jednak nie zdobył punktów. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył dwa dni później w tej samej miejscowości, zajmując siódme miejsce w gigancie. W sezonie 1989/1990 punktował jeszcze dwukrotnie, jednak pasował się poza czołową dziesiątką. W efekcie zajął 68. miejsce w klasyfikacji generalnej. Sezon 1990/1991 zaczął od wywalczenia pierwszego pucharowego podium w karierze, zajmując 9 sierpnia 1990 roku w Mt. Hutt drugie miejsce w gigancie. W zawodach tych przegrał tylko ze Szwedem Fredrikiem Nybergriem. W kolejnych startach jeszcze ośmiokrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce, w tym 13 stycznia 1991 roku w Kitzbühel zajął drugie miejsce w kombinacji. W klasyfikacji generalnej zajął dziewiąte miejsce, a w klasyfikacji kombinacji był drugi za Markiem Girardellim z Luksemburga. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, zajmując między innymi dziesiąte miejsce w slalomie.

Jeszcze w 1991 roku Kjus odniósł kontuzję na treningu, podczas którego naderwał mięsień naramienny i uszkodził nerw pachowy[2]. By odzyskać sprawność lewego ramienia trenował inne mięśnie i do rywalizacji sportowej powrócił pod koniec stycznia 1992 roku. Kilkukrotnie wystąpił w zawodach Pucharu Świata w sezonie 1991/1992, najlepszy wynik uzyskując 22 marca 1992 roku w Crans-Montana, gdzie był piąty w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajął 60. miejsce. Znalazł się w kadrze Norwegii na igrzyska olimpijskie w Albertville w lutym 1992 roku, gdzie wystąpił tylko w gigancie, jednak nie ukończył rywalizacji. Na podium zawodów pucharowych wrócił 20 grudnia 1992 roku w Kranjskiej Gorze, gdzie był drugi w gigancie. W tym samym sezonie na podium stanął jeszcze jeden raz: 19 stycznia 1993 roku w Veysonnaz, gdzie w gigancie był trzeci. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej był dwunasty, a w klasyfikacji giganta zajął czwarte miejsce. Brał także udział w mistrzostwach świata w Morioce w 1993 roku, gdzie zdobył swój pierwszy medal w rywalizacji seniorów. W kombinacji okazał się najlepszy, wyprzedzając bezpośrednio Aamodta i Girardellego. Po zjeździe Kjus zajmował dopiero dwunaste miejsce, jednak w slalomie do kombinacji uzyskał trzeci czas, co wystarczyło do zwycięstwa, o 7,87 punktu przed Aamodtem. Na tych samych mistrzostwach był także dwunasty w slalomie i szesnasty w gigancie.

Najważniejszym punktem sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. Kjus osiągnął tam jeden z największych sukcesów w karierze, sięgając po złoty medal w kombinacji. Tym razem prowadził już po zjeździe, a w slalomie uzyskał siódmy wynik, co dało mu zwycięstwo o ponad sekundę nad Aamodtem i o ponad półtorej sekundy nad kolejnym Norwegiem, Haraldem Christianem Strandem Nilsenem. Był to trzeci przypadek w historii igrzysk, gdy reprezentacji jednego kraju zajęli całe podium w konkurencji narciarstwa alpejskiego (najpierw dokonali tego Austriacy w gigancie na ZIO 1956, a następnie Austriaczki w zjeździe na ZIO 1964). Na igrzyskach przed własną publicznością wystąpił także w czterech pozostałych konkurencjach, najlepszy wynik uzyskując w gigancie, który ukończył na siódmej pozycji. W zawodach pucharowych ośmiokrotnie zajmował miejsca w czołowej dziesiątce, w tym trzykrotnie stając na podium: 16 stycznia 1994 roku w Kitzbühel odniósł swoje pierwsze zwycięstwo, wygrywając kombinację, dwa tygodnie później w Chamonix był drugi w tej samej konkurencji, a 17 marca 1994 roku w Vail był drugi w supergigancie. Pozwoliło mu to zająć siódme miejsce w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji kombinacji sięgnąć po pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. Podobne wyniki osiągnął w kolejnym sezonie, który ukończył na szóstej pozycji. Na podium stawał: 22 stycznia w Wengen, gdzie był drugi w kombinacji, 25 lutego w Whistler, zajmując drugie miejsce w zjeździe oraz 15 marca 1995 roku w Bormio, gdzie zjazd ukończył na trzecim miejscu. W klasyfikacji zjazdu i giganta był dziewiąty, a w klasyfikacji kombinacji zajął trzecie miejsce za Girardellim i Strandem Nilsenem.

Sezon 1995/1996 przyniósł mu pierwsze w karierze zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Kjus aż dziesięć razy stawał na podium, odnosząc przy tym cztery zwycięstwa: 2 grudnia w Vail w supergigancie, 22 grudnia w Kranjskiej Gorze wygrał giganta, a tydzień później w Bormio oraz 6 marca 1996 roku w Kvitfjell był najlepszy w zjeździe. Oprócz zwycięstwa w klasyfikacji końcowej zajął także trzecie miejsce w klasyfikacjach giganta i supergiganta. W pierwszym przypadku wyprzedzili go tylko dwaj reprezentanci Szwajcarii: Michael von Grünigen i Urs Kälin, a w drugim uległ swemu rodakowi Atle Skårdalowi i Hansowi Knaußowi z Austrii. W lutym 1996 roku startował na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie wywalczył srebrny medal w kombinacji. Po zjeździe do kombinacji Kjus prowadził, jednak uzyskany w slalomie dziewiąty wynik sprawił, że ostatecznie zajął drugie miejsce o 0,25 sekundy za Girardellim, a o 0,73 s przed Austriakiem Güntherem Maderem. Na tych samych mistrzostwach był też czwarty w zjedzie i gigancie, walkę o podium przegrywając odpowiednio z Francuzem Lukiem Alphandem o 0,19 s i z Michaelem von Grünigenem o 0,06 s.

Sezony 1996/1997 i 1997/1998 kończył poza czołową dziesiątką klasyfikacji generalnej. Łącznie ośmiokrotnie stawał na podium, odnosząc dwa zwycięstwa: 26 stycznia 1997 roku w Kitzbühel wygrał kombinację, a 2 marca 1997 roku w Kvitfjell był najlepszy w zjeździe. Pozwoliło mu to zająć drugie miejsce w klasyfikacji kombinacji sezonu 19967/97, w której lepszy był tylko Kjetil André Aamodt. W tym czasie Kjus przeciągle chorował. Po wizycie u lekarza okazało się, iż Norweg miał wrodzoną wadę przegrody nosowej, która wymagała operacji[1]. Wystąpił jednak na mistrzostwach świata w Sestriere w 1997 roku, z których wrócił z trzema medalami. W gigancie, supergigancie i zjeździe zajmował tam drugie miejsce, za każdym razem za innym rywalem. Był jedynym narciarzem, który zdobył na tej imprezie trzy medale. Najbliżej zwycięstwa był w zjeździe, w którym do Bruno Kernena ze Szwajcarii stracił zaledwie 0,07 sekundy. Norweg brał także udział w rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Nagano, rozpoczynając starty od zdobycia srebrnego medalu w zjeździe. W zawodach tych rozdzielił na podium Francuza Jean-Luca Crétiera i Austriaka Hannesa Trinkla. Tego samego dnia wystąpił w kombinacji, zdobywając kolejny srebrny medal. Został tym samym pierwszym w historii alpejczykiem, który zdobył dwa medale olimpijskie jednego dnia[2]. Norweg uzyskał drugi wynik i w zjeździe i w slalomie do kombinacji, plasując się ostatecznie między Austriakami Mario Reiterem i Christianem Mayerem. Na tych samych igrzyskach był też ósmy w gigancie i dziewiąty w supergigancie.

Drugą w karierze i zarazem ostatnią Kryształową Kulę zdobył w sezonie 1998/1999. Jedenaście razy stawał na podium zawodów PŚ, odnosząc jednocześnie sześć zwycięstw: 12 grudnia w Val d’Isère, 18 grudnia w Val Gardena, 16 stycznia w Wengen, 22 stycznia w Kitzbühel i 10 marca 1999 roku w Sierra Nevada był najlepszy w zjeździe, a 17 stycznia w Wengen zwyciężył również w kombinacji. Oprócz zwycięstwa w klasyfikacji generalnej wygrał również klasyfikacje zjazdu i kombinacji, a w klasyfikacji supergiganta był siódmy. W lutym 1999 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Vail. Kjus wygrał tam rywalizację w gigancie i supergigancie, a w slalomie, zjeździe i kombinacji zajmował drugie miejsce. Został tym samym pierwszym alpejczykiem w historii, który zdobył medale we wszystkich pięciu konkurencjach podczas tych samych mistrzostw świata. Większość sezonu 1999/2000 jednak stracił, zmagając się z problemami z oddychaniem[3]. Wystąpił w zaledwie kilku zawodach Pucharu Świata, najlepszy wynik osiągając 28 listopada 1999 roku w Vail, gdzie był trzeci w supergigancie. W klasyfikacji generalnej zajął 53. miejsce.

Do pełni formy wrócił w sezonie 2000/2001, który ukończył na trzecim miejscu. W klasyfikacji generalnej wyprzedzili go jedynie Austriacy Hermann Maier i Stephan Eberharter. Sześciokrotnie stawał na podium, przy czym 21 stycznia 2001 roku w Kitzbühel był najlepszy w kombinacji. Był też drugi w gigancie 17 listopada w Park City, supergigancie 26 listopada w Lake Louise i zjeździe 2 grudnia w Vail oraz trzeci w zjeździe 25 listopada w Lake Louise i 2 marca w Kvitfjell. Dało mu to zwycięstwo w klasyfikacji kombinacji i piąte miejsce w zjeździe. Mistrzostwa świata w Sankt Anton w 2001 roku były pierwszą imprezą międzynarodową od jedenastu lat, z której wrócił bez medalu. Najlepszy wynik osiągnął tam w supergigancie, który ukończył na czwartej pozycji. W walce o brązowy medal lepszy o 0,04 sekundy okazał się Hermann Maier. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City na podium stanął już w pierwszym starcie. W biegu zjazdowym zajął drugie miejsce, rozdzielając Austriaków: Fritza Strobla i Stephana Eberhartera. Na tych samych igrzyskach wywalczył także brązowy medal w gigancie, plasując się za Eberharterem i Bode Millerem z USA. W zawodach pucharowych prezentował się nieco słabiej niż rok wcześniej; w klasyfikacji generalnej sezonu 2001/2002 był szósty. Był też drugi za Aamodtem w klasyfikacji kombinacji. Na podium stawał trzy razy, jednak nie odniósł zwycięstwa.

Ostatni medal w karierze Kjus wywalczył podczas mistrzostw świata w Sankt Moritz w 2003 roku, gdzie zdobył srebro w kombinacji. Po zjeździe Norweg znajdował się na prowadzeniu, jednak w slalomie do kombinacji uzyskał dopiero czternasty rezultat, co pozwoliło sięgnąć po zwycięstwo Bode Millerowi. Amerykanin okazał się lepszy o zaledwie 0,07 sekundy. Na tych samych mistrzostwach Kjus był też między innymi dziewiąty w supergigancie. W zawodach PŚ spisywał się jednak słabo, zajmując przeważnie miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Na podium stanął tylko dwa razy: 19 stycznia w Wengen był trzeci w kombinacji, a 13 marca 2003 roku w Lillehammer był drugi w supergigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to 31. miejsce. Na kolejne pucharowe zwycięstwo musiał zaczekać do 19 grudnia 2003 roku, kiedy w Val Gardena był najlepszy w supergigancie. W pozostałych zawodach sezonu 2003/2004 jeszcze cztery razy plasował się w najlepszej trójce, w tym 22 stycznia 2004 roku w Kitzbühel wygrał bieg zjazdowy. W klasyfikacji generalnej był tym razem ósmy, a w klasyfikacji kombinacji zajął trzecie miejsce za Millerem i Austriakiem Benjaminem Raichem.

W lutym 2005 roku wystartował na mistrzostwach świata w Bormio, jednak nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął w kombinacji, którą ukończył na szóstej pozycji. W Pucharze Świata czterokrotnie stawał na podium: 4 grudnia w Beaver Creek był najlepszy, a 12 grudnia w Val d’Isère drugi w gigancie, 14 stycznia w Wengen zajął drugie miejsce w kombinacji, a 10 marca 2005 roku w Lenzerheide wygrał bieg zjazdowy. Zwycięstwo w Lenzerheide było jego ostatnim pucharowym podium. Sezon 2004/2005 zakończył na siódmej pozycji w klasyfikacji generalnej i drugiej w klasyfikacji kombinacji. Startował także w sezonie 2005/2006, jednak jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce w supergigancie wywalczone 29 stycznia 2006 roku w Garmisch-Partenkirchen. Przeważnie jednak plasował się w drugiej lub trzeciej dziesiątce, w efekcie zajął 43. miejsce w klasyfikacji generalnej. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Turynie w 2006 roku, zajmując czternaste miejsce w zjeździe i supergigancie oraz osiemnaste w gigancie. W marcu 2006 roku zakończył karierę.

W 1999 roku otrzymał tytuł norweskiego sportowca roku. Wielokrotnie zdobywał tytuł mistrza Norwegii: w slalomie w 1992 roku, w zjeździe i kombinacji w 1995 roku oraz w supergigancie w latach 1996, 1998 i 2005. W 2008 roku na krótko powrócił do narciarstwa, zdobywając srebrny medal w zjeździe na mistrzostwach kraju[4].

Po zakończeniu kariery założył firmę produkującą odzież sportową[5]. W 2012 roku Norweg sprzedał prawa do marki Kjus szwajcarskiej firmie LK Internatonal za 56 mln koron norweskich.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
DNF 18 lutego 1992   Albertville Gigant 2:06,98 -   Alberto Tomba
18. 13 lutego 1994   Lillehammer Zjazd 1:45,75 +1,09   Tommy Moe
1.  15 lutego 1994   Lillehammer Kombinacja 3:17,53 - -
12. 17 lutego 1994   Lillehammer Supergigant 1:32,53 +1,49   Markus Wasmeier
7. 23 lutego 1994   Lillehammer Gigant 2:52,46 +0,77   Markus Wasmeier
DNF 27 lutego 1994   Lillehammer Slalom 2:02,02 –   Thomas Stangassinger
2.  12 lutego 1998   Nagano Kombinacja 3:08,06 +0,59   Mario Reiter
2.  13 lutego 1998   Nagano Zjazd 1:50,11 +0,40   Jean-Luc Crétier
9. 16 lutego 1998   Nagano Supergigant 1:34,82 +1,43   Hermann Maier
8. 19 lutego 1998   Nagano Gigant 2:38,51 +2,14   Hermann Maier
2.  10 lutego 2002   Salt Lake City Zjazd 1:39,13 +0,22   Fritz Strobl
5. 13 lutego 2002   Salt Lake City Kombinacja 3:17,56 +2,24   Kjetil André Aamodt
DNF 16 lutego 2002   Salt Lake City Supergigant 1:21,58 –   Kjetil André Aamodt
3.  21 lutego 2002   Salt Lake City Gigant 2:23,28 +1,04   Stephan Eberharter
14. 12 lutego 2006   Turyn Zjazd 1:48,80 +1,84   Antoine Dénériaz
DNF 14 lutego 2006   Turyn Kombinacja 3:09,35 -   Ted Ligety
14. 18 lutego 2006   Turyn Supergigant 1:30,65 +1,14   Kjetil André Aamodt
18. 20 lutego 2006   Turyn Gigant 2:35,00 +4,31   Benjamin Raich

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
10. 22 stycznia 1991   Saalbach Slalom 1:55,38 +3,05   Marc Girardelli
25.[6] 23 stycznia 1991   Saalbach Supergigant 1:26,73 +43,53   Stephan Eberharter
DNS[7] 3 lutego 1991   Saalbach Gigant 2:29,94 –   Rudolf Nierlich
1.  8 lutego 1993   Morioka Kombinacja 34,22 pkt - -
16. 10 lutego 1993   Morioka Gigant 2:15,36 +3,81   Kjetil André Aamodt
12. 13 lutego 1993   Morioka Slalom 1:40,33 +1,72   Kjetil André Aamodt
6. 13 lutego 1996   Sierra Nevada Supergigant 1:21,80 +0,77   Atle Skårdal
4. 17 lutego 1996   Sierra Nevada Zjazd 2:00,17 +0,47   Patrick Ortlieb
2.  19 lutego 1996   Sierra Nevada Kombinacja 3:31,95 +0,25   Marc Girardelli
4. 23 lutego 1996   Sierra Nevada Gigant 1:58,63 +0,88   Alberto Tomba
10. 25 lutego 1996   Sierra Nevada Slalom 1:42,26 +2,52   Alberto Tomba
2.  3 lutego 1997   Sestriere Supergigant 1:29,68 +0,21   Atle Skårdal
5. 6 lutego 1997   Sestriere Kombinacja 3:10,40 +1,72   Kjetil André Aamodt
2.  8 lutego 1997   Sestriere Zjazd 1:51,11 +0,07   Bruno Kernen
2.  12 lutego 1997   Sestriere Gigant 2:48,23 +1,12   Michael von Grünigen
1.  2 lutego 1999   Vail Supergigant 1:14,53 - ex aequo   Hermann Maier
2.  6 lutego 1999   Vail Zjazd 1:40,60 +0,31   Hermann Maier
2.  9 lutego 1999   Vail Kombinacja 2:43,09 +0,16   Kjetil André Aamodt
1.  12 lutego 1999   Vail Gigant 2:19,31 – –
2.  14 lutego 1999   Vail Slalom 1:42,12 +0,11   Kalle Palander
4. 31 stycznia 2001   St. Anton Supergigant 1:21,46 +0,27   Daron Rahlves
DNF 5 lutego 2001   St. Anton Kombinacja 2:58,25 –   Kjetil André Aamodt
DNS 7 lutego 2001   St. Anton Zjazd 1:38,74 –   Hannes Trinkl
7. 8 lutego 2001   St. Anton Gigant 2:23,80 +1,21   Michael von Grünigen
9. 2 lutego 2003   Sankt Moritz Supergigant 1:38,80 +1,24   Stephan Eberharter
2.  6 lutego 2003   Sankt Moritz Kombinacja 3:18,41 +0,07   Bode Miller
13. 8 lutego 2003   Sankt Moritz Zjazd 1:43,54 +1,88   Michael Walchhofer
DNS2 12 lutego 2003   Sankt Moritz Gigant 2:45,93 -   Bode Miller
11. 29 stycznia 2005   Bormio Supergigant 1:27,55 +1,76   Bode Miller
6. 3 lutego 2005   Bormio Kombinacja 3:19,10 +2,24   Benjamin Raich
33. 5 lutego 2005   Bormio Zjazd 1:56,22 +3,87   Bode Miller
DNF1 9 lutego 2005   Bormio Gigant 2:50,41 –   Hermann Maier

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
9. 27 stycznia 1988   Madonna di Campiglio Zjazd 1:33,15 +1,27   Kaspar Gilgenrainer
6. 28 stycznia 1988   Madonna di Campiglio Supergigant 1:35,26 +1,35   Jeremy Nobis
9. 5 kwietnia 1989   Aleyska Zjazd 1:28,93 +1,14   Ed Podivinsky
37. 6 kwietnia 1989   Aleyska Supergigant 1:17,59 +4,52   Tommy Moe
37. 7 kwietnia 1989   Aleyska Gigant 2:17,20 +10,60   Jeremy Nobis
21. 8 kwietnia 1989   Aleyska Slalom 1:39,32 +6,20   Sergio Bergamelli
2.  21 marca 1990   Zinal Zjazd 1:19,42 +0,34   Kjetil André Aamodt
3.  22 marca 1990   Zinal Supergigant 1:24,30 +1,16   Kjetil André Aamodt
1.  24 marca 1990   Zinal Gigant 2:20,38 - -
3.  25 marca 1990   Zinal Slalom 1:28,15 +0,46   Luigi Tacchini
2.  25 marca 1990   Zinal Kombinacja ? ?   Kjetil André Aamodt

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Kitzbühel – 16 stycznia 1994 (kombinacja)
  2.   Vail – 2 grudnia 1995 (supergigant)
  3.   Kranjska Gora – 21 grudnia 1995 (gigant)
  4.   Bormio – 29 grudnia 1995 (zjazd)
  5.   Kvitfjell – 6 marca 1996 (zjazd)
  6.   Kitzbühel – 26 stycznia 1997 (kombinacja)
  7.   Kvitfjell – 2 marca 1997 (zjazd)
  8.   Val d’Isère – 12 grudnia 1998 (zjazd)
  9.   Val Gardena – 18 grudnia 1998 (zjazd)
  10.   Wengen – 16 stycznia 1999 (zjazd)
  11.   Wengen – 17 stycznia 1999 (kombinacja)
  12.   Kitzbühel – 22 stycznia 1999 (zjazd)
  13.   Sierra Nevada – 10 marca 1999 (zjazd)
  14.   Kitzbühel – 21 stycznia 2001 (kombinacja)
  15.   Val Gardena – 19 grudnia 2003 (supergigant)
  16.   Kitzbühel – 22 stycznia 2004 (zjazd)
  17.   Beaver Creek – 4 grudnia 2004 (gigant)
  18.   Lenzerheide – 10 marca 2005 (zjazd)
  • 18 zwycięstw (10 zjazdów, 4 kombinacje, 2 giganty i 2 supergiganty)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Mt. Hutt – 9 sierpnia 1990 (gigant) – 2. miejsce
  2.   Kitzbühel – 13 stycznia 1991 (kombinacja) – 2. miejsce
  3.   Kranjska Gora – 20 grudnia 1992 (gigant) – 2. miejsce
  4.   Veysonnaz – 19 stycznia 1993 (gigant) – 3. miejsce
  5.   Chamonix – 30 stycznia 1994 (kombinacja) – 2. miejsce
  6.   Vail – 17 marca 1994 (supergigant) – 2. miejsce
  7.   Wengen – 11 stycznia 1995 (kombinacja) – 2. miejsce
  8.   Whistler – 25 lutego 1995 (zjazd) – 2. miejsce
  9.   Bormio – 15 marca 1995 (zjazd) – 3. miejsce
  10.   Tignes – 12 listopada 1995 (gigant) – 2. miejsce
  11.   Vail – 17 listopada 1995 (gigant) – 2. miejsce
  12.   Park City – 25 listopada 1995 (gigant) – 2. miejsce
  13.   Vail – 1 grudnia 1995 (zjazd) – 2. miejsce
  14.   Val d’Isère – 10 grudnia 1995 (supergigant) – 2. miejsce
  15.   Kvitfjell – 7 marca 1996 (supergigant) – 3. miejsce
  16.   Garmisch-Partenkirchen – 23 lutego 1997 (supergigant) – 3. miejsce
  17.   Kvitfjell – 2 marca 1997 (supergigant) – 3. miejsce
  18.   Beaver Creek – 4 grudnia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
  19.   Bormio – 30 grudnia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
  20.   Garmisch-Partenkirchen – 1 lutego 1998 (supergigant) – 3. miejsce
  21.   Kvitfjell – 7 marca 1998 (zjazd) – 3. miejsce
  22.   Val d’Isère – 13 grudnia 1998 (supergigant) – 3. miejsce
  23.   Val Gardena – 19 grudnia 1998 (zjazd) – 2. miejsce
  24.   Wengen – 17 stycznia 1999 (slalom) – 3. miejsce
  25.   Kitzbühel – 24 stycznia 1999 (kombinacja) – 2. miejsce
  26.   Kvitfjell – 6 marca 1999 (zjazd) – 2. miejsce
  27.   Vail – 28 listopada 1999 (supergigant) – 3. miejsce
  28.   Park City – 17 listopada 2000 (gigant) – 2. miejsce
  29.   Lake Louise – 25 listopada 2000 (zjazd) – 3. miejsce
  30.   Lake Louise – 26 listopada 2000 (supergigant) – 2. miejsce
  31.   Vail – 2 grudnia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  32.   Kvitfjell – 2 marca 2001 (zjazd) – 3. miejsce
  33.   Val Gardena – 14 grudnia 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  34.   Wengen – 13 stycznia 2002 (kombinacja) – 3. miejsce
  35.   Kitzbühel – 20 stycznia 2002 (kombinacja) – 2. miejsce
  36.   Wengen – 19 stycznia 2003 (kombinacja) – 3. miejsce
  37.   Lillehammer – 13 marca 2003 (supergigant) – 2. miejsce
  38.   Chamonix – 10 stycznia 2004 (zjazd) – 2. miejsce
  39.   Chamonix – 11 stycznia 2004 (kombinacja) – 3. miejsce
  40.   Kitzbühel – 25 stycznia 2004 (kombinacja) – 3. miejsce
  41.   Val d’Isère – 12 grudnia 2004 (gigant) – 2. miejsce
  42.   Wengen – 14 stycznia 2005 (kombinacja) – 2. miejsce

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Lasse Kjus, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-03] (ang.).
  2. ↑ a b Olympic.org: LASSE KJUS Medals (ang.)
  3. ↑ The Norway Post: Illness rules out Kjus for important races (ang.)
  4. ↑ The Norway post: Alpine skiing: Comeback for Kjus (ang.)
  5. ↑ Kjus.com: About. kjus.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-11)]. (ang.)
  6. ↑ alpineskiworld.net: 23.01.1991. Saalbach Super-G, men (ang.)
  7. ↑ alpineskiworld.net: 03.02.1991. Saalbach Giant Slalom, men (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lasse_Kjus&oldid=72964457”