Lech Emfazy Stefański
Lech Emfazy Stefański ps. Emfazy (ur. 2 lipca 1928 w Warszawie, zm. 21 grudnia 2010 w Załubicach[1]) – polski pisarz, publicysta, tłumacz literatury pięknej, autor i współautor książek z dziedziny parapsychologii i zjawisk paranormalnych. Aktor, reżyser i scenograf[2][3]. Powstaniec warszawski. Współzałożyciel i główny Ofiarnik Rodzimego Kościoła Polskiego[4].
 Lech Emfazy Stefański w Warszawie (15 czerwca 2008) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
21 grudnia 2010 |
| Ofiarnik Generalny | |
| Okres sprawowania |
1995-2008 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
Życiorys edytuj
Pierwszym etapem jego edukacji było ukończenie, już w czasie trwania II wojny światowej i okupacji, zawodowej szkoły chemicznej. Brał udział w powstaniu warszawskim, w ramach Armii Krajowej, jego pseudonim konspiracyjny brzmiał Emfazy i stał się następnie nieodłącznym wyróżnikiem, jako autora książek i publikacji, nieodłączną częścią podpisu wraz z imieniem i nazwiskiem.
Po wojnie ukończył studia na wydziale reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (dyplom uzyskał w 1967 r.). Pracował w teatrze (wraz z Mironem Białoszewskim współtworzył w latach 1954-1955 awangardowy „Teatr na Tarczyńskiej”), pracował w tygodniku „Po prostu”, pisał książki, artykuły, scenariusze, był reżyserem widowisk i spektakli, a także tłumaczył poezje i prozę[2][3][5].
Współzałożyciel i główny Ofiarnik zarejestrowanego w 1995 roku w rejestrze kościołów i innych związków wyznaniowych związku wyznaniowego – Rodzimego Kościoła Polskiego[4]. Opracował podstawowe założenia programowe oraz liturgie związku, znowelizowane i rozszerzone następnie w 2013 roku w głównej mierze przez Ratomira Wilkowskiego pod nadzorem merytorycznym Kazimierza Mazura.[6] Ze względu na swój podeszły wiek w 2008 roku Lech E. Stefański rezygnuje z funkcji Ofiarnika Generalnego, na którą to funkcję powołany zostaje następnie etnograf Ryszard Zięzio.
W działalności Lecha E. Stefańskiego niezwykłe i ważne miejsce zajmowało badanie zjawisk parapsychicznych oraz publikacje związane z tym zagadnieniem. Jeden z najbardziej znanych polskich parapsychologów, współtwórca, aktywny działacz i prezes Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego[7]. Po odejściu z PTP założył Warsztaty Psychotroniczne ATHANOR[8].
Został pochowany 28 grudnia 2010 roku na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie na Woli przy ul. Młynarskiej[9].
Książki i publikacje edytuj
- Alchemicy, Nasza Księgarnia 1955.
- Biały pył, Nasza Księgarnia 1956.
- Od magii do psychotroniki. Czyli Ars magica, współautor Michał Komar, Wiedza Współczesna 1980.
- Świat widziany trzecim okiem, „Trzecie Oko” Nr 3/1984, s. 31-32, Polskie Towarzystwo Psychotroniczne Warszawa.
- Intersubiektywne kryterium estetyczne w magii i sztuce, „Trzecie Oko” Nr 4/1984, s. 1-5, Polskie Towarzystwo Psychotroniczne Warszawa.
- Budzenie i rozwijanie zdolności parapsychicznych metodą DU, „Trzecie Oko” Nr 10/1986, s. 1-5, Polskie Towarzystwo Psychotroniczne Warszawa.
- Doznawanie Otwarcia Wrót - materiały szkoleniowe do użytku wewnętrznego, opracowanie na podstawie przekładów Jerzego Rajgrodzkiego, Polskie Towarzystwo Psychotroniczne, Warszawa 1986.
- Zastosowania praktyczne i metody zespołowego jasnowidzenia w warszawskiej grupie wizjonerów w Psychotronika 87. Materiały na IV Ogólnopolską Konferencję Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego, s. 185-190, Polskie Towarzystwo Psychotroniczne, Warszawa 1987.
- Postrzeganie pozazmysłowe, „Trzecie Oko” Nr 2/1987, s. 7-11, Polskie Towarzystwo Psychotroniczne Warszawa.
- Zakłócenia rozpoznania jasnowidczego, „Trzecie Oko” Nr 11/1987, s.30-32, Polskie Towarzystwo Psychotroniczne Warszawa.
- Tworzywo i struktura wiadomości nabytej parapsychicznie, „Trzecie Oko” Nr 12/1987, s.15-18, Polskie Towarzystwo Psychotroniczne Warszawa.
- Parapsychiczne rozpoznanie osoby zmarłej, „Trzecie Oko” Nr 2-3/1988, s.15-20, Polskie Towarzystwo Psychotroniczne Warszawa.
- Kurs doskonalenia umysłu. Podręcznik, Athanor, Warszawa 1991.
- Lewitujący z Oćmawy, Przedświt 1992.
- Prognostigon. Krąg magiczny z Pergamonu, Athanor, Warszawa 1993.
- Psychotronika (encyklopedia), współautorzy Leszek Matela i Jan Antoni Szymański, Wydawnictwo Czasopism i Książek Technicznych SIGMA NOT 1993.
- Wyrocznia Słowiańska, Athanor, Warszawa 1993.
- Podróże w mikrokosmosie, Athanor, Warszawa 1996.
- Magia run, Studio Astropsychologii, Warszawa 2001.
- Niebieski pies (b.r.w., b.m.w.).
Filmografia edytuj
- 1971 – Ballada młyńskiego koła - reżyseria.
- 1976 – Barwy ochronne - jako docent.
- 1980 – Głosy - jako parapsycholog, także konsultacja ds. parapsychologii.
- 1984 – Siedem życzeń - jako hipnotyzer w telewizorze.
- 2005 - Parę osób, mały czas - jako on sam, także konsultacja ds. dermooptyki.
Przypisy edytuj
- ↑ Załubice. Zmarł Lech Emfazy Stefański
- ↑ a b Lech Emfazy Stefański - FilmPolski.pl [online], FilmPolski [dostęp 2021-10-16] (pol.).
- ↑ a b Lech Emfazy Stefański, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2021-10-16].
- ↑ a b Rodzimy Kościół Polski [dostęp z dnia: 2016-03-11]
- ↑ Teatr na Tarczyńskiej, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (teatry i zespoły teatralne). [dostęp 2021-10-16].
- ↑ Rodzimy Kościół Polski: Statut - Historia - Założenia programowe - Kult - Etyka - Obrzędy. (PDF)
- ↑ Historia Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego. psychotronicy.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-04)].
- ↑ Informacja o Warsztatach Psychotronicznych Athanor w ndeksie Polskiej Fonografii [dostęp 2021-11-06]
- ↑ Ku Pamięci Lechowi Emfazemu Stefańskiemu [dostęp z dnia: 2016-03-11]
Linki zewnętrzne edytuj
- Lech Emfazy Stefański w bazie filmpolski.pl