Letnie Igrzyska Olimpijskie 1956
XVI Letnie Igrzyska Olimpijskie (oficjalnie Igrzyska XVI Olimpiady) odbyły się w 1956 roku w Melbourne (Australia), zaś konkurencje hippiczne w Sztokholmie (Szwecja).
 IO 1952
|
|
|---|---|
| Stolica igrzysk | |
| Liczba ekip |
72 |
| Liczba sportowców |
3314 |
| Liczba konkurencji |
145 w 18 dyscyplinach |
| Otwarcie | |
| Oficjalne otwarcie |
Filip Mountbatten (książę Edynburga) |
| Zamknięcie | |
| Przysięga olimpijska |
John Landy (sportowcy) |
| Znicz olimpijski | |
| Stadion |
Po raz pierwszy igrzyska olimpijskie odbyły się na kontynencie australijskim. Ze względu na zawirowania polityczne wiele państw zrezygnowało z wysłania swoich reprezentacji: Hiszpania, Holandia, Szwajcaria – jako sprzeciw wobec inwazji Związku Radzieckiego na Węgry, natomiast Egipt, Irak i Libia ze względu na kryzys sueski, a Chińska Republika Ludowa w proteście przeciwko uczestnictwu w igrzyskach reprezentacji Tajwanu. Z powodu odwróconych pór roku na południowej półkuli igrzyska rozpoczęły się dopiero w listopadzie (najpóźniej w historii), a ze względu na duże odległości i trudności transportowe (długi okres obowiązującej wówczas w Australii kwarantanny dla zwierząt) konkurencje jeździeckie rozegrano w Sztokholmie pół roku wcześniej. Wschodnie i Zachodnie Niemcy wystąpiły we wspólnej, niemieckiej reprezentacji pod flagą olimpijską. Po raz pierwszy odbyła się ceremonia zamknięcia igrzysk, podczas której zawodnicy maszerowali bez podziału na zespoły narodowe.
Wybór organizatora edytuj
Decyzja o wyborze gospodarzy zarówno letnich jak i zimowych igrzysk olimpijskich w roku 1956 podjęta została podczas 43. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, która odbyła się w dniach od 25 do 28 kwietnia 1949 roku w Rzymie.
O prawo organizacji Igrzysk XVI Olimpiady ubiegało się 10 miast. Najwięcej aplikacji pochodziło ze Stanów Zjednoczonych, gdzie chęć goszczenia zawodów wyraziły: Chicago, Detroit, Filadelfia, Los Angeles, Minneapolis oraz San Francisco. Listę kandydatów uzupełniały stolica Meksyku, kanadyjski Montreal, argentyńskie Buenos Aires oraz australijskie Melbourne, które było jedyną propozycją spoza Ameryki. Meksyk, Melbourne oraz San Francisco o prawo organizacji igrzysk olimpijskich starały się po raz pierwszy w historii. Dla kandydatury Buenos Aires było to drugie podejście (po przegranym głosowaniu o prawo goszczenia zawodów w 1936 roku). Pozostałe miasta w swojej przeszłości wielokrotnie zgłaszały chęć organizacji letnich igrzysk olimpijskich (a w przypadku Montrealu i Minneapolis także zimowych). Chicago oraz Los Angeles w przeszłości były już wybierane na organizatorów tych imprez (kolejno w 1904[a] i 1932 roku).
Głosowania w ramach 43. sesji MKOl odbyły się 28 kwietnia. W pierwszej turze odpadły oferty Montrealu i San Francisco (0 głosów) oraz Minneapolis i Filadelfii (1 głos). W drugim głosowaniu członkowie komitetu olimpijskiego odrzucili kandydaturę Meksyku (3 głosy), natomiast w trzecim odpadły Detroit (4 głosy) i Los Angeles (5 głosów). Do ostatniej fazy przeszły aplikacje Melbourne (która prowadziła we wszystkich dotychczasowych głosowaniach zdobywając kolejno 14, 18 i 19 głosów) oraz Buenos Aires (z dotychczasowym poparciem na poziomie 9, 12 i 13 głosów). W ostatniej turze propozycja Melbourne po raz kolejny uzyskała największe uznanie (21 głosów), wygrywając z kandydaturą argentyńską dzięki przewadze jednego głosu.
| Wybory organizatora Igrzysk XVI Olimpiady (wyniki głosowania)[1] | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miasto | Państwo | Runda 1 | Runda 2 | Runda 3 | Runda 4 |
| Melbourne |  Australia
|
14 | 18 | 19 | 21 |
| Buenos Aires |  Argentyna
|
9 | 12 | 13 | 20 |
| Los Angeles |  Stany Zjednoczone
|
5 | 4 | 5 | — |
| Detroit | Stany Zjednoczone
|
2 | 4 | 4 | — |
| Meksyk |  Meksyk
|
9 | 3 | — | — |
| Chicago | Stany Zjednoczone
|
1 | — | — | — |
| Minneapolis | Stany Zjednoczone
|
1 | — | — | — |
| Filadelfia | Stany Zjednoczone
|
1 | — | — | — |
| San Francisco | Stany Zjednoczone
|
0 | — | — | — |
| Montreal |  Kanada
|
0 | — | — | — |
Państwa uczestniczące edytuj
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Na Igrzyskach w Melbourne zadebiutowało 7 państw: Etiopia, Federacja Malajska, Fidżi, Kambodża, Kenia, Liberia i Borneo Północne (obecnie stan Malezji).
Państwa uczestniczące jedynie w zawodach jeździeckich w Sztokholmie edytuj
Dyscypliny główne edytuj
_pictogram.svg){kind=small}
_pictogram.svg){kind=small}
_pictogram.svg){kind=small}
Dyscypliny pokazowe edytuj
Statystyka medalowa edytuj
| Klasyfikacja medalowa | |||||
| Lp. | Państwo | złoto | srebro | brąz | razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 |  ZSRR
|
37 | 29 | 32 | 98 |
| 2 | Stany Zjednoczone
|
32 | 25 | 17 | 74 |
| 3 | Australia
|
13 | 8 | 14 | 35 |
| 4 |  Węgry
|
9 | 10 | 7 | 26 |
| 5 |  Włochy
|
8 | 8 | 9 | 25 |
| 6 |  Szwecja
|
8 | 5 | 6 | 19 |
| 7 |  Niemcy
|
6 | 13 | 7 | 26 |
| 8 |  Wielka Brytania
|
6 | 7 | 11 | 24 |
| 9 |  Rumunia
|
5 | 3 | 5 | 13 |
| 10 |  Japonia
|
4 | 10 | 5 | 19 |
| ... | ... | ... | ... | ... | ... |
| 17 |  Polska
|
1 | 4 | 4 | 9 |
| Zobacz pełną klasyfikację medalową | |||||
Medale zdobyte przez Polaków edytuj
Złote
edytuj
Srebrne
edytuj
- Janusz Sidło – rzut oszczepem
- Jerzy Pawłowski – szermierka – szabla indywidualnie
- Marian Kuszewski, Zygmunt Pawlas, Jerzy Pawłowski, Andrzej Piątkowski, Wojciech Zabłocki, Ryszard Zub – szermierka – szabla, drużynowo
- Adam Smelczyński – strzelectwo – trap
Brązowe
edytuj
- Henryk Niedźwiedzki – boks – waga piórkowa
- Zbigniew Pietrzykowski – boks – waga lekkośrednia
- Barbara Ślizowska, Lidia Szczerbińska, Dorota Horzonkówna, Natalia Kotówna, Helena Rakoczy – gimnastyka – ćwiczenia z przyborem, drużynowo
- Marian Zieliński – podnoszenie ciężarów – waga piórkowa
Uwagi edytuj
- ↑ Międzynarodowy Komitet Olimpijski w 1902 roku zmienił pierwotnie planowane miejsce rozegrania Igrzysk Olimpijskich w 1904 roku z Chicago na Saint Louis.
Przypisy edytuj
- ↑ Host city selection. olympedia.org. [dostęp 2020-12-21]. (ang.).