Louis Augustin Joseph Faury (ur. 21 lipca 1874 we Fruges, zm. 14 stycznia 1947 w Paryżu) – francuski wojskowy, generał francuskich sił zbrojnych; od 1936 generał dywizji (général de la Division), wykładowca taktyki ogólnej, historyk wojskowości i wojen, pisarz, biograf, przez kilkanaście lat swojej kariery związany z Polską jako szkoleniowiec, wykładowca i dowódca w strukturach Wojska Polskiego.

Louis Faury
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

21 lipca 1874
Fruges

Data i miejsce śmierci

14 stycznia 1947
Paryż

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armée française Armée française

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

II wojna światowa

Odznaczenia
Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Wojenny 1914-1918 z brązową palmą (Francja)
Krzyż Wojenny Wojenny Zamorskich Teatrów Operacyjnych z brązową palmą (Francja)
Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja) Krzyż Kombatanta (Francja) Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Korony Włoch Oficer Orderu Gwiazdy Jerzego Czarnego z mieczami (Serbia) Kawaler Orderu Krzyża Południa (Brazylia) Kawaler Orderu Orła Białego z mieczami (Serbia)
Louis Faury, Franciszek Kleeberg i mjr Pillegand, Wyższa Szkoła Wojenna 1926
Wizyta Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego w obozie w Coetquidan - gen. Louis Faury 1. z lewej

Życiorys edytuj

Podczas I wojny światowej służył początkowo w randze kapitana jako oficer sztabu naczelnego Josepha Joffre’a w I bitwie nad Marną (1914). Od grudnia 1914 roku do stycznia 1916 roku pełnił służbę w randze majora jako dowódca 10 Batalionu Strzelców Pieszych w bitwach pod Notre-Dame-de-Lorette w Artois, następnie jako szkoleniowiec armii gen. Henri Gouraud, a także w walkach pod Moronvilliers (1917). Później, w randze podpułkownika był członkiem francuskiej misji wojskowej we Włoszech i organizatorem sojuszniczej Armii Włoskiej. Pod koniec wojny był szefem sztabu 12 Dywizji.

W kwietniu 1919 r. został przydzielony do służby we Francuskiej Misji Wojskowej w Polsce, gdzie zajął się organizacją wyszkolenia wojskowego. W 1920 służył jako doradca i łącznik w sztabie 4 Armii gen. Leonarda Skierskiego podczas ostatnich faz wojny polsko-bolszewickiej.

Od 1921 do jesieni 1928 piastował urząd Dyrektora Nauk Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, wieloletni szef pionów naukowego i dydaktycznego tej szkoły, wykształcił liczną kadrę oficerów dyplomowanych. Autor pierwszego w Polsce podręcznika taktyki ogólnej[1]. Wśród studentów Wyższej Szkoły Wojennej miał przydomek papa Faury. W tym czasie napisał w jednej ze swoich prac: „Przed dwustu laty Polska pod murami Wiednia uratowała świat chrześcijański od niebezpieczeństwa tureckiego; nad Wisła i Niemnem szlachetny ten naród oddał ponownie światu cywilizowanemu zasługę, którą nie dość oceniono”[potrzebny przypis]. Funkcję jego tłumacza podczas pracy wykładowcy w WSW pełnił mjr Jan Kosina[2].

Po powrocie do Francji służył w Sztabie Armii, a od roku 1929 w sztabie 3 Dywizji w Amiens, po czym objął jej dowództwo w 1934. W 1936 r. przeszedł do rezerwy. Współpracował z Centrum Studiów i Biblioteką Polską w Paryżu, gdzie prowadził wykłady informacyjno-propagandowe.

W obliczu wybuchu II wojny światowej, w wieku 65 lat został przywrócony do czynnej służby wojskowej i mianowany szefem francuskiej misji wojskowej w Polsce; kierował nią od 23 sierpnia do 17 września 1939 r. Na podstawie ustaleń dokonanych między generałem Sikorskim i ambasadorem Leonem Noëlem wspomagał w Rumunii przerzut do Francji polskich oficerów i specjalistów wojskowych.

Po powrocie do Francji służył w Misji Francusko-Polskiej. Podczas ataku niemieckiego na Francję w roku 1940 wyprowadził jako spontaniczny dowódca większość nieliniowych oddziałów polskich z bretońskiego kotła. Następnie wspomagał polską sieć przerzutu polskich oficerów z Francji do Wielkiej Brytanii. Zagorzały sympatyk Charles’a de Gaulle’a.

Odznaczenia i ordery edytuj

Przypisy edytuj

  1. Zasady taktyki ogólnej : wykłady na kursie inform. dla wyższych dowódców, wyd. 1921 [online], polona.pl [dostęp 2019-03-22].
  2. Paweł Kosina. Helena Kosinówna. Rodzina i sanoccy przyjaciele. „Góra Przemienienia”, s. 12, 22 (14) z 28 maja 2006. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  3. a b c d FAURY Louis Auguste Joseph. culture.gouv.fr. [dostęp 2017-12-19]. (fr.).
  4. a b c d e f g h Photographie du Général de Division Louis Augustin Joseph FAURY. museedesetoiles.fr. [dostęp 2017-12-19]. (fr.).
  5. Dekret Wodza Naczelnego L. 2956 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 11).
  6. Odznaczenie polskie dla francuskiego generała. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 261 z 17 listopada 1937. 

Bibliografia edytuj

  • Chocianowicz Wacław, W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969.
  • W 50-lecie Powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie – uzupełnienia i poprawki, Londyn 1972.
  • Faury Louis, La Pologne Terrassée, Revue Historique de l’Armée, IX, nr 1 (1953), Paris 1953, s. 132–136.
  • Maliszewski Lech, Louis Faury (1874-1947): entre gloire et oubli, „Revue historique des Armees” 2010, 3, p. 37-44, http://rha.revues.org/index7042.html
  • Maliszewski Lech, Louis Faury (1874-1947). Biografia francuskiego oficera, szczerego i niezłomnego przyjaciela Polski, „Dzieje Najnowsze” 2010, 2, s. 223–229.
  • Maliszewski Lech, Louis Faury, francuski autor wydanego drukiem wykładu „Le Maréchal Pilsudski”, [w:] Żar niepodległości. Międzynarodowe aspekty życia i działalności Józefa Piłsudskiego, Lublin 2004.
  • Louis Faury: „Marszałek Piłsudski”, tłum. z jęz. franc. na jęz. pol. L. Maliszewski, [w:] Żar niepodległości. Międzynarodowe aspekty życia i działalności Józefa Piłsudskiego, Lublin 2004.
  • Maliszewski Lech, Marszałek Józef Piłsudski w oczach generała Ludwika Faury’ego, [w:] Marszałkowi w hołdzie, Lublin 2005.
  • Maliszewski Lech, O zapomnianym spotkaniu ppłka armii francuskiej Faury’ego z marsz. Piłsudskim 16 sierpnia 1920 roku na skrzyżowaniu szos Dęblin-Kock i Warszawa-Lublin, [w:] Spotkania z Józefem Piłsudskim, Lublin 2006.

Linki zewnętrzne edytuj