Lublica
Lublica – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jasielskim, w gminie Kołaczyce[4][5].
| wieś | |
 Widok na wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
297 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2020) |
587[2] |
| Strefa numeracyjna |
13 |
| Kod pocztowy |
38-214[3] |
| Tablice rejestracyjne |
RJS |
| SIMC |
0354028[4] |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
 49°48′10″N 21°30′55″E/49,802778 21,515278[1] | |
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0354034 | Czarna | część wsi |
| 0354040 | Rzeki Lublickie | część wsi |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.
Miejscowość jest siedzibą parafii Matki Bożej Częstochowskiej, należącej do dekanatu Brzostek, diecezji rzeszowskiej.
Geografia edytuj
Od wschodu wieś sąsiaduje z Sieklówką, od zachodu z Bieździadką, od północy z Gogołowem, od południa z Warzycami.
Przez miejscowość przebiega droga powiatowa Kołaczyce-Lubla oraz potok Lublica zwany także Lublą bądź Lubią, wpływający do rzeki Wisłok.
Wieś jest otoczona dwoma pasmami leśnymi od strony północnej i południowej.
W północnej części wioski za przysiółkiem Rzeki Lublickie wznosi się zalesiona góra zwana Narożnik (455 m n.p.m.), na której szczycie znajduje się grób żołnierza Mariana spod Tarnowa, partyzanta poległego 30 października 1916 (żył 36 lat).
W południowej części wioski na pograniczu Lublicy i Warzyc znajduje się źródło wody mineralnej (z żelazem i naturalnym dwutlenkiem węgla) posiadającej właściwości lecznicze. Źródło wypływa ze zbocza góry Mezelom (Mazendol) znajdującej się blisko Babiej Góry (387 m n.p.m.), największego szczytu pasma zwanego Garbem Warzyckim, a jednocześnie stanowiącego południową granicę wsi. Wzgórzami tymi przebiega międzygminny szlak turystyczny, biegnący z Przybówki do Święcan (ORINOCO). Wartym odnotowania jest także fakt reaktywacji niebieskiego szlaku turystycznego obejmującego atrakcje Garbu Warzyckiego[6].
Historia edytuj
Do dziś nie wiadomo ile jest prawdy w legendzie o przebywającym w okolicach wsi królu Łokietku i podkowie znalezionej pod jednym z dębów. Sama wieś powstała dopiero w XV wieku. Wcześniej stanowiła, wraz z obecną Lublą, jedną całość /Lubia/.
Obszar parafii Bieździedza, wedle danych z 1347 roku w skład której wchodziła wieś, wynosił 30 km2 i miał 45 mieszkańców. Majątek dziedziczny trzech braci rycerzy, był dzielony w ten sposób, że duży obszar, nazywany w dokumencie lokacyjnym „Nowa Bieździedza”, przyznano braciom w częściach. Z ówczesnej Bieździedzy wydzielono teren, który nazwano „Bieździadka” i przyznano go drugiemu z braci, trzeci zaś otrzymał osady: Sowina i Lublica wraz z późniejszą Sieklówką. W ten sposób przestała istnieć „Stara Bieździedza”, którą podzielono na trzy małe wsie. Dopiero założenie wsi Sieklówka przez osadnika Sieklucha spowodowało rozłączenie się od swej wsi macierzystej.
Wieś w roku 1480 przeszła na własność Weroniki ż. Stanisława Żarnowieckiego[7]. W tym roku jest odnotowany zapis dotyczący właścicieli Jodłownika: "Anna c. Więcława z Jodłownika, ż. Jana Zimnowodzkiego (Symnowodszky) zeznała, że Stanisław Żarnowiecki zaspokoił pretensje do dóbr macierzystych we wsi Bieździedza i Lublica'"[8] W 2. połowie XIX wieku właścicielem dóbr był Stanisław Romer[9][10][11][12].
Początek XX wieku to fala emigracji zarobkowej do USA, związana z tzw. biedą galicyjską.
Najpopularniejsze nazwisko we wsi, które zachowało się zresztą do dziś to Ochałek, występuje ono też w dokumentach amerykańskich[13].
Rok 1938 przyniósł wsi potężne gradobicie, które zniszczyło 95% zbiorów (źródło gazeta: Głos Narodu z 4.08.1938)
Wieś została w czasie II wojny światowej przesiedlona, zaś żydowska rodzina Chaberow rozstrzelana w Kołaczycach.
Etymologia nazwy wsi edytuj
Nazwa wsi pochodzi od imienia męskiego Lubla, w jego skróconej, zdrobniałej postaci. Zdrobnienie dotyczyć miało dwuczłonowego imienia staropolskiego typu Lubomir, Lubosław czy Lubowid. Także w języku czeskim występuje imię Lubla.
Istnieją miejscowości, w których widoczny jest pień lubl- np.: Lublin, Lubliniec, Lublinek, Lublinów.
Językoznawcy odrzucają pochodzenie nazwy wsi od czasownika „lubić” – rosyjskiego ljublju (ros. люблю).
-
Kościół parafialny
.jpg)
Zabytki edytuj
- Pozostałość po parku dworskim należącym do Marii Dąbrowskiej z licznymi starymi akacjami (te zostały wycięte już podczas remontu drogi), grabami oraz kilkoma dębami. Park szybko niszczeje poprzez rabunkową wycinkę drzew - aleje klonowe oraz grabowe zostały wycięte, sam budynek dworski został rozebrany a na jego miejscu stoi Klub Wiejski oraz Remiza OSP.
- Pozostałości kamieniołomów piaskowca w lesie o nazwie Skały.
- Murowana kapliczka wybudowana w roku 1912. Znajduje się po prawej stronie drogi prowadzącej do Kołaczyc.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 70300
- ↑ Raport o stanie gminy w 2020. Stan ludności na 31.12.2020 s. 7
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 672 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Strona PTTK Jasło, szlaki turystyczne. [dostęp 2014-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-04)].
- ↑ Lub Weronika Czarnowiecka [za:] Historia Bieździedzy
- ↑ Acta terrestria Pilsnensia (Ksiegi Ziemskie pilzneńskie), rps. 21, s. 516; [w:]Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Kraków cz. 2, s. 336
- ↑ Tadeusz Pilat: Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wielkiem Ks. Krakowskiem. Lwów: 1890, s. 12, 110.
- ↑ Baza właścicieli i dóbr ziemskich. Stanisław Romer. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2016-07-24].
- ↑ Historia. biezdziedza-regionalna.strefa.pl. [dostęp 2016-07-24].
- ↑ Dziennik urzędowy. Wykaz posiadaczy dóbr tabularnych uprawionych do wyboru posłów w ciele wyborczym posiadaczy większych majętności byłego obwodu Żółkiewskiego, Samborskiego i Tarnowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 1159, Nr 198 z 28 sierpnia 1872.
- ↑ www.ellisislandrecords.org
Zobacz też edytuj
Linki zewnętrzne edytuj
- Lublica, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 421.