Maksim Purkajew

radziecki generał

Maksim Aleksiejewicz Purkajew, ros. Максим Алексеевич Пуркаев (ur. 14 sierpnia?/26 sierpnia 1894 w Nalitowie (obecnie Purkajewo) w Mordowii, zm. 1 stycznia 1953 w Moskwie[1]) – radziecki wojskowy, generał armii.

Maksim Purkajew
Максим Алексеевич Пуркаев
Ilustracja
Maksim Purkajew w latach 40
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

26 sierpnia 1894
Nalitowo, Mordowia, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 1953
Moskwa, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1915–1953

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za zwycięstwo nad Japonią” Legionista Legii Zasługi (USA)

Życiorys edytuj

W 1915 został powołany do wojska. W 1916 ukończył szkołę chorążych. Był członkiem WKP(b) od 1919. Brał udział w I wojnie światowej na Froncie Zachodnim.

W RChACz służył od 1918. Brał udział w wojnie domowej w Rosji, walczył nа froncie zachodnim, południowym i zachodnim. Był dowódcą kompanii, batalionu, pułku. Ukończył kursy „Wystrieł” w 1923, kursy doszkalające wyższego personelu dowódczego w 1930 i Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego w 1936. W latach 1923–1936 był dowódcą pułku, zastępcą szefa i szefem sztabu dywizji, od 1936 był dowódcą dywizji piechoty, od lutego 1938 był szefem sztabu Białoruskiego Okręgu Wojskowego. Od sierpnia 1939 był attaché wojskowy ZSRR w Niemczech.

Brał udział w agresji ZSRR na Polskę i aneksji wschodnich terenów II RP, tzw. Zachodniej Białorusi. Od lipca 1940 był szefem sztabu Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego.

W czasie ataku Niemiec na ZSRR do 8 lipca 1941 był szefem sztabu Frontu Południowo-Zachodniego, od listopada 1941 dowodził 60 Armią (od końca grudnia 1941 – 3 Armia Uderzeniowa), brał udział w bitwie pod Moskwą i operacji toropiecko-chołmskiej, gdzie działał na kierunku głównego uderzenia, kierował przeprowadzeniem operacji wielkołukskiej. Od sierpnia 1942 był dowódcą Frontu Kalinińskiego. Brał udział w operacji rżewsko-syczowskiej.

Od 25 kwietnia 1943 był dowódcą Frontu Dalekowschodniego (od 5 sierpnia 1945 – 2 Frontu Dalekowschodniego)[2], uczestniczył w likwidacji armii japońskiej w Mandżurii, а także w zajęciu Południowego Sachalina i Wysp Kurylskich. W latach 1945–1947 dowodził Dalekowschodnim Okręgiem Wojskowym. Od czerwca 1947 był szefem sztabu i pierwszym zastępcą głównodowodzącego wojskami Dalekiego Wschodu. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2 kadencji.

Od lipca 1952 był szefem Zarządu Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Obrony ZSRR.

W 2002 został umieszczony przez rosyjską komisję historyczno-wojskową na liście najwybitniejszych działaczy i dowódców wojskowych II wojny światowej[3].

Awanse edytuj

  • komkor – 9 lutego 1939;
  • gen. por. – Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 945 z 4 czerwca 1940;
  • gen. płk – Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 1849 z 18 listopada 1942;
  • gen. armii – Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 1493 z 26 października 1944.

Ordery i odznaczenia edytuj

oraz inne odznaczenia

Przypisy edytuj

  1. Пуркаев Максим Алексеевич, Большая советская энциклопедия (ros.)
  2. Malinowski (red.) 1968 ↓, s. 100.
  3. Полководцы Великой войны. [w:] Красная звезда [on-line]. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej, 8 maja 2002. [dostęp 2014-11-14]. (ros.).

Bibliografia edytuj

  • Igor Abrosimow: Советская Россия: 1917-1991 - государство, политика, экономика, наука, культура, литература, искусство. proza.ru, 2009.
  • Rodion Malinowski (red.): Klęska Armii Kwantuńskiej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1968.
  • Konstantin Zalesski: Великая Отечественная война. Большая биографическая энциклопедия. Moskwa: AST, 2013. ISBN 978-5-17-078426-4.
  • Пуркаев Максим Алексеевич. ХРОНОС: ВСЕМИРНАЯ ИСТОРИЯ В ИНТЕРНЕТЕ. [dostęp 2016-01-29]. (ros.).