Maria Ludwika Hiszpańska (1782–1824)
 |
Ten artykuł od 2010-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Maria Ludwika Józefa Antonina Wincenta Burbon (ur. 6 lipca 1782 Madrycie, zm. 13 marca 1824 w Rzymie) – w latach 1801–1803 królowa Etrurii i regentka w imieniu swojego niepełnoletniego syna.
 Maria Ludwika Burbon z synem | |
| |
| Królowa Etrurii | |
| Okres | |
|---|---|
| Jako żona | |
| Dane biograficzne | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Dzieci |
Karol II Parmeński, |
| Odznaczenia | |
| |
Maria Ludwika urodziła się jako córka Karola IV, króla Hiszpanii (1748–1819) i jego małżonki Marii Luizy (1751-1819), córki Filipa, księcia Parmy i jego żony Ludwiki Elżbiety, księżniczki francuskiej. Urodziła się w Pałacu Królewskim w La Granja de San Ildefonso pod Segowią i została nazwana na cześć swojej matki. Jej dzieciństwo było szczęśliwe - Maria Ludwika była ulubioną córką swoich rodziców i nazywano ją powszechnie Luisetta.
Małżeństwo edytuj
25 sierpnia 1795 Maria Ludwika wyszła za mąż za Ludwika I Parmeńskiego (1773–1803), pierwszego króla Etrurii, który otrzymał z tej okazji tytuł infanta. Był on synem Ferdynanda I Parmeńskiego i arcyksiężniczki austriackiej - Marii Amalii Habsburg. Pierwotnie Ludwik miał poślubić starszą siostrę Marii Ludwiki - Marię Amalię, jednak rodzice sióstr zmienili zdanie. Uroczystość ślubna odbyła się w Madrycie (w tym samym dniu Maria Amelia poślubiła swojego wuja - infanta Antoniego). Mimo że Maria Ludwika i Ludwik byli całkowicie różnymi ludźmi, ich małżeństwo było szczęśliwe. Para doczekała się dwojga dzieci:
- Karola II (Karola Ludwika Ferdynanda) (1799-1883), przyszłego władcy,
- Marii Ludwiki Charlotty (1802-1857), żony księcia Maksymiliana Wettyna (wdowca po jej ciotce Karolinie), nie miała dzieci, ale była macochą m.in. dla królów: Fryderyka Augusta II i Jana I.
Dalsze życie edytuj
Po śmierci męża w 1803 roku, Maria Ludwika objęła regencję nad swym małoletnim synem. Kiedy w 1807 roku królestwo Etrurii zostało zajęte przez Francję, udała się do Hiszpanii. Po abdykacji jej ojca w 1808 roku zamieszkała w Parmie. W 1811 próbowała uciec do Wielkiej Brytanii, jednak ucieczka się nie powiodła. Maria Ludwika została przeniesiona do rzymskiego klasztoru, w którym przebywała do 1814 roku. Kongres wiedeński oddał jej Księstwo Lukki.
W 1876 papież Pius IX ogłosił ją błogosławioną.