Wikipedia

Markus Wasmeier

niemiecki narciarz alpejczyk

Markus Wasmeier (ur. 9 września 1963 w Schliersee) – niemiecki narciarz alpejski, dwukrotny mistrz olimpijski, dwukrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji Pucharu Świata w supergigancie.

Markus Wasmeier
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 września 1963
Schliersee

Klub

SC Schliersee

Debiut w PŚ

5.02 1983, St. Anton
(49. – zjazd)

Pierwsze punkty w PŚ

29.01 1984, Ga-Pa
(10. – kombinacja)

Pierwsze podium w PŚ

11.12 1984, Sestriere (2. – gigant)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

9.02 1986, Morzine
(supergigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
złoto Lillehammer 1994 Supergigant
złoto Lillehammer 1994 Gigant
Mistrzostwa świata
złoto Bormio 1985 Gigant
brąz Crans-Montana 1987 Supergigant
Puchar Świata
3. miejsce
1985/1986
3. miejsce
1986/1987
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
1985/1986
2. miejsce
1987/1988
3. miejsce
1986/1987
Puchar Świata (Kombinacja)
2. miejsce
1985/1986
2. miejsce
1988/1989
3. miejsce
1989/1990
3. miejsce
1991/1992
Strona internetowa

Kariera edytuj

W zawodach Pucharu Świata Markus Wasmeier zadebiutował 5 lutego 1983 roku w St. Anton, gdzie zajął 49. miejsce w zjeździe. Pierwsze punkty zdobył blisko rok później, 29 stycznia 1984 roku w Garmisch-Partenkirchen, zajmując dziesiąte miejsce w kombinacji. W sezonie 1983/1984 punkty zdobył jeszcze jeden raz, 20 marca 1984 roku w Oppdal, gdzie był piąty w supergigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to 61. miejsce. Pierwsze podium w zawodach tego cyklu wywalczył 11 grudnia 1984 roku w Sestriere, zajmując drugie miejsce w gigancie. W zawodach tych rozdzielił na podium reprezentującego Luksemburg Marka Girardellego i Maxa Julena ze Szwajcarii. Jeszcze siedmiokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, jednak nie stawał już na podium. Sezon 1984/1985 zakończył na dziesiątym miejscu w klasyfikacji generalnej, piątym w kombinacji i dziewiątym w gigancie. W 1985 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie zdobył pierwszy medal na arenie międzynarodowej. Zwyciężył wtedy w gigancie, wyprzedzając bezpośrednio Szwajcara Pirmina Zurbriggena i Marka Girardellego. Zajął tam również siódme miejsce kombinacji i dwudzieste w zjeździe.

Przez dwa kolejne zajmował trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie aż osiemnaście razy stawał na podium, odnosząc przy tym sześć zwycięstw: 9 lutego 1986 roku w Morzine, 16 marca 1986 roku w Whistler, 16 grudnia 1986 roku w Val d’Isère i 11 stycznia 1987 roku w Garmisch-Partenkirchen był najlepszy w supergigancie, 9 lutego 1986 roku w Morzine zwyciężył w kombinacji, a 17 stycznia 1987 roku w Wengen wygrał zjazd. W sezonie 1985/1986 wyprzedzili go tylko Girardelli i Zurbriggen, a Niemiec zdobył jedyną w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji supergiganta. W tym samym sezonie był też drugi za Zurbriggenem w klasyfikacji kombinacji. W kolejnym sezonie oprócz trzeciego miejsca w klasyfikacji generalnej Wasmeier zajął także trzecie miejsce w klasyfikacji supergiganta, w obu przypadkach ulegając tylko Zurbriggenowi i Girardellemu. Z mistrzostw świata w Crans-Montana w 1987 roku wrócił z brązowym medalem w supergigancie. Był też między innymi piąty w kombinacji i dziewiąty w zjeździe.

Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Nie stanął tam na podium, zajmując między innymi szóste miejsce w biegu zjazdowym i siódme w kombinacji. W zawodach pucharowych trzykrotnie plasował się w najlepszej trójce, w tym 10 stycznia 1988 roku w Val d’Isère odniósł kolejne zwycięstwo w supergigancie. W klasyfikacji generalnej był tym razem szósty, w klasyfikacji supergiganta zajął drugą pozycję, a w kombinacji był czwarty. Podobne wyniki osiągał w sezonie 1988/1989, który ukończył na szóstej pozycji. W klasyfikacji supergiganta zajął szóste miejsce, a w kombinacji był drugi za Girardellim. Mistrzostwa świata w Vail w 1989 roku nie przyniosły mu jednak medalu. Najlepsze wyniki uzyskał tam w supergigancie i kombinacji, które ukończył na piątych miejscach.

Kolejne pucharowe zwycięstwo odniósł dopiero 17 marca 1991 roku w Lake Louise, wygrywając supergiganta. W sezonie 1990/1991 punkty zdobył jeszcze tylko jeden raz, zajmując jedenaste miejsce w kombinacji w Kitzbühel. Ostatecznie został sklasyfikowany na 40. pozycji, co było jego najsłabszym wynikiem od 1984 roku. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku startował na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, jednak ponownie nie zdobył medalu. Jego najlepszym wynikiem było tam trzynaste miejsce w supergigancie. Ostatnie pucharowe sukcesy osiągał w sezonie 1991/1992, kiedy trzykrotnie stawał na podium. Najpierw zwyciężył w zjeździe 11 stycznia 1992 roku w Garmisch-Partenkirchen, następnie dwa tygodnie później w Wengen był drugi w tej samej konkurencji, a 2 lutego 1992 roku w Saint-Gervais-les-Bains zajął trzecie miejsce w gigancie. W pozostałych startach w PŚ już nigdy nie stanął na podium. Wyniki te pozwoliły mu zająć siódme miejsce w klasyfikacji generalnej, szóste w klasyfikacji zjazdu oraz trzecie w kombinacji, za Paulem Accolą ze Szwajcarii i Austriakiem Hubertem Strolzem. Na igrzyskach olimpijskich w Albertville w lutym 1992 roku jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce w zjeździe. Walkę o medal przegrał tam z Austriakiem Güntherem Maderem o 0,15 sekundy.

Największe sukcesy Wasmeier osiągnął w 1994 roku, kiedy zdobył dwa medale podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Starty rozpoczął od zajęcia 36. miejsca w zjeździe. Dwa dni później nie ukończył rywalizacji w kombinacji, jednak w kolejnym starcie, supergigancie, okazał się najlepszy. Niemiec zwyciężył z przewagą 0,08 sekundy nad Tommym Moe z USA i 0,40 sekundy nad Norwegiem Kjetilem André Aamodtem. Na koniec wystąpił w gigancie, w którym po pierwszym przejeździe zajmował trzecie miejsce ze stratą 0,37 sekundy do prowadzącego Christiana Mayera. W drugim przejeździe także uzyskał trzeci wynik, jego łączny czas był jednak najlepszy i dał mu drugi złoty medal. Na podium wyprzedził o 0,10 sekundy Szwajcara Ursa Kälina i o 0,20 sekundy Christiana Mayera. W Pucharze Świata plasował się jednak poza najlepszą dziesiątką klasyfikacji generalnej. W 1994 roku zakończył karierę.

Wasmeier wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw kraju, w tym złote w zjeździe i gigancie w latach 1986-1987 oraz supergigancie w latach 1986-1989. W 1994 roku został wybrany sportowcem roku w Niemczech. Po zakończeniu kariery pracował między innymi jako komentator dla niemieckiej stacji ARD.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
6. 15 lutego 1988   Calgary Zjazd 1:59,63 +2,40   Pirmin Zurbriggen
7. 17 lutego 1988   Calgary Kombinacja 36,55 pkt +28,89 pkt   Hubert Strolz
DNF 21 lutego 1988   Calgary Supergigant 1:39,66 -   Franck Piccard
19. 25 lutego 1988   Calgary Gigant 2:06,37 +5,32   Alberto Tomba
4. 9 lutego 1992   Albertville Zjazd 1:50,37 +0,25   Patrick Ortlieb
5. 11 lutego 1992   Albertville Kombinacja 14,58 pkt +18,19 pkt   Josef Polig
9. 16 lutego 1992   Albertville Supergigant 1:13,04 +1,54   Kjetil André Aamodt
DNF 18 lutego 1992   Albertville Gigant 2:06,98 -   Alberto Tomba
36. 13 lutego 1994   Lillehammer Zjazd 1:45,75 +2,78   Tommy Moe
DNF 15 lutego 1994   Lillehammer Kombinacja 3:17,53 -   Lasse Kjus
1.  17 lutego 1994   Lillehammer Supergigant 1:32,53 – –
1.  23 lutego 1994   Lillehammer Gigant 2:52,46 – –

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
20.[1] 3 lutego 1985   Bormio Zjazd 2:06,68 +3,05   Pirmin Zurbriggen
7. 5 lutego 1985   Bormio Kombinacja 7,67 pkt +48,37 pkt   Pirmin Zurbriggen
1.  7 lutego 1985   Bormio Gigant 2:28,90 - -
9. 31 stycznia 1987   Crans-Montana Zjazd 2:07,80 +1,41   Peter Müller
5. 1 lutego 1987   Crans-Montana Kombinacja 28,27 pkt +19,88 pkt   Marc Girardelli
3.  2 lutego 1987   Crans-Montana Supergigant 1:19,93 +1,15   Pirmin Zurbriggen
13. 4 lutego 1987   Crans-Montana Gigant 2:32,38 +2,73   Pirmin Zurbriggen
5. 3 lutego 1989   Vail Kombinacja 4,72 pkt +41,19 pkt   Marc Girardelli
29.[2] 6 lutego 1989   Vail Zjazd 2:10,39 +3,59   Hansjörg Tauscher
5. 8 lutego 1989   Vail Supergigant 1:38,81 +0,75   Martin Hangl
13. 9 lutego 1989   Vail Gigant 2:37,66 +3,66   Rudolf Nierlich
24.[3] 27 stycznia 1991   Saalbach Zjazd 1:54,91 +3,30   Franz Heinzer
13. 23 stycznia 1991   Saalbach Supergigant 1:26,73 +2,98   Stephan Eberharter
DNF[4] 30 stycznia 1991   Saalbach Kombinacja 16,28 pkt -   Stephan Eberharter
14.[5] 8 lutego 1993   Morioka Kombinacja 34,22 pkt +63,70 pkt   Lasse Kjus
9. 10 lutego 1993   Morioka Gigant 2:15,36 +2,90   Kjetil André Aamodt
35. 11 lutego 1993   Morioka Zjazd 1:32,06 +3,66   Urs Lehmann

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Morzine – 9 lutego 1986 (supergigant)
  2.   Morzine – 9 lutego 1986 (kombinacja)
  3.   Whistler – 16 marca 1986 (supergigant)
  4.   Val d’Isère – 6 grudnia 1986 (supergigant)
  5.   Garmisch-Partenkirchen – 11 stycznia 1987 (supergigant)
  6.   Wengen – 17 stycznia 1987 (zjazd)
  7.   Val d’Isère – 10 stycznia 1988 (supergigant)
  8.   Lake Louise – 17 marca 1991 (supergigant)
  9.   Garmisch-Partenkirchen – 11 stycznia 1992 (zjazd)
  • 9 zwycięstw (6 supergigantów, 2 zjazdy i 1 kombinacja)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Sestriere – 11 grudnia 1984 (gigant) – 2. miejsce
  2.   Las Leñas – 18 sierpnia 1985 (zjazd) – 3. miejsce
  3.   Wiedeń – 30 grudnia 1985 (slalom równoległy) – 2. miejsce
  4.   Kranjska Gora – 3 stycznia 1986 (gigant) – 3. miejsce
  5.   Kitzbühel – 19 stycznia 1986 (kombinacja) – 3. miejsce
  6.   Crans-Montana – 3 lutego 1986 (supergigant) – 3. miejsce
  7.   Crans-Montana – 5 lutego 1986 (supergigant) – 2. miejsce
  8.   Åre – 23 marca 1986 (kombinacja) – 2. miejsce
  9.   Hemsedal – 28 lutego 1986 (supergigant) – 2. miejsce
  10.   Val d’Isère – 5 grudnia 1986 (zjazd) – 2. miejsce
  11.   Val Gardena – 13 grudnia 1986 (zjazd) – 3. miejsce
  12.   Alta Badia – 15 grudnia 1986 (gigant) – 3. miejsce
  13.   Todtnau – 15 lutego 1987 (gigant) – 3. miejsce
  14.   Bad Kleinkirchheim – 17 stycznia 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
  15.   Beaver Creek – 13 marca 1988 (supergigant) – 2. miejsce
  16.   St. Anton – 22 grudnia 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
  17.   Wengen – 20 stycznia 1989 (zjazd) – 2. miejsce
  18.   Wengen – 22 stycznia 1989 (kombinacja) – 3. miejsce
  19.   Aspen – 18 lutego 1989 (supergigant) – 2. miejsce
  20.   Kitzbühel – 21 stycznia 1990 (kombinacja) – 3. miejsce
  21.   Wengen – 25 stycznia 1992 (zjazd) – 2. miejsce
  22.   Saint-Gervais – 2 lutego 1992 (gigant) – 3. miejsce

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ alpineskiworld.net: 04.02.1985. Bormio Downhill, men (ang.)
  2. ↑ alpineskiworld.net: 06.02.1989. Vail Downhill, men (ang.)
  3. ↑ alpineskiworld.net: 27.01.1991. Saalbach Downhill, men (ang.)
  4. ↑ alpineskiworld.net: 28-30.01 1991. Saalbach Alpine Combined, men (ang.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 05-08.02.1993. Morioka Alpine Combined, men (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Markus_Wasmeier&oldid=70323418”