Mastif angielski
Mastif angielski – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie mastifa, wyhodowana w Anglii. Jest jednym z największych psów świata. Psy tej rasy były pierwotnie przeznaczone do stróżowania, z czasem przejęły również funkcję psa-towarzysza. Typ dogowaty[1].
| |
| Inne nazwy | |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
ok. 70 – ok. 90 cm |
| Masa |
85–120 kg (psy), |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
grupa II, sekcja 2, |
| AKC |
Working |
| ANKC |
Grupa 6 – Utility |
| CKC |
Grupa 3 – Working |
| KC(UK) |
Working |
| NZKC |
Utility |
| UKC |
Grupa 1 – Guardian Dogs |
| Wzorce rasy | |
Rys historyczny edytuj
Dawni przodkowie dzisiejszego mastifa angielskiego pochodzą z Azji Środkowej. Podobizny tych zwierząt występują na rzeźbach babilońskich. Pierwotne mastify ze względu na swoją siłę i masę ciała były przystosowywane do walk. W Anglii pojawiły się ponad 2000 lat temu[3]. Po podboju Brytanii przez Rzymian stały się popularnymi psami bojowymi. Były przywożone do Rzymu głównie jako atrakcja dla ludzi podczas walk w amfiteatrach, gdzie walczyły m.in. z lwami, tygrysami i bykami.
W średniowiecznej Anglii mastify wykorzystywane były jako psy wojenne, a także w walkach psów i do szczucia na przywiązanego niedźwiedzia[4], a w XVII-wiecznej – jako psy pilnujące terenów łowieckich bogatej szlachty przed kłusownikami. Później jego popularność zmalała.
Nazwa rasy pochodzi prawdopodobnie od staroangielskiego słowa masty oznaczającego siłę[3]. Z Anglii mastify rozpowszechniły się na inne kraje. Hodowlę w czystości rasy rozpoczęto w 1883 roku[5].
Na początku XX wieku mastify występowały nielicznie. Kilku hodowców postanowiło jednak reaktywować rasę. Tuż przed wybuchem II wojny światowej liczba reprezentantów tej rasy zwiększyła się, a po wojnie nastąpił ponowny regres w ich hodowli. W tym czasie podjęto próby mieszania ocalonych mastifów angielskich z osobnikami z USA.
Klasyfikacja FCI edytuj
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.1 – Molosy typu mastifa[6]. Nie podlega próbom pracy[2].
Budowa edytuj
Mocna i masywna, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Mastif angielski jest jedną z największych ras psów na świecie. Aicama Zorba of La Susa z Londynu jest uważany za największego psa świata. W 1989 osiągnął 155 kg masy ciała[7].
Sierść krótka, przylegająca, z krótkim i gęstym podszerstkiem. Głowa szeroka, w ogólnym zarysie kanciasta, z krótką kufą i wiszącymi uszami. Kończyny silne i szeroko rozstawione. Ogon długi, niezbyt wysoko osadzony, zwisający.
Szata i umaszczenie edytuj
Maska i oczy ciemne, umaszczenie od morelowego po srebrne, także ciemno pręgowane.
Zachowanie i charakter edytuj
Zazwyczaj łagodny, lojalny, tolerancyjny dla dzieci. Pomimo swej mocnej i muskularnej budowy jest cierpliwym i oddanym psem rodzinnym, jednak w stosunku do nieznajomych może okazać cechy psa obronnego – może wykazywać skłonność do agresji[3]. Jest skłonny do podporządkowania się, lecz z racji swojej siły potrzebuje właściciela, który będzie potrafił nad nią zapanować w razie potrzeby. W obronie właścicieli bywa groźny, a zdenerwowanego mastifa trudno poskromić[3].
Trzeba mu zapewnić dużo miejsca, dużo codziennego ruchu oraz odpowiednie wyżywienie. Łatwo aklimatyzuje się do nowych warunków[3]. Jest wrażliwy na niespodziewane dźwięki.
Popularność edytuj
Przedstawiciele tej rasy są rzadko spotykani, zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w innych krajach[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 90.
- ↑ a b Wzorzec rasy nr 264 (FCI Standard N° 264) (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ a b c d e f Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 251. ISBN 83-7079-672-9.
- ↑ David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995, s. 77. ISBN 83-7129-102-7.
- ↑ D. Najmanova, Z. Humpal: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987, s. 93–94.
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Guinness World Records 2000 – Millennium edition, S. 106, Guinness World Records Ltd., 2000, ISBN 0-85112-098-9
Bibliografia edytuj
- D. Najmanova, Z. Humpal: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.