Wikipedia

Matti Hautamäki

fiński skoczek narciarski

Matti Antero Hautamäki (ur. 14 lipca 1981 w Oulu) – fiński skoczek narciarski, czterokrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata seniorów i juniorów, pięciokrotny medalista mistrzostw świata w lotach oraz dwukrotny zwycięzca Turnieju Nordyckiego.

Matti Hautamäki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1981
Oulu

Klub

Puijon Hiihtoseura

Debiut w PŚ

29 listopada 1997 w Lillehammer (47. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

30 listopada 1997 w Lillehammer (17. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

27 listopada 1999 w Kuopio (3. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

2 grudnia 2000 w Kuopio

Rekord życiowy

235,5 m na Velikance w Planicy (20 marca 2005)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia
Igrzyska olimpijskie
srebro Salt Lake City 2002 duża druż.
srebro Turyn 2006 normalna
srebro Turyn 2006 duża druż.
brąz Salt Lake City 2002 duża
Mistrzostwa świata
złoto Val di Fiemme 2003 duża druż.
srebro Lahti 2001 norm. druż.
srebro Val di Fiemme 2003 duża
srebro Oberstdorf 2005 duża druż.
Mistrzostwa świata w lotach
srebro Planica 2004 drużynowo
srebro Tauplitz 2006 drużynowo
srebro Oberstdorf 2008 drużynowo
brąz Harrachov 2002 indywid.
brąz Planica 2010 drużynowo
Mistrzostwa świata juniorów
srebro Canmore 1997 drużynowo
srebro Saalfelden 1999 drużynowo
brąz Sankt Moritz 1998 indywid.
brąz Sankt Moritz 1998 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata
3. miejsce
2001/2002
3. miejsce
2004/2005
Turniej Czterech Skoczni
srebro 2. miejsce
2001/2002
Turniej Nordycki
złoto 1. miejsce
2002
złoto 1. miejsce
2005
srebro 2. miejsce
2003
Letnie Grand Prix
srebro 2. miejsce
2000
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Przebieg kariery edytuj

Matti Hautamäki urodził się 14 lipca 1981 roku w Oulu, jednak reprezentował klub Puijon Hiihtoseura z Kuopio. Ma dwóch braci: młodszego – Hannu i starszego Jussiego, który także był skoczkiem[1]. Swój pierwszy sukces w karierze osiągnął już w 1997 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Canmore, gdzie wraz z kolegami z reprezentacji zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym, a indywidualnie zajął czwarte miejsce.

W Pucharze Świata w skokach narciarskich zadebiutował 29 listopada 1997 roku w norweskim Lillehammer, gdzie zajął 47. miejsce. Już następnego dnia, podczas drugiego konkursu w Lillehammer Matti zdobył swoje pierwsze pucharowe punkty zajmując 17. miejsce. W sezonie 1997/1998 punktował jeszcze pięciokrotnie, w swoim najlepszym starcie – 11 marca 1998 roku w szwedzkim Falun zajmując 10. miejsce. Pozwoliło mu to zająć 39. miejsce w klasyfikacji generalnej. W styczniu 1998 roku wziął udział w mistrzostwach świata juniorów w Sankt Moritz, gdzie zdobył brązowe medale zarówno indywidualnie jak i drużynowo. W kolejnym sezonie wystartował w zaledwie czterech zawodach PŚ, zdobywając tylko 1 punkt za zajęcie 30. miejsca 4 grudnia 1998 roku we francuskim Chamonix. W klasyfikacji generalnej zajął 101. miejsce. W lutym 1999 roku zdobył srebrny medal w drużynie na mistrzostwach świata juniorów w Saalfelden. W 1999 zwyciężył także w Turnieju Schwarzwaldzkim[2].

Przełom w karierze w Hautamäkiego nastąpił w sezonie 1999/2000. Rywalizację zaczął od wywalczenia pierwszego pucharowego podium w karierze – 27 listopada 1999 roku w Kuopio był trzeci za Martinem Schmittem z Niemiec oraz Austriakiem Andreasem Goldbergerem. W dalszej części sezonu nie osiągał już takich wyników, chociaż jeszcze czterokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce. W dwóch ze swoich startów nie zdobył punktów i ostatecznie zakończył sezon na 17. miejscu w klasyfikacji generalnej. W lecie 2000 roku Matti zajął drugie miejsce w klasyfikacji końcowej siódmej edycji Letniego Grand Prix w skokach, ustępując tylko swemu rodakowi, Janne Ahonenowi. Hautamäki wygrał wtedy zawody Hakubie 26 sierpnia 2000 roku, dwa tygodnie wcześniej w austriackim Villach był drugi, a 9 sierpnia w Kuopio zajął trzecie miejsce.

W sezonie 2000/2001 zajął szóste miejsce w klasyfikacji generalnej. Już w swoim drugim starcie cyklu, 2 grudnia 2000 roku w Kuopio odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata. Po tym jak zajął 11. miejsce w Oberstdorfie i Garmisch-Partenkirchen, dziewiąte w Innsbrucku i siódme w Bischofshofen uplasował się na szóstej pozycji w klasyfikacji końcowej 49. edycji Turnieju Czterech Skoczni. W czterech kolejnych konkursach zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, w tym 4 lutego 2001 roku w niemieckim Willingen był trzeci, za Adamem Małyszem i swoim rodakiem Risto Jussilainenem. Na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 roku wystartował tylko w konkursach na normalnej skoczni. Indywidualnie zajął dziewiąte miejsce, a w konkursie drużynowym wspólnie z Risto Jussilainenem, Ville Kantee i Janne Ahonenem wywalczył srebrny medal. Po mistrzostwach wystartował w lotach w Oberstdorfie zajmując trzecie i czwarte miejsca. W piątej edycji Turnieju Nordyckiego zajął 11. miejsce, najlepszy wynik osiągając 11 marca 2001 roku w Oslo, gdzie był siódmy. W ostatnim konkursie cyklu w słoweńskiej Planicy nie wystartował.

Sezon 2001/2002 był jednym z najlepszych w jego karierze. Na inauguracji w Kuopio 23 listopada zajął 20. miejsce, następnego dnia nie wystartował. Podczas konkursów w Titisee-Neustadt pierwszego dnia został zdyskwalifikowany, a w drugim konkursie był jedenasty. Jednakże w każdym kolejnym starcie Matti plasował się w czołowej dziesiątce. Ośmiokrotnie stawał na podium, przy czym wygrał 19 stycznia w Zakopanem, 13 marca w Falun oraz 15 marca w Trondheim. Te dwa ostatnie zwycięstwa oraz piąte miejsce w Lahti i ósme w Oslo dały mu zwycięstwo w klasyfikacji końcowej 6. Turnieju Nordyckiego, w którym wyprzedził bezpośrednio Adama Małysza i Martina Schmitta. Zajął ponadto drugie miejsce w 50. Turnieju Czterech Skoczni po tym, jak zajął czwarte miejsce w Oberstdorfie i Innsbrucku, szóste w Ga-Pa i drugie w Bischofshofen. W turnieju zwyciężył reprezentant Niemiec Sven Hannawald, który jako pierwszy zawodnik w historii wygrał wszystkie cztery konkursy. Podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City w lutym 2002 roku Hautamäki wystąpił we wszystkich konkursach. Na normalnym obiekcie zajął szóste miejsce po skokach na 93,0 i 97,0 m. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na dużej skoczni na prowadzeniu znajdowali się ex aequo Hannawald i Szwajcar Simon Ammann, obaj skoczyli 132,5 m. Na trzecim miejscu ze stratą około 3 punktów znajdował się Małysz (131 m), a Hautamäki (127 m) był czwarty ze stratą ponad 8 punktów do Polaka i 11 punktów do prowadzącej dwójki. W drugiej kolejce Matti po skoku na 125,5 m objął prowadzenie. Wyprzedził go Małysz, który osiągnął 128 m, a także Ammann po skoku na 133 m. Natomiast Hannawald nie ustał swego skoku na 131 m i spadł na czwarte miejsce, tracąc do Fina 0,7 punktu. Złoto przypadło Ammannowi, srebro Małyszowi, a brąz Hautamäkiemu. W konkursie drużynowym razem z Jussilainenem, Ahonenem i Veli-Mattim Lindströmem zdobył srebrny medal. Finowie stracili 0,1 punktu do złotych medalistów – Niemców. W tym samym sezonie odbyły się także mistrzostwa świata w lotach w Harrachovie, gdzie Matti wywalczył brązowy medal, ustępując tylko Hannawaldowi i Schmittowi. W klasyfikacji generalnej tego sezonu uplasował się na trzecim miejscu, za Adamem Małyszem i Svenem Hannawaldem.

Po zajęciu siódmego miejsca w pierwszym konkursie sezonu 2002/2003, 29 listopada 2002 roku w Ruce, aż do stycznia 2003 roku nie plasował się w czołowej dziesiątce zawodów, parokrotnie kończąc rywalizację na pierwszej serii. 23 stycznia w Hakubie zajął drugą pozycję, ustępując tylko Christianowi Nagillerowi z Austrii. W kolejnych dwóch konkursach PŚ rozgrywanych w Sapporo ponownie nie zakwalifikował się do drugiej serii. 1 lutego 2003 w konkursie lotów w Tauplitz zajął 26. miejsce. Jednak już następnego dnia był trzeci, za Hannawaldem i Florianem Lieglem z Austrii. Ostatnimi konkursami przed mistrzostwami świata w Val di Fiemme były zawody w Willingen 8 i 9 lutego, gdzie Fin zajął odpowiednio piąte i czwarte miejsce. Na włoskich mistrzostwach po pierwszej serii konkursu indywidualnego na dużej skoczni Matti prowadził po skoku na odległość 134 m. Tyle samo skoczył również Adam Małysz jednak jego skok został oceniony o 0,5 punktu niżej. W drugiej serii pierwszy skakał Małysz, który odległością 136 m ustanowił nowy rekord skoczni Trampolino Dal Ben K-120. Zamykający konkurs Hautamäki osiągnął 133,5 m i ze stratą 2,5 punktu do Polaka zajął drugie miejsce. W konkursie indywidualnym na normalnym obiekcie po pierwszej serii Matti był trzeci po skoku na 101 m. Prowadził Małysz (104 m), a drugi był kolejny Japończyk – Hideharu Miyahira (101 m), do którego Fin tracił 0,5 punktu. W drugiej serii Hautamäki spadł na dziewiąte miejsce po skoku na odległość 95,5 m. W konkursie drużynowym Finowie w składzie: Janne Ahonen, Tami Kiuru, Arttu Lappi i Matti Hautamäki okazali się najlepszą drużyną, wyprzedzając Japończyków, którzy zdobyli srebrne medale o ponad 35 punktów. Po mistrzostwach Hautamäki był czwarty 9 marca w Oslo, a w obu konkursach w Lahti był drugi, co dało mu drugie miejsce w klasyfikacji 7. Turnieju Nordyckiego. Najlepiej zaprezentował się na koniec sezonu, 22 i 23 marca w Planicy, kiedy to trzykrotnie ustanawiał nieoficjalny rekord świata w długości skoku, skacząc najpierw 227,5 m, później 228,5 i ostatecznie 231 m. Oba konkursy w Planicy Matti wygrał i ostatecznie zajął ósme miejsce w klasyfikacji generalnej.

Zwycięstwem w Ruce 28 listopada 2003 roku Hautamäki otworzył sezon 2003/2004. Następnego dnia był piętnasty. 23 stycznia 2004 w Hakubie ponownie stanął na podium zajmując pierwsze miejsce, wyprzedzając Janne Ahonena i Norwega Bjørna Einara Romørena. Zwycięstwa te były jego jedynymi miejscami na podium w tym sezonie, chociaż jeszcze dziewięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce zawodów. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie siódmy. W lutym 2004 roku wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Planicy, gdzie indywidualnie zajął siódme miejsce, a razem z Kiuru, Ahonenem i Lindströmem zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym. Do złotych medalistów, reprezentantów Norwegii Finowie stracili 7,7 punktu.

W sezonie 2004/2005 w ośmiu z dwunastu konkursów pierwszej części cyklu, Hautamäki plasował się w pierwszej dziesiątce, jednak nie udało mu się wskoczyć na podium. Był dwukrotnie czwarty na inauguracji w Ruce 27 i 28 listopada, piąty 5 grudnia w Trondheim, czterokrotnie szósty: w Trondheim 4 grudnia, w Engelbergu 18 i 19 grudnia i 29 grudnia w Oberstdorfie oraz siódmy 11 grudnia w Harrachovie. W klasyfikacji końcowej 53. Turnieju Czterech Skoczni zajął dziesiąte miejsce. 9 stycznia w Willingen zajął 49. miejsce. Na podium wrócił 11 lutego wygrywając zawody we włoskim Pragelato. Następnym punktem sezonu były już mistrzostwa świata w Oberstdorfie, gdzie wystartował we wszystkich konkursach. W konkursach indywidualnych zajął szóste miejsce na dużej skoczni oraz 17. miejsce na normalnej. Z kolei w zawodach drużynowych na normalnej skoczni Finowie zajęli czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal ze Słoweńcami o 1,5 punktu. Najbardziej udanym startem Mattiego na tych mistrzostwach był konkurs drużynowy na dużej skoczni, gdzie razem z Jussilainenem, Kiuru i Ahonenem zdobył srebrny medal. Końcówka tego sezonu to 9. Turniej Nordycki, w którym Hautamäki wygrał wszystkie cztery konkursy: 6 marca w Lahti, 9 marca w Kuopio, 11 marca w Lillehammer i 13 marca w Oslo. Wygrał także loty 19 marca w Planicy. Biorąc pod uwagę zwycięstwo w Pragelato Fin wszystkie wygrał sześć indywidualnych konkursów PŚ z rzędu co jest rekordem w Pucharze Świata. Rekord ten dzieli z Thomasem Morgensternem, Gregorem Schlierenzauerem i Janne Ahonenem. Podczas kwalifikacji do ostatnich zawodów cyklu, 20 marca 2005 roku w Planicy jego nieoficjalny rekord świata został pobity przez Romørena, który skoczył 234,5 m. W konkursie Matti odzyskał rekord skacząc 235,5 m, jednak jeszcze dalej tego samego dnia poleciał Romøren – 239 m. Norweg zwyciężył w konkursie, a Hautamäki zajął czwartą pozycję. W klasyfikacji generalnej PŚ Fin zajął trzecie miejsce, podobnie jak w klasyfikacji PŚ w lotach.

W zawodach otwierających sezon 2005/2006 – 26 listopada 2005 roku w Ruce zajął ósme miejsce. Podczas 54. edycji Turnieju Czterech Skoczni Fin był piąty w Oberstdorfie, trzeci w Garmisch-Partenkirchen oraz piętnasty w Innsbrucku i Bischofshofen, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji końcowej. Następnie wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz, gdzie indywidualnie był jedenasty, a w konkursie drużynowym razem z Kiuru, Ahonenem i Janne Happonenem zdobył srebrny medal. Bezpośrednio potem wygrał oba konkursy w Zakopanem 28 i 29 stycznia, a niecały tydzień później w Willingen był trzynasty. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na normalnym obiekcie w ramach igrzysk olimpijskich w Turynie Hautamäki był szósty po skoku na 102 m. 103,5 metra uzyskał w serii drugiej i zajął ostatecznie drugie miejsce, ze stratą 1 punktu do zwycięzcy Larsa Bystøla. Na dużej skoczni Matti zajął piąte miejsce. Finowie zdobyli srebrny medal w konkursie drużynowym, w którym Hautamäki uzyskał najlepszy wynik spośród reprezentantów Finlandii. Po igrzyskach najlepszym wynikiem Fina było siódme miejsce 12 marca w Oslo. Sezon ten zakończył na 11. miejscu w klasyfikacji generalnej.

Podczas 55. Turnieju Czterech Skoczni Hautamäki zajął 19. miejsce w Oberstdorfie, drugie w Garmisch-Partenkirchen, 29. miejsce w Innsbrucku oraz 25. miejsce w Bischofshofen. Następnie zajął trzecie miejsce 13 stycznia w Vikersund oraz 20 stycznia w Zakopanem. Jednak już podczas konkursów w Oberstdorfie w dniach 27 i 28 stycznia zajął najpierw 16. miejsce, a potem zakończył rywalizację po pierwszej serii plasując się na 35. pozycji. Nie wystartował w czterech kolejnych konkursach i wrócił na mistrzostwa świata w Sapporo. W indywidualnych występach zajmował miejsca w połowie drugiej dziesiątki, a w konkursie drużynowym Finowie z Hautamäkim w składzie zajęli czwarte miejsce. Po mistrzostwach jego najlepszym wynikiem było trzecie miejsce 18 marca w Oslo, za Simonem Ammannem i Martinem Kochem z Austrii. Był też między innymi szósty na zakończenie sezonu 25 marca w Planicy. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie dziewiąte miejsce.

W sezonie 2007/2008 ani razu nie stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Swój najlepszy wynik uzyskał już w pierwszym konkursie – 1 grudnia 2007 roku w Ruce, gdzie zajął piąte miejsce. W kolejnych konkursach cyklu dwukrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce: 9 grudnia 2007 roku w Trondheim był dziesiąty, a 14 marca 2008 roku w Planicy zajął ósme miejsce. W lutym 2008 roku wystąpił na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie, gdzie indywidualnie był czternasty, a w konkursie drużynowym wraz z Happonenem, Ahonenem i Harrim Ollim zdobył srebrny medal. W klasyfikacji generalnej zajął 19. miejsce. Na otwarcie sezonu 2008/2009 w Ruce Matti zajął 50. miejsce. Lepiej było w konkursach w Trondheim w dniach 6 i 7 grudnia, gdzie był siódmy, a następnie drugi, przegrywając tylko z Ammannem. Podczas 57. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie zajął 13. miejsce, w Garmisch-Partenkirchen był dziesiąty, w Innsbrucku był czwarty, a w Bischofshofen dwunasty. Dało mu to dziewiąte miejsce w klasyfikacji końcowej tej edycji TCS. Podczas lotów w Tauplitz był kolejno dziewiąty i szósty, a w dniach 24 i 25 stycznia 2009 roku podczas próby przedolimpijskiej w Whistler Olympic Park zajął trzecie i 23. miejsce. W pozostałej części sezonu jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce 14 lutego 2009 roku podczas lotów w Oberstdorfie. Na mistrzostwach świata w Libercu indywidualnie zajął 36. miejsce na normalnej skoczni, a na dużym obiekcie był jedenasty. W konkursie drużynowym Finowie po raz drugi z rzędu na mistrzostwach świata nie stanęli na podium, zajmując szóste miejsce. Sezon ten Matti zakończył na dwunastej pozycji.

W sezonie 2009/2010 osiągnął swój najgorszy wynik w klasyfikacji generalnej od dziesięciu lat. Zajął 27. miejsce, co było efektem sporadycznych startów oraz tego, że pięciokrotnie nie zdołał się zakwalifikować do drugiej serii. Najlepszym wynikiem Fina było dziesiąte miejsce, które zajął 9 marca 2010 roku w Kuopio. Mimo słabych wyników w Pucharze Świata Hautamäki wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Vancouver, gdzie indywidualnie na dużej skoczni zajął 26. miejsce, a na normalnej skoczni nie wystartował. W konkursie drużynowym Finowie przegrali walkę o brązowy medal z Norwegami i zakończyli zawody na czwartej pozycji. Na zakończenie sezonu Matti wystąpił na mistrzostwach świata w lotach w Planicy, gdzie indywidualnie był siedemnasty, a razem Ollim, Happonenem, i Ollim Muotką zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym.

 
Hautamäki podczas benefisu Adama Małysza

Sezon 2010/2011 zaczął od zajęcia piątego miejsca w Ruce 28 listopada 2010 roku. Trzy dni później w Kuopio był drugi, ulegając tylko swemu rodakowi Ville Larinto. W pięciu kolejnych konkursach plasował się w ścisłej czołówce, w tym 18 grudnia w Engelbergu zajął trzecie miejsce za Thomasem Morgensternem i Adamem Małyszem. Podczas 59. Turnieju Czterech Skoczni był drugi w Oberstdorfie, w Ga-Pa zajął 34. miejsce, w Innsbrucku był piąty, a w Bischofshofen zajął 22. miejsce. W klasyfikacji końcowej turnieju dało mu to siódmą pozycję. W dalszej części sezonu Fin siedmiokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, a jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce 18 marca 2011 roku w Planicy. W klasyfikacji generalnej zajął ósme miejsce i był najwyższej sklasyfikowanym reprezentantem Finlandii. Na przełomie lutego i marca 2011 roku wystartował na mistrzostwach świata w Oslo. W konkursie indywidualnym na normalnej skoczni zajął 38. miejsce. Dużo lepiej zaprezentował się na dużym obiekcie, gdzie po skokach na 134,5 oraz 129,0 m zajął piąte miejsce. Finowie w konkursach drużynowych zajęli najpierw ósme miejsce na normalnej skoczni, a następnie siódme na dużej.

W sezonie 2011/2012 Fin w Pucharze Świata punktował już sporadycznie. Najlepszym wynikiem w sezonie było zajęcie 13. miejsca w pierwszym konkursie Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie. W tym sezonie zawodnik po raz ostatni wystąpił na najważniejszej imprezie sezonu. Na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w konkursie indywidualnym zajął 26. miejsce, natomiast w konkursie drużynowym, w którym Matti brał udział, Finowie zawiedli zajmując dopiero 8. miejsce. Sezon zakończył na 49. miejsce w Pucharze Świata, co było najgorszą pozycją od sezonu 1998/1999.

Po sezonie 2011/2012 oficjalnie zakończył swoją karierę zawodniczą[3].

Igrzyska olimpijskie edytuj

Indywidualnie edytuj

2002   Salt Lake City/Park City – 6. miejsce (K-90), brązowy medal (K-120)
2006   Turyn/Pragelato – srebrny medal (K-95), 5. miejsce (K-125)
2010   Vancouver/Whistler – 26. miejsce (K-125)

Drużynowo edytuj

2002   Salt Lake City/Park City – srebrny medal[a]
2006   Turyn/Pragelato – srebrny medal[b]
2010   Vancouver/Whistler – 4. miejsce[c]

Starty M. Hautamäkiego na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
6. 10 lutego 2002   Park City Utah Olympic Park K-90 – indywid. 93,0 m 97,0 m 252,5 pkt 16,5 pkt Simon Ammann
3.  13 lutego 2002   Park City Utah Olympic Park K-120 – indywid. 127,0 m 125,5 m 256,0 pkt 25,4 pkt Simon Ammann
2.  18 lutego 2002   Park City Utah Olympic Park K-120 – druż.[a] 126,0 m 125,0 m 974,0 pkt (249,3 pkt) 0,1 pkt Niemcy
2.  12 lutego 2006   Pragelato Trampolino a Monte K-95 HS-106 indywid. 102,0 m 103,5 m 265,5 pkt 1,0 pkt Lars Bystøl
5. 18 lutego 2006   Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 indywid. 126,0 m 129,5 m 242,4 pkt 34,5 pkt Thomas Morgenstern
2.  20 lutego 2006   Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 druż.[b] 128,0 m 138,0 m 976,6 pkt (262,3 pkt) 7,4 pkt Austria
26. 20 lutego 2010   Whistler Whistler Olympic Park K-125 HS-140 indywid. 134,0 m 104,0 m 202,4 pkt 81,2 pkt Simon Ammann
4. 22 lutego 2010   Whistler Whistler Olympic Park K-125 HS-140 druż.[c] 133,5 m 130,0 m 1014,6 pkt (253,5 pkt) 93,3 pkt Austria

Mistrzostwa świata edytuj

Indywidualnie edytuj

2001   Lahti – 9. miejsce (K-90)
2003   Val di Fiemme/Predazzo – srebrny medal (K-120), 9. miejsce (K-95)
2005   Oberstdorf – 17. miejsce (K-90), 6. miejsce (K-120)
2007   Sapporo – 18. miejsce (K-120), 15. miejsce (K-90)
2009   Liberec – 36. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-120)
2011   Oslo – 38. miejsce (K-95), 5. miejsce (K-120)

Drużynowo edytuj

2001   Lahti – srebrny medal (K-90)[d]
2003   Val di Fiemme/Predazzo – złoty medal[e]
2005   Oberstdorf – 4. miejsce (K-90)[f], srebrny medal (K-120)[g]
2007   Sapporo – 4. miejsce[h]
2009   Liberec – 6. miejsce[i]
2011   Oslo – 8. miejsce (K-95)[j], 7. miejsce (K-120)[k]

Starty M. Hautamäkiego na mistrzostwach świata – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
9. 23 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-90 – indywid. 82,0 m 92,0 m 214,0 pkt 32,0 pkt Adam Małysz
2.  25 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-90 – druż.[d] 91,5 m 89,5 m 951,5 pkt (231,0 pkt) 2,0 pkt Austria
2.  22 lutego 2003   Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 – indywid. 134,0 m 133,5 m 286,5 pkt 2,5 pkt Adam Małysz
1.  23 lutego 2003   Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 – druż.[e] 131,0 m 130,0 m 1046,6 pkt (273,8 pkt) –
9. 28 lutego 2003   Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 – indywid. 101,0 m 95,5 m 247,0 pkt 32,0 pkt Adam Małysz
17. 19 lutego 2005   Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 HS-100 indywid. 95,5 m 89,5 m 240,0 pkt 16,0 pkt Rok Benkovič
4. 20 lutego 2005   Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 HS-100 druż.[f] 91,5 m 92,5 m 928,0 pkt (240,5 pkt) 42,5 pkt Austria
6. 25 lutego 2005   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 indywid. 136,5 m 136,0 m 294,5 pkt 18,7 pkt Janne Ahonen
2.  26 lutego 2005   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 druż.[g] 139,5 m 139,5 m 1122,9 pkt (306,7 pkt) 14,4 pkt Austria
18. 24 lutego 2007   Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 indywid. 118,0 m 116,5 m 212,6 pkt 53,5 pkt Simon Ammann
4. 25 lutego 2007   Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 druż.[h] 119,0 m 109,0 m 869,8 pkt (200,4 pkt) 130,4 pkt Austria
15. 3 marca 2007   Sapporo Miyanomori K-90 HS-98 indywid. 91,5 m 92,5 m 235,5 pkt 41,5 pkt Adam Małysz
36. 21 lutego 2009   Liberec Ještěd K-90 HS-100 indywid. 91,5 m – 117,0 pkt 165,0 pkt Wolfgang Loitzl
11. 27 lutego 2009   Liberec Ještěd K-120 HS-134 indywid. 127,0 m –[l] 128,1 pkt 13,2 pkt Andreas Küttel
6. 28 lutego 2009   Liberec Ještěd K-120 HS-134 druż.[i] 128,5 m 131,5 m 947,5 pkt (269,5 pkt) 86,8 pkt Austria
38. 26 lutego 2011   Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 indywid. 84,5 m – 91,7 pkt 177,5 pkt Thomas Morgenstern
8. 27 lutego 2011   Oslo Midtstubakken K-95 HS-106 druż.[j] 102,5 m 108,0 m 900,5 pkt (257,8 pkt) 125,0 pkt Austria
5. 3 marca 2011   Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 indywid. 134,5 m 129,0 m 266,2 pkt 11,3 pkt Gregor Schlierenzauer
7. 5 marca 2011   Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 druż.[k] 125,0 m –[l] 408,3 pkt (113,0 pkt) 91,7 pkt Austria

Mistrzostwa świata w lotach edytuj

Indywidualnie edytuj

2002   Harrachov – brązowy medal
2004   Planica – 7. miejsce
2006   Tauplitz – 11. miejsce
2008   Oberstdorf – 14. miejsce
2010   Planica – 17. miejsce
2012   Vikersund – 26. miejsce

Drużynowo edytuj

2004   Planica – srebrny medal[m]
2006   Tauplitz – srebrny medal[n]
2008   Oberstdorf – srebrny medal[o]
2010   Planica – brązowy medal[p]
2012   Vikersund – 8. miejsce[q]

Starty M. Hautamäkiego na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
3.  9-10 marca 2002   Harrachov Čerťák K-185 – indywid. 202,5 m 182,0 m –[l] –[l] 363,4 pkt 32,9 pkt Sven Hannawald
7. 20-21 lutego 2004   Planica Velikanka K-185 – indywid. 185,0 m 217,5 m 214,0 m 200,5 m 794,9 pkt 37,2 pkt Roar Ljøkelsøy
2.  22 lutego 2004   Planica Velikanka K-185 – druż.[m] 217,0 m 213,5 m 1704,1 pkt (423,6 pkt) 7,7 pkt Norwegia
11. 13-14 stycznia 2006   Tauplitz Kulm K-185 HS-200 indywid. 178,5 m 188,0 m 187,0 m 189,0 m 702,0 pkt 86,0 pkt Roar Ljøkelsøy
2.  15 stycznia 2006   Tauplitz Kulm K-185 HS-200 druż.[n] 191,0 m 194,5 m 1477,2 pkt (371,6 pkt) 20,7 pkt Norwegia
14. 22-23 lutego 2008   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 indywid. 189,5 m 197,5 m 193,5 m 202,5 m 754,6 pkt 80,8 pkt Gregor Schlierenzauer
2.  24 lutego 2008   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 HS-213 druż.[o] 177,5 m 201,5 m 1477,0 pkt (359,8 pkt) 76,3 pkt Austria
17. 19-20 marca 2010   Planica Letalnica K-185 HS-215 indywid. 193,5 m 204,0 m 204,0 m 204,5 m 762,6 pkt 173,2 pkt Simon Ammann
3.  21 marca 2010   Planica Letalnica K-185 HS-215 druż.[p] 195,5 m 194,5 m 1474,3 pkt (365,6 pkt) 167,1 pkt Austria
26. 24-25 lutego 2012   Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 indywid. 212,5 m 166,0 m –[l] –[l] 280,5 pkt 128,2 pkt Robert Kranjec
8. 26 lutego 2012   Vikersund Vikersundbakken K-195 HS-225 druż.[q] 207,5 m 176,5 m 1421,7 pkt (336,1 pkt) 226,7 pkt Austria

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Indywidualnie edytuj

1997   Canmore/Calgary – 4. miejsce
1998   Sankt Moritz – brązowy medal
1999   Saalfelden – 13. miejsce

Drużynowo edytuj

1997   Canmore/Calgary – srebrny medal[r]
1998   Sankt Moritz – brązowy medal[s]
1999   Saalfelden – srebrny medal[t]

Starty M. Hautamäkiego na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
2.  12 lutego 1997   Calgary Alberta Ski Jump Area K-89 druż.[r] 86,0 m 90,0 m 804,0 pkt (230,0 pkt) 16,0 pkt Słowenia
4. 15 lutego 1997   Calgary Alberta Ski Jump Area K-89 indywid. 93,0 m 85,5 m 234,0 pkt 11,0 pkt Wilhelm Brenna
3.  22 stycznia 1998   Sankt Moritz Olimpijska K-95 druż.[s] 81,0 m 75,0 m 741,0 pkt (149,5 pkt) 46,5 pkt Niemcy
3.  24 stycznia 1998   Sankt Moritz Olimpijska K-95 indywid. 89,5 m 92,5 m 216,0 pkt 15,5 pkt Wolfgang Loitzl
2.  4 lutego 1999   Saalfelden Bibergschanze K-85 druż.[t] 89,0 m 90,5 m 952,5 pkt (247,0 pkt) 9,5 pkt Austria
13. 6 lutego 1999   Saalfelden Bibergschanze K-85 indywid. 90,0 m 72,5 m 209,5 pkt 29,5 pkt Kazuki Nishishita

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[4]
1997/1998 39.
1998/1999 101.
1999/2000 17.
2000/2001 6.
2001/2002 3.
2002/2003 8.
2003/2004 7.
2004/2005 3.
2005/2006 11.
2006/2007 9.
2007/2008 19.
2008/2009 12.
2009/2010 27.
2010/2011 8.
2011/2012 49.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 2 grudnia 2000   Kuopio Puijo K-120 – 119,5 m – 111,1 pkt –
2. 19 stycznia 2002   Zakopane Wielka Krokiew K-120 – 123,5 m 131,0 m 259,6 pkt –
3. 13 marca 2002   Falun Lugnet K-115 – 130,5 m 124,5 m 274,5 pkt * TN 2002
4. 15 marca 2002   Trondheim Granåsen K-120 – 134,5 m 130,5 m 280,0 pkt * TN 2002
5. 22 marca 2003   Planica Velikanka K-185 – 214,0 m 221,0 m 433,5 pkt * Loty 2002/2003
6. 23 marca 2003   Planica Velikanka K-185 – 231,0 m 224,0 m 450,5 pkt * Loty 2002/2003
7. 28 listopada 2003   Ruka Rukatunturi K-120 – 139,0 m 133,5 m 291,5 pkt –
8. 23 stycznia 2004   Hakuba Olimpijska K-120 – 122,5 m 128,5 m 251,8 pkt –
9. 11 lutego 2005   Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 132,5 m 134,5 m 263,1 pkt –
10. 6 marca 2005   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 127,5 m 124,5 m 270,0 pkt * TN 2005
11. 9 marca 2005   Kuopio Puijo K-120 HS-127 130,5 m 128,0 m 270,3 pkt * TN 2005
12. 11 marca 2005   Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 HS-134 131,0 m 135,0 m 281,3 pkt * TN 2005
13. 13 marca 2005   Oslo Holmenkollbakken K-115 HS-128 127,5 m 128,0 m 281,4 pkt * TN 2005
14. 19 marca 2005   Planica Velikanka K-185 HS-215 223,5 m 219,5 m 436,6 pkt –
15. 28 stycznia 2006   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 132,0 m 131,5 m 274,3 pkt –
16. 29 stycznia 2006   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 133,0 m 132,0 m 277,5 pkt –

Miejsca na podium edytuj

Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
1997/1998 – – – –
1998/1999 – – – –
1999/2000 – – 1 1
2000/2001 1 – 2 3
2001/2002 3 3 2 8
2002/2003 2 3 1 6
2003/2004 2 – – 2
2004/2005 6 – – 6
2005/2006 2 – 1 3
2006/2007 – 1 3 4
2007/2008 – – – –
2008/2009 – 1 1 2
2009/2010 – – – –
2010/2011 – 2 1 3
Suma 16 10 12 38

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 27 listopada 1999   Kuopio Puijo K-120 – 124,5 m – 118,1 pkt 3. 5,8 pkt Martin Schmitt
2. 2 grudnia 2000   Kuopio Puijo K-120 – 119,5 m – 111,1 pkt 1. –
3. 4 lutego 2001   Willingen Mühlenkopfschanze K-120 – 129,5 m 130,0 m 266,6 pkt 3. 49,4 pkt Adam Małysz
4. 3 marca 2001   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 – 190,5 m 193,5 m 370,3 pkt 3. 14,2 pkt Risto Jussilainen
5. 8 grudnia 2001   Villach Alpenarena K-90 – 96,0 m 92,0 m 252,0 pkt 2. 19,5 pkt Adam Małysz
6. 15 grudnia 2001   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 – 132,0 m 134,0 m 278,8 pkt 3. 1,4 pkt Stephan Hocke
7. 6 stycznia 2002   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 – 134,0 m 131,5 m 280,4 pkt 2. 2,5 pkt Sven Hannawald
8. 12 stycznia 2002   Willingen Mühlenkopfschanze K-120 – 137,0 m 148,0 m 309,0 pkt 2. 10,1 pkt Sven Hannawald
9. 19 stycznia 2002   Zakopane Wielka Krokiew K-120 – 123,5 m 131,0 m 259,6 pkt 1. –
10. 20 stycznia 2002   Zakopane Wielka Krokiew K-120 – 128,5 m 122,0 m 251,9 pkt 3. 10,2 pkt Adam Małysz
11. 13 marca 2002   Falun Lugnet K-115 – 130,5 m 124,5 m 274,5 pkt 1. –
12. 15 marca 2002   Trondheim Granåsen K-120 – 134,5 m 130,5 m 280,0 pkt 1. –
13. 23 stycznia 2003   Hakuba Olimpijska K-120 – 125,5 m 122,5 m 248,4 pkt 2. 11,7 pkt Christian Nagiller
14. 2 lutego 2003   Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 – 183,5 m 198,0 m 363,8 pkt 3. 14,5 pkt Sven Hannawald
15. 14 marca 2003   Lahti Salpausselkä K-116 – 119,5 m 128,5 m 262,8 pkt 2. 4,6 pkt Adam Małysz
16. 15 marca 2003   Lahti Salpausselkä K-116 – 126,0 m 131,0 m 281,5 pkt 2. 8,1 pkt Adam Małysz
17. 22 marca 2003   Planica Velikanka K-185 – 214,0 m 221,0 m 433,5 pkt 1. –
18. 23 marca 2003   Planica Velikanka K-185 – 231,0 m 224,0 m 450,5 pkt 1. –
19. 28 listopada 2003   Ruka Rukatunturi K-120 – 139,0 m 133,5 m 291,5 pkt 1. –
20. 23 stycznia 2004   Hakuba Olimpijska K-120 – 122,5 m 128,5 m 251,8 pkt 1. –
21. 11 lutego 2005   Pragelato Trampolino a Monte K-125 HS-140 132,5 m 134,5 m 263,1 pkt 1. –
22. 6 marca 2005   Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 127,5 m 124,5 m 270,0 pkt 1. –
23. 9 marca 2005   Kuopio Puijo K-120 HS-127 130,5 m 128,0 m 270,3 pkt 1. –
24. 11 marca 2005   Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 HS-134 131,0 m 135,0 m 281,3 pkt 1. –
25. 13 marca 2005   Oslo Holmenkollbakken K-115 HS-128 127,5 m 128,0 m 281,4 pkt 1. –
26. 19 marca 2005   Planica Velikanka K-185 HS-215 223,5 m 219,5 m 436,6 pkt 1. –
27. 1 stycznia 2006   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 HS-125 123,0 m 120,5 m 260,3 pkt 3. 4,4 pkt Jakub Janda
28. 28 stycznia 2006   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 132,0 m 131,5 m 274,3 pkt 1. –
29. 29 stycznia 2006   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 133,0 m 132,0 m 277,5 pkt 1. –
30. 1 stycznia 2007   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 HS-125 125,0 m – 133,0 pkt 2. 2,9 pkt Andreas Küttel
31. 13 stycznia 2007   Vikersund Vikersundbakken K-185 HS-207 190,0 m 201,0 m 377,7 pkt 3. 10,6 pkt Anders Jacobsen
32. 20 stycznia 2007   Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 131,5 m – 134,7 pkt 3. 8,6 pkt Rok Urbanc
33. 18 marca 2007   Oslo Holmenkollbakken K-115 HS-128 113,0 m – 110,4 pkt 3. 11,4 pkt Simon Ammann
34. 7 grudnia 2008   Trondheim Granåsen K-123 HS-140 137,0 m 135,0 m 278,3 pkt 2. 1,9 pkt Simon Ammann
35. 24 stycznia 2009   Whistler Whistler Olympic Park K-125 HS-140 136,5 m 135,5 m 270,6 pkt 3. 18,6 pkt Gregor Schlierenzauer
36. 1 grudnia 2010   Kuopio Puijo K-120 HS-127 127,0 m 129,5 m 240,8 pkt 2. 0,1 pkt Ville Larinto
37. 18 grudnia 2010   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-137 135,0 m 135,0 m 284,8 pkt 3. 6,2 pkt Thomas Morgenstern
38. 29 grudnia 2010   Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 125,0 m 137,5 m 273,1 pkt 2. 16,5 pkt Thomas Morgenstern

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata edytuj

Źródło[5]
Sezon 1996/1997
                                                  punkty
- - q ? - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1997/1998
                                                      punkty
47 17 - - - 22 34 q 47 13 50 - - - - - - - - 16 q q 10 13 38 - - 104
Sezon 1998/1999
                                                          punkty
43 q 30 q q q - - - - - - - - - - - - - - - 48 39 - - - - - - 1
Sezon 1999/2000
                                                    punkty
3 11 7 8 10 - - 9 16 14 22 41 18 - - - 14 17 20 - - 15 19 26 28 32 341
Sezon 2000/2001
                                          punkty
4 1 7 11 11 9 7 6 7 - - - - 9 3 3 4 11 17 7 - 648
Sezon 2001/2002
                                            punkty
20 - dq 11 2 3 7 4 4 4 6 4 2 2 1 3 - - 5 1 1 8 1048
Sezon 2002/2003
                                                      punkty
7 14 10 28 28 38 - - 22 27 30 13 10 35 30 2 39 31 26 3 5 4 4 2 2 1 1 797
Sezon 2003/2004
                                              punkty
1 15 32 13 12 38 26 18 8 32 10 7 11 1 5 7 5 6 16 10 19 6 13 673
Sezon 2004/2005
                                                        punkty
4 4 6 5 7 12 6 6 6 11 19 12 49 6 4 10 10 7 10 - - 1 1 1 1 1 1 4 1275
Sezon 2005/2006
                                            punkty
27 8 15 12 26 29 35 5 3 15 15 - - 1 1 13 10 12 23 7 16 14 563
Sezon 2006/2007
                                                punkty
28 7 9 16 11 19 2 29 25 3 3 16 35 - - - - 9 15 25 3 18 13 6 526
Sezon 2007/2008
                                                      punkty
5 14 10 31 15 17 21 19 17 29 19 45 30 38 - - - - 21 30 24 25 19 16 29 8 14 273
Sezon 2008/2009
                                                      punkty
50 7 2 11 46 30 26 13 10 4 12 9 6 - - 3 23 25 30 17 5 17 22 10 11 17 27 558
Sezon 2009/2010
                                              punkty
16 46 19 - - - 30 35 45 39 17 19 - - 18 11 15 - - 16 10 31 25 154
Sezon 2010/2011
                                                    punkty
5 2 7 6 4 3 6 2 34 5 22 23 29 - - 8 13 15 7 28 9 10 9 10 4 29 764
Sezon 2011/2012
                                                    punkty
26 q 22 17 45 34 30 13 44 35 61 47 48 - - - - 38 30 30 q 32 50 40 33 - 51
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował
 ?  – brak startu lub nie zakwalifikował się

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata edytuj

Sezon
2000/2001 		       
3 - - -
Legenda (w sezonach
1993/1994–2000/2001)
1 2 3 4-6 poniżej 6

 -  – zawodnik nie wystartował

Sezon
2001/2002 		         
1 2 - 1 1
Sezon
2002/2003 		   
2 1
Sezon
2003/2004 		   
2 2
Sezon
2004/2005 		     
2 5 2
Sezon
2005/2006 		   
1 3
Sezon
2006/2007 		   
- 3
Sezon
2007/2008 		     
3 2 2
Sezon
2008/2009 		           
1 3 1 2 2 8
Sezon
2009/2010 		       
3 3 - 8
Sezon
2010/2011 		         
4 5 4 6 7
Sezon
2011/2012 		           
9 10 8 10 - 9
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[4]
1997/1998 44.
1999/2000 15.
2000/2001 6.
2001/2002 2.
2002/2003 17.
2003/2004 23.
2004/2005 10.
2005/2006 5.
2006/2007 20.
2007/2008 13.
2008/2009 9.
2009/2010 37.
2010/2011 7.
2011/2012 35.

Turniej Nordycki edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
1998 33. [6]
1999 57. [7]
2000 16. [8]
2001 9. [9]
2002 1. [4]
2003 2.
2004 11.
2005 1.
2006 11.
2007 7.
2008 14.
2009 10.
2010 22.

Puchar Świata w lotach edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[4]
1999/2000 27.
2000/2001 4.
2008/2009 9.
2009/2010 15.
2010/2011 10.

Letnie Grand Prix edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[10]
2000 2.
2001 33.
2002 9.
2003 37.
2004 6.
2005 21.
2006 19.
2007 43.
2010 26.
2011 64.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota
1. 26 sierpnia 2000   Hakuba Olimpijska K-120 125,0 m 127,5 m 258,0 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 9 sierpnia 2000   Kuopio Puijo K-120 121,5 m – 120,2 pkt 3. 5,6 pkt Janne Ahonen
2. 12 sierpnia 2000   Villach Alpenarena K-90 99,5 m – 131,0 pkt 2. 0,5 pkt Janne Ahonen
3. 26 sierpnia 2000   Hakuba Olimpijska K-120 125,0 m 127,5 m 258,0 pkt 1. –
4. 27 sierpnia 2000   Hakuba Olimpijska K-120 128,0 m – 130,9 pkt 3. 7,9 pkt Janne Ahonen
5. 10 sierpnia 2002   Hinterzarten Adlerschanze K-95 103,0 m 105,5 m 272,5 pkt 3. 6,0 pkt Andreas Widhölzl
6. 24 września 2004   Hakuba Olimpijska K-120 130,0 m 133,0 m 273,9 pkt 2. 11,2 pkt Daniel Forfang

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP edytuj

Źródło[5]
1998
            punkty
- - - - 41 32 0
1999
          punkty
q q q ? ? 0
2000
                punkty
6 3 2 4 1 3 5 5 480
2001
              punkty
11 31 40 14 - - - 42
2002
            punkty
3 5 22 31 38 5 159
2003
        punkty
31 15 - - 16
2004
              punkty
9 - 11 12 4 2 4 255
2005
                punkty
10 10 - - 13 19 - - 84
2006
                    punkty
7 - - - - - 11 8 23 17 114
2007
                    punkty
- - - - - - - - 8 16 47
2009
                  punkty
- - - - - - 37 37 - 0
2010
                  punkty
27 7 47 - - - - 29 8 74
2011
                      punkty
- - - - 50 - - - - - 15 16
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował
 ?  – brak startu lub nie zakwalifikował się

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP edytuj

2003  
2
2004    
5 7
2005  
2
2006  
2
2010  
5
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Turniej Czterech Narodów edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
2006 51. [11]
2010 14. [12]

Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[5]
1996/1997 64.
1997/1998 291.
1998/1999 40.
1999/2000 94.

Miejsca na podium w konkursach PK edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 8 lutego 1997   Westby Snowflake K-106 115,0 m 116,0 m 245,1 pkt 3. 11,9 pkt Lassi Huuskonen
2. 9 lutego 1997   Westby Snowflake K-106 108,0 m 114,5 m 228,8 pkt 3. 27,6 pkt Wilhelm Brenna
3. 27 lutego 1999   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-113 112,0 m 107,0 m 217,9 pkt 2. 0,5 pkt Matthias Wallner
4. 16 grudnia 1999   Kuopio Puijo K-120 ? ? 247,3 pkt 2. 7,3 pkt Kazuki Nishishita

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego edytuj

Źródło[5]
Sezon 1995/1996
                                                                                punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 52 38 0
Sezon 1996/1997
                                                                                            punkty
- - - - - - - 18 11 - - - - - - - - - - - - - - - - 3 3 - - - - - - - - - - - - - - - - - 16 - 172
Sezon 1997/1998
                                                                                                    punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 29 - - 2
Sezon 1998/1999
                                                                                                      punkty
- - - - - - - - - 64 - - - - - - - - - 12 - - - 20 27 21 - - - - 31[u] 10 2 - 4 - - - - - - - - - - 13 23 30 9 12 22 292
Sezon 1999/2000
                                                                                                      punkty
- - - - - - - - - - - - 2 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 4 130
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Rekordy skoczni edytuj

Data Miejsce Skocznia Punkt K HS Rekord Uwagi Źr.
12 sierpnia 2000   Villach Alpenarena K-90 - 99,5 m Rekord letni, pobity przez Roberta Kranjca. [13]
9 marca 2002   Falun Lugnet K-115 - 130,5 m Nieaktualny [14]
13 marca 2002   Harrachov Čertak K-185 - 214,5 m Aktualny [15]
20 marca 2003   Planica Letalnica K-185 - 227,5 m Rekord świata, kwalifikacje [16]
22 marca 2003 228,5 m Rekord świata, seria próbna
23 marca 2003 231 m Rekord świata, seria konkursowa
20 marca 2005 HS-215 235,5 m Rekord świata, pobity przez Bjørna Einara Romørena.
5 grudnia 2008   Trondheim Granåsen K-123 HS-140 139 m Nieaktualny, pobity przez Andersa Bardala. [17]

Po zakończeniu kariery edytuj

Po zakończeniu sezonu 2011/2012 zakończył karierę sportową i zdecydował się podjąć pracę na kolei, którą nazwał swoją wieloletnią pasją. Złożył podanie o pracę na stanowisku maszynisty i uzyskał tę pracę, w rekrutacji pokonując 900 kontrkandydatów. W lipcu 2012 r. rozpoczął szkolenie dla maszynistów[18] i został maszynistą fińskiego przewoźnika kolejowego VR[19].

Uwagi edytuj

  1. ↑ a b Skład zespołu: Matti Hautamäki, Veli-Matti Lindström, Risto Jussilainen, Janne Ahonen
  2. ↑ a b Skład zespołu: Tami Kiuru, Janne Happonen, Janne Ahonen, Matti Hautamäki
  3. ↑ a b Skład zespołu: Matti Hautamäki, Janne Happonen, Kalle Keituri, Harri Olli
  4. ↑ a b Skład zespołu: Matti Hautamäki, Risto Jussilainen, Ville Kantee, Janne Ahonen
  5. ↑ a b Skład zespołu: Janne Ahonen, Tami Kiuru, Arttu Lappi, Matti Hautamäki
  6. ↑ a b Skład zespołu: Matti Hautamäki, Jussi Hautamäki, Risto Jussilainen, Janne Ahonen
  7. ↑ a b Skład zespołu: Risto Jussilainen, Tami Kiuru, Matti Hautamäki, Janne Ahonen
  8. ↑ a b Skład zespołu: Arttu Lappi, Matti Hautamäki, Harri Olli, Janne Ahonen
  9. ↑ a b Skład zespołu: Matti Hautamäki, Kalle Keituri, Ville Larinto, Harri Olli
  10. ↑ a b Skład zespołu: Anssi Koivuranta, Olli Muotka, Janne Ahonen, Matti Hautamäki
  11. ↑ a b Skład zespołu: Matti Hautamäki, Olli Muotka, Anssi Koivuranta, Janne Ahonen
  12. ↑ a b c d e f Seria konkursowa została odwołana.
  13. ↑ a b Skład zespołu: Tami Kiuru, Veli-Matti Lindström, Matti Hautamäki, Janne Ahonen
  14. ↑ a b Skład zespołu: Janne Happonen, Tami Kiuru, Matti Hautamäki, Janne Ahonen
  15. ↑ a b Skład zespołu: Janne Happonen, Harri Olli, Matti Hautamäki, Janne Ahonen
  16. ↑ a b Skład zespołu: Janne Happonen, Olli Muotka, Matti Hautamäki, Harri Olli
  17. ↑ a b Skład zespołu: Janne Happonen, Olli Muotka, Matti Hautamäki, Anssi Koivuranta
  18. ↑ a b Skład zespołu: Lauri Hakola, Lassi Huuskonen, Matti Hautamäki, Jussi Hautamäki
  19. ↑ a b Skład zespołu: Pekka Salminen, Hannu Alakunnas, Jani Mylläri, Matti Hautamäki
  20. ↑ a b Skład zespołu: Matti Hautamäki, Pekka Salminen, Jani Mylläri, Veli-Matti Lindström
  21. ↑ Zgodnie ze źrodłami [1] [2] zajął miejsce poza pierwszą trzydziestką, lecz źródła nie podają informacji o dokładnym miejscu.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Skokinarciarskie.pl: Matti Hautamäki (pol.)
  2. ↑ Zwycięzcy międzynarodowych zawodów w skokach narciarskich [online], Ski Sprungschanzen Archiv [dostęp 2023-02-27].
  3. ↑ Paweł Borkowski: Matti Hautamäki oficjalnie kończy karierę!. nicesport.pl, 2012-03-17. [dostęp 2012-03-17]. (pol.).
  4. ↑ a b c d HAUTAMAEKI Matti - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  5. ↑ a b c d Adam Kwieciński: HAUTAMAEKI Matti. [dostęp 2023-12-26].
  6. ↑ 1998 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-05)]. (jap.).
  7. ↑ 1999 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-20)]. (jap.).
  8. ↑ 2000 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-28)]. (ang.).
  9. ↑ 2001 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-30)]. (ang.).
  10. ↑ HAUTAMAEKI Matti - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
  11. ↑ FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2006 - Four Nations Grand Prix Standings. fis-ski.com, 2006-08-14. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  12. ↑ The Nations Grand Prix. fis-ski.com, 2010-08-15. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
  13. ↑ Villach. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
  14. ↑ Lugnet, Falun. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
  15. ↑ Čerťák, Harrachov. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
  16. ↑ Letalnica, Planica. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
  17. ↑ Granåsen, Trondheim. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
  18. ↑ Martyn Janduła, Po karierze skoczka został… maszynistą w Kolejach Fińskich [online], rynek-kolejowy.pl, 24 stycznia 2017 [dostęp 2017-01-25] (pol.).
  19. ↑ Ze skoczni narciarskiej za stery Pendolino. Skoczek, który rywalizował z Małyszem został maszynistą. wprost.pl, 2017-01-25. [dostęp 2017-01-26]. (pol.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Matti_Hautamäki&oldid=73067651”