Mirosław
Mirosław – słowiańskie imię męskie.
Budowa oraz znaczenie edytuj
Imię Mirosław jest przykładem staropolskiego, złożonego, osobowego imienia dwuczłonowego, które jest reliktem pogańskich imion używanych we wczesnym średniowieczu przez Słowian[1]. Składa się z członów Miro- (ps. *mirъ „pokój”, stpol. mir, mier - „pokój, bezpieczeństwo, przyjaźń”) oraz -sław („sława”). Mogło oznaczać „ten, który sławi pokój” albo „ten, który zdobywa sławę poprzez zaprowadzenie porządku, pokoju”. Witold Taszycki zaliczył je do grupy najstarszych polskich imion osobowych[2].
Formy oraz występowanie edytuj
Forma żeńska: Mirosława
Skróceniami są m.in. Mir, Mir-ek, Mir-k/o, Mir-osz. Mogły one odnosić się też do osobnego imienia: Mir.
Na liście najpopularniejszych imion w Polsce Mirosław zajmuje 61 miejsce[3].
Mirosław imieniny obchodzi 26 lutego.
Porównaj: Sławomir
Osoby noszące imię Mirosław edytuj
- Mirosław Baka
- Mirosław Barszcz
- Mirosław Bork
- Mirosław Breguła
- Mirosław Chmara
- Mirosław Chojecki
- Mirosław Cybulko
- Mirosław Czech
- Mirosław Czyżykiewicz
- Mirosław Dakowski
- Mirosław Drzewiecki
- Mirosław Dzielski
- Mirosław Ferić
- Mirosław Gancarz
- Mirosław Granat
- Mirosław Gronicki
- Mirosław Guzowski
- Mirosław Handke
- Mirosław Hermaszewski
- Mirosław Iringh
- Mirosław Jasiński
- ks. Mirosław Jelinek
- Mirosław Jękot
- Mirosław Kańtoch
- Mirosław Klose
- Mirosław Kochalski
- Mirosław Konarowski
- Mirosław Kryński
- o. Mirosław Legawiec
- Mirosław Luft
- Mirosław Milewski
- Mirosław Olszówka
- Mirosław Orzechowski
- Mirosław Pietrewicz
- Mirosław Przedpełski
- Mirosław Rozmus
- Mirosław Sawicki
- Mirosław Sekuła
- Mirosław Siczyński
- Mirosław Siedler
- Mirosław Sielatycki
- Mirosław Styczeń
- Mirosław Szonert
- Mirosław Szymkowiak
- Mirek Topolánek
- Mirosław Trzeciak
- Mirosław Wieprzewski
- Mirosław Ignacy Wojciechowski
- Mirosław Jan Wojciechowski
- Mirosław Wolszczak
- Mirosław Zbrojewicz
- Mirosław Żuławski
Przypisy edytuj
- ↑ Klemensiewicz 1981 ↓, s. 188-189.
- ↑ Taszycki 1926 ↓.
- ↑ Imieniny. „Nowości”, s. 20, 2 lutego 2010. Toruń.
Bibliografia edytuj
- Zenon Klemensiewicz: Gramatyka historyczna języka polskiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981. ISBN 83-01-00995-0.
- Witold Taszycki: Najdawniejsze polskie imiona osobowe. Kraków: 1926.
- Aleksandra Cieślikowa, Janina Szymowa, Kazimierz Rymut, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Część 1: odapelatywne nazwy osobowe, Kraków 2000
