Monaster św. Józefa Wołokołamskiego

Monaster św. Józefa Wołokołamskiego – męski prawosławny stauropigialny klasztor w okolicach Wołokołamska.

Monaster św. Józefa Wołokołamskiego
Иосифо-Волоколамский Успенский монастырь
nr rej. 5010026000
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Rosja

Obwód

 moskiewski

Miejscowość

okolice Wołokołamska i wsi Tieriajewo

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Eparchia

stauropigia

Klauzura

nie

Obiekty sakralne
Sobór

Zaśnięcia Matki Bożej

Cerkiew

Świętych Piotra i Pawła

Założyciel klasztoru

Józef Wołocki (Wołokołamski)

Styl

staroruski

Materiał budowlany

cegła, kamień

Data budowy

po 1479

Data zamknięcia

1920

Data reaktywacji

1989

Położenie na mapie obwodu moskiewskiego
Mapa konturowa obwodu moskiewskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Józefa Wołokołamskiego”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Józefa Wołokołamskiego”
Ziemia56°10′19″N 36°05′51″E/56,171944 36,097500
Strona internetowa

Historia edytuj

Monaster został założony przez ihumena Józefa (Sanina)[1] w 1479[2]. Duchowny ten założył nowy klasztor, będąc już doświadczonym ascetą, poprzednie lata spędził bowiem w klasztorze w Borowsku. W odróżnieniu od większości rosyjskich klasztorów prawosławnych powstałych w XV w., opartych na regule idiorytmicznej, wspólnota założona przez ihumena Józefa od początku miała charakter cenobityczny[3]. W ciągu pierwszych dziesięciu lat funkcjonowania klasztor stał się jednym z największych (jeszcze za życia twórcy zgromadził 400 mnichów) i najbogatszych na Rusi Moskiewskiej, pełnił również funkcje obronne[3]. Monaster i jego założyciel, ihumen Józef, odegrał decydującą rolę w sporze o prawo Cerkwi i klasztorów do posiadania majątków (konflikt zachłannych, stiażatieli, którym przewodził Józef, z niezachłannymi)[4]. Częstymi gośćmi klasztoru byli przedstawiciele najznakomitszych moskiewskich rodów bojarskich oraz wielki książę moskiewski Wasyl III i car Iwan IV. W połowie XVI w. w monasterze przetrzymywany był Maksym Grek, w 1610 w klasztorze przebywał zdetronizowany i przymusowo postrzyżony na mnicha Wasyl IV Szujski[3]. Dzięki pracy mnichów i hojnym darom prywatnych ofiarodawców, w 1485 w monasterze wzniesiony został kamienny sobór, do którego freski wykonał ikonograf Dionizy i jego uczniowie. Monaster był właścicielem 51 wsi, zakonnicy pracowali w pracowniach rzemieślniczych, jednak największe znaczenie dla wspólnoty miała praca mnichów przy pisaniu ikon oraz przepisywaniu ksiąg[3].

Monaster był znaczącym ośrodkiem prawosławnego życia monastycznego do 1920, gdy został zamknięty przez władze radzieckie. W jego zabudowaniach do 1981 mieścił się dom dziecka. Rosyjski Kościół Prawosławny odzyskał obiekt w 1989[3].

Przypisy edytuj