Muzeum Ziemi Szprotawskiej
Muzeum Ziemi Szprotawskiej – muzeum regionalne w Szprotawie, ulokowane w zabytkowej Bramie Żagańskiej.
 Siedziba Muzeum w Bramie Żagańskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Muzealna 10 |
| Data założenia |
18 czerwca 2004 |
| Dyrektor |
Maciej Boryna |
Położenie na mapie Szprotawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu żagańskiego  | |
Położenie na mapie gminy Szprotawa  | |
 51°33′49,63″N 15°32′08,80″E/51,563786 15,535778
| |
| Strona internetowa | |
O powstaniu muzeum edytuj
Inicjatywa powołania do życia szprotawskiego muzeum zrodziła się w 2002 roku przy organizowaniu się w mieście stowarzyszenia Towarzystwo Bory Dolnośląskie im. Klausa Haenscha. W zastępczym lokalu przy pl. Ewangelickim 1 (biuro PSL) od tego roku grzecznościowo gromadzono pierwsze eksponaty. Obsługiwano też pierwsze wycieczki i lekcje regionalne oraz interesantów. Przełomowe znaczenie miało przejęcie od gminy zabytkowego budynku Bramy Żagańskiej na jesieni 2003 roku. Przy zaangażowaniu Towarzystwa Bory Dolnośląskie oraz sympatyków, m.in. kółka historycznego z Gimnazjum nr 1 i kółka PTTK ze Szkoły Podstawowej nr 1, muzeum otwarto w dniu 18 czerwca 2004.
Praca i zadania placówki edytuj
Pracownicy muzeum, wywodzący się z Towarzystwa Bory Dolnośląskie, obsługują placówkę społecznie. Z ramienia gminy w muzeum pracuje także opiekun. Muzeum Ziemi Szprotawskiej przyjęło od gminy zadania tj. ochronę i promocję gminnego dziedzictwa kulturowego, edukację regionalną i ekologiczną oraz promocję i informację turystyczną. W muzeum funkcjonują 4 działy: archiwaliów, archeologiczno-historyczny, przyrodniczy i turystyczny. Na przestrzeni pierwszych lat działalności, m.in. dzięki jej szerokiemu zakresowi, dużej aktywności i naciskowi na promocję, muzeum wpisało się w krajobraz kulturalny, turystyczny i topograficzny Szprotawy, będąc jednoznacznie kojarzone i przedmiotowo wykorzystywane przez szkoły, studentów i turystów. Muzeum szprotawskie jest jedyną tego typu placówką w całym regionie Borów Dolnośląskich. Od 2005 roku nosi imię dr. Felixa Matuszkiewicza (1885–1956), uznanego szprotawskiego historyka, badacza, publicysty i założyciela pierwszego w mieście muzeum (do 1945 r.). Muzeum Ziemi Szprotawskiej jest kontynuatorem tejże tradycji.
Eksponaty i przedsięwzięcia edytuj
Do najcenniejszych eksponatów należy zaliczyć m.in.: tasak bojowy z XVI w. (kord ze Szprotawy), najstarszą kronikę miejską z XVIII w., kufer cechu szprotawskich stolarzy, pocisk kamienny z XV w., urny kultury łużyckiej. Muzeum współpracuje naukowo z podobnymi placówkami w regionie. Jest instytucją muzealną właściwą także dla gmin sąsiednich, tj. Przemkowa, Małomic i Niegosławic, wchodzących w skład dawnego powiatu szprotawskiego.
W związku z pracami nad ustawą o usuwaniu pomników związanych z ustrojem komunistycznym, działacze Muzeum Ziemi Szprotawskiej podejmują działania mające zapobiec usuwaniu pomników powstałych zgodnie z historyczną prawdą[1][2].
Programy badawcze edytuj
Efekty prac badawczych w ciągu istnienia Muzeum Ziemi Szprotawskiej są publikowane na łamach magazynu popularno-naukowego, a także w prasie i na stronie internetowej muzeum. Wybrane programy badawcze prowadzone przez muzeum:
- Wały Śląskie[3]
- Zamek Szprotawski[4]
- Gród Chrobry w Szprotawie
- Bitwa pod Przemkowem 1015
- Białe plamy Borów Dolnośląskich
- Podziemia Szprotawy
- Flins
- Krzyż pokutny w Lubiechowie
W 2020 pracownicy muzeum odnaleźli kontynuację niezidentyfikowanych kamiennych budowli liniowych pod wsią Międzylesie[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Krzysztof Federowicz: „Pomnika nie damy!”, Tygodnik Żarsko-Żagański, Nr 167/2007, 16–17 czerwca 2007.
- ↑ Krzysztof Federowicz: „Młodzi przebrali się za czerwonoarmistów”, Gazeta Lubuska, Nr 135, 19 czerwca 2007.
- ↑ Maciej Boryna: „Wały Śląskie - 200 lat legendy”, Zielone Lubuskie, Nr 2(12) 2007, Str 14/5.
- ↑ Krzysztof Wachowiak: „Szprotawski Zamek Książęcy”, Turysta Dolnośląski, Nr 6/2007, Str 34/5.
- ↑ Tajemnicze kamienne mury pod Międzylesiem, Radio Zachód