Natolińczycy
Natolińczycy (również frakcja natolińska) – jedna z nieformalnych rywalizujących o władzę w kierownictwie PZPR frakcji (opozycyjna wobec „puławian”), która wyłoniła się na początku 1956 roku[1]. Nazwa pochodzi od miejsca, gdzie odbywały się jej spotkania – pałacyku rządowego w Natolinie[1].
W 1962 roku w paryskiej „Kulturze” ukazał się artykuł pt. „Chamy i żydy”, autorstwa Witolda Jedlickiego[2]. Artykuł opisywał walkę między „natolińczykami”, a „puławianami”. „Natolińczycy” zostali porównani do chamów, którzy byli ludźmi uczciwymi, lecz pracującymi dla Moskwy, zaś „puławianie” zostali porównani do Żydów[3].
„Natolińczycy” byli przeciwnikami liberalizacji systemu. Głosili hasła nacjonalistyczne i antysemickie w celu zdobycia władzy w partii. Najważniejsi przedstawiciele to Zenon Nowak, Wiktor Kłosiewicz, Aleksander Zawadzki, Julian Tokarski, Eugeniusz Szyr, Stefan Jędrychowski, Kazimierz Witaszewski, a później także Grzegorz Korczyński i Mieczysław Moczar[4]. „Natolińczyków” charakteryzował silny syndrom antyinteligencki i poparcie dla silnej władzy, chcieli tylko nieznacznie zreformować system[5].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Natolińczycy, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-01-07].
- ↑ Witold Jedlicki, „Chamy i żydy”, „Kultura”, 12/182, 1962, s. 3–41 [dostęp 2023-01-20].
- ↑ Ceranka 2006 ↓, przypis 2, s. 93.
- ↑ Ceranka 2006 ↓, s. 100.
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”, [w:] Jerzy Eisler, Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989, Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 63–64, ISBN 83-7066-208-0.
Bibliografia edytuj
- Paweł Ceranka, Historia pewnego artykułu, „Pamięć i Sprawiedliwość”, 5/2 (10), 2006, s. 93–114 [dostęp 2023-01-20].