Niewolnica Isaura (brazylijska telenowela 1976)
Niewolnica Isaura (port. Escrava Isaura) – brazylijska telenowela Rede Globo[1] z 1976 roku, emitowana w Polsce od 1985 roku[2]. Film nakręcono na podstawie abolicjonistycznej powieści Bernardo Guimarãesa z 1875 roku.
| |
| Gatunek |
telenowela |
|---|---|
| Kraj produkcji | |
| Oryginalny język |
portugalski |
| Główne role | |
| Liczba odcinków |
100 |
| Liczba serii |
1 |
| Produkcja | |
| Czas trwania odcinka |
30 minut |
| Pierwsza emisja | |
| Data premiery |
11 października 1976 |
| Stacja telewizyjna | |
| Lata emisji |
1976-1977 |
Na podstawie liczącej 178 stron powieści nakręcono 100 półgodzinnych odcinków serialu. Eksportowa wersja była krótsza – zależnie od wersji miała 30 odcinków trwających po ok. pół godziny, lub 15 trwających mniej więcej godzinę.
Emisja i reakcje edytuj
W 1985 roku w Polsce wyemitowano wersję 15-częściową. Kolejne odcinki serialu pokazywano na antenie TVP1 we wtorki, dwa razy dziennie – przed południem (tzw. film dla drugiej zmiany) i po głównym wydaniu Dziennika Telewizyjnego od 19 lutego do 28 maja[3].
Niewolnica Isaura była pierwszą telenowelą wyświetlaną w Polsce i od razu wywołała poruszenie. Z jednej strony totalną krytykę w prasie, a z drugiej wielką sympatię widzów. Serial, uważany wówczas za kategorię B, już w czwartym odcinku miał 84% widownię. Jego oddziaływanie na emocje ludzi uznano za fenomen socjologiczny. We wtorkowe wieczory, kiedy nadawano serial, ulice pustoszały. Na fali tej popularności para aktorów grających głównych bohaterów (Isaurę i Leôncia) odwiedziła Polskę w maju 1985. Podczas tygodniowej wizyty odwiedzili Warszawę, Łódź, Skierniewice, Katowice, Sosnowiec i Kraków. Odwiedzali szkoły, szpitale i zakłady pracy. Ta telenowela była najpopularniejszym programem w historii polskiej telewizji, gdyż średnio oglądalność wynosiła 81% (oglądalność czasem dochodziła nawet do 92%)[4].
Po wizycie Lucélii Santos i Rubensa de Falco kobiety zaczęły nosić fryzury „na Isaurę” (włosy do ramion z przedziałkiem pośrodku). Serial do dzisiaj pozostaje największym eksportowym hitem brazylijskiej telewizji. Został sprzedany do ponad stu krajów świata, a chyba największy sukces odniósł w Chinach, gdzie był pierwszym zagranicznym serialem od czasu rewolucji kulturalnej. Lucélia Santos dostała od chińskiej telewizji nagrodę dla najlepszej aktorki oraz towarzyszyła prezydentowi Brazylii, gdy ten składał oficjalną wizytę w Chinach. Telenowela przyniosła również popularność w innych krajach bloku wschodniego, w Związku Radzieckim, na Węgrzech i Jugosławii[5].
Na początku XXI w. TV Puls wyemitowała (dwukrotnie) Niewolnicę Isaurę w oryginalnej, 100-odcinkowej wersji.
Inne wersje edytuj
W 2004 roku brazylijska telewizja RecordTV nakręciła na nowo „Niewolnicę Isaurę”. Emitowana już 2 razy przez telewizję Zone Romantica. Nowa wersja ma 167 godzinnych odcinków.
W 2008 roku TVS wyemitowała wersję serialu, w której lista dialogowa została przełożona na etnolekt śląski. Lektorami byli Joanna Bartel i Krzysztof Hanke[6]. Wyemitowany przez Telewizję Silesia serial (pod tytułem Niewolnica Izaura) stanowił drugą odmianę wersji eksportowej i był złożony z 30 półgodzinnych odcinków[7].
Fabuła edytuj
Akcja serialu toczy się w Brazylii w XIX wieku za panowania cesarza Pedro II, na kilkanaście lat przed zniesieniem niewolnictwa w 1888 roku.
Główną bohaterką jest Isaura, młoda i piękna niewolnica o jasnym kolorze skóry, która o swoich rodzicach wie tylko tyle, że jej matka była piękną mulatką. Należy do pana Almeidy, bogatego plantatora bawełny. Dzięki swojemu kolorowi skóry nie pracuje w polu, tylko pomaga w domu. Ester Almeida pod nieobecność syna traktuje ją, jakby była jej córką. Zadbała o to, żeby Isaura otrzymała dobre wykształcenie i dzięki niej Isaura potrafi pisać i czytać, zna języki obce, ładnie śpiewa, umie tańczyć i grać na fortepianie. Nie żałuje też pieniędzy na drogie suknie z falbanami i bufiastymi rękawami dla Isaury, jakie kupowałaby swojemu dziecku.
Życie Isaury toczy się jak w bajce do czasu powrotu z nieukończonych studiów w Europie młodego dziedzica Leoncio, który zakochuje się w niej i usiłuje wszelkimi sposobami uwieść. Od czasu jego powrotu znowu została niewolnicą, której nie wolno podczas wizyt gości przebywać na salonach. Isaura ma jednak innego adoratora – Tobiasa, dziedzica z sąsiedniej plantacji, którego kocha z wzajemnością. Chce on wykupić Isaurę i pojąć za żonę, a nikczemny, jak się szybko okazuje, Leôncio nie chce się na to zgodzić i nawet kiedy ożeni się z Malviną, córką przyjaciela ojca, nadal będzie prześladował Isaurę, chcąc zmusić ją do uległości.
Obsada edytuj
- Lucélia Santos – Isaura
- Rubens de Falco – Leôncio Almeida
- Roberto Pirillo – Tobias Vidal
- Elisa Fernandes – Taís Vidal, siostra Tobiasa
- Amiriz Veronese – Alba, matka Tobiasa, wdowa, ciężko chora, przekazała majątek dzieciom
- Zeni Pereira – Januária, stara niewolnica, gosposia w hacjendzie, uwielbia Isaurę
- Beatriz Lyra – Ester Almeida
- Gilberto Martinho – Comendador Almeida
- Edwin Luisi – Álvaro, młody milioner, abolicjonista, zakochany w Isaurze
- Carlos Duval – Beltrão, ogrodnik, zakochany w Isaurze
- Gilda Sarmento – Carolina
- Haroldo de Oliveira – André, młody niewolnik, niepokorny, początkowo kocha się w Isaurze
- Isaac Bardavid – Francisco, bezwzględny nadzorca niewolników na plantacji Almeidy
- Léa Garcia – Rosa, młoda niewolnica, marzy o Leôncio i zazdrości Isaurze jego zainteresowania
- Maria das Graças – Santa, młoda niewolnica, bliska przyjaciółka Isaury, zakochana w André
- Mário Cardoso – Henrique Fontoura, brat Malviny, zakochany w Tais
- Norma Blum – Malvina Fontoura, żona Leôncia, pomaga Isaurze
- Dary Reis – Conselheiro Fontoura
- Átila Iório – Miguel, ojciec Isaury i zarządca na plantacji Tobiasa
- Ary Coslov – Geraldo, najlepszy przyjaciel Alvara
- Ângela Leal – Carmen, aktorka, przyjaciółka Almeidy
- José Maria Monteiro – Capitão Andrada, ojciec Lúcii, bogacz ziemski
- Clarisse Abujamra – Lúcia Andrada, zakochana w Alvaro
- Ítalo Rossi – José, towarzysz Leôncia w interesach, zdolny do wszystkiego dla pieniędzy
- Francisco Dantas – Mattoso
- Myrian Rios – Aninha
- André Valli – Martinho
- Ana Maria Grova – Eneida
- Neusa Borges – Rita, niewolnica służąca w domu
- Marlene Figueiró – Leonor, młoda niewolnica, osobista służąca Tais
- Nena Ainhoren – Lucíola
- Aguinaldo Rocha – Dr. Alceu, prawnik Estery, ma przygotować akt uwolnienia Isaury
- Mário Polimento – Palhares
- Edyr Castro – Ana
- Almeida Santos – Jayme, służący, nadzoruje niewolników na plantacji
- Lady Francisco – Juliana
- Henriette Morineau – Madame Bensançon
- Ana Lucia Torre
Przypisy edytuj
- ↑ La schiava Isaura, in Il mondo dei doppiatori. AntonioGenna.net. [dostęp 2016-02-17]. (hiszp.).
- ↑ Katarzyna Wajda: Niewolnicy Isaury. Historia Focus.pl, 24.07.2014. [dostęp 2015-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-18)].
- ↑ Ogólnopolski program TV. „Nowiny. Dziennik Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej”. Nr 123 (11211), s. 4, Wtorek 28 maja 1985 roku.. red. nacz. Henryk Pasławski. Rzeszowskie Wydawnictwo Prasowe RSW "Pras--Książka-Ruch". ISSN 0137-9534.
- ↑ Niewolnica Isaura (TV Series 1976–) - Trivia - IMDb
- ↑ Gyűjtöttünk-e pénzt Isaura felszabadítására?. Urbanlegends.hu. [dostęp 2016-02-17]. (węg.).
- ↑ "Niewolnica Isaura" po śląsku, fakt.pl
- ↑ TVS: 'Niewolnica Isaura’ przemówi po śląsku. Wirtualne Media, 2008-09-24. [dostęp 2012-05-22].
Linki zewnętrzne edytuj
- Niewolnica Isaura w bazie IMDb (ang.)
- Niewolnica Isaura w bazie Filmweb