Norbert Ozimek

sztangista polski, medalista olimpijski

Norbert Wojciech Ozimek (ur. 24 stycznia 1945 w Warszawie) – polski sztangista, dwukrotny medalista olimpijski i czterokrotny medalista mistrzostw świata.

Norbert Ozimek
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1945
Warszawa

Wzrost

180 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
srebro Monachium 1972 podnoszenie ciężarów
(waga lekkociężka)
brąz Meksyk 1968 podnoszenie ciężarów
(waga lekkociężka)
Mistrzostwa świata
złoto Teheran 1965 waga lekkociężka
srebro Columbus 1970 waga lekkociężka
srebro Monachium 1972 waga lekkociężka
brąz Meksyk 1968 waga lekkociężka
Mistrzostwa Europy
srebro Leningrad 1968 waga lekkociężka
brąz Sofia 1965 waga lekkociężka
brąz Warszawa 1969 waga lekkociężka
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Kariera edytuj

Startował w wadze półciężkiej (do 82,5 kg). W 1965 roku zwyciężył na mistrzostwach świata w Teheranie z wynikiem 472,5 kg w trójboju. Pokonał tam Aleksandra Kidajewa z ZSRR oraz kolejnego Polaka, Jerzego Kaczkowskiego. Podczas igrzysk olimpijskich w Meksyku w 1968 roku zdobył brązowy medal z takim samym wynikiem. Wyprzedzili go tylko dwaj reprezentanci ZSRR: Boris Sielicki i Wołodymyr Bielajew; obaj uzyskali wynik 485 kg. Ozimek zdobył tym samym brązowy medal mistrzostw świata[a].

Rezultat ten poprawił podczas igrzysk olimpijskich w Monachium cztery lata później, kiedy wywalczył tytuł wicemistrzowski z wynikiem 497,5 kg. W zawodach tych rozdzielił na podium Leifa Jenssena z Norwegii i Węgra Györgya Horvátha. W międzyczasie zdobył też srebrny medal na mistrzostwach świata w Columbus, plasując się między dwoma radzieckimi sztangistami: Giennadijem Iwanczenko i Dawidem Rigiertem.

Ponadto Ozimek zdobył trzy medale mistrzostw Europy: srebrny na ME w Leningradzie (1968) oraz brązowe na ME w Sofii (1965) i ME w Warszawie (1969).

Pięciokrotnie był mistrzem Polski (w latach 1966, 1967, 1968, 1969 i 1971). W 1965 roku ustanowił rekord świata w rwaniu[1].

Reprezentował Legię Warszawa. Po zakończeniu kariery został trenerem, m.in. polskiej kadry narodowej.

W 1972 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].

Uwagi edytuj

  1. W latach 1964–1984 wyniki igrzysk olimpijskich były jednocześnie wynikami mistrzostw świata.

Przypisy edytuj

  1. Profil na Chidlovski.net (ang.)
  2. Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. 

Linki zewnętrzne edytuj