Nowogard

miasto w województwie zachodniopomorskim

Nowogard (niem. Naugard) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Nowogard, położone na Pobrzeżu Szczecińskim, na wschodnim skraju Puszczy Goleniowskiej, nad Jeziorem Nowogardzkim, przy drodze ekspresowej S6 i linii kolejowej SzczecinKołobrzeg. Siedziba tutejszego dekanatu.

Nowogard
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Ratusz w Nowogardzie
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

goleniowski

Gmina

Nowogard

Prawa miejskie

1309

Burmistrz

Robert Czapla

Powierzchnia

14,55 km²

Wysokość

51 m n.p.m.

Populacja (30.06.2022)
• liczba ludności
• gęstość


17 654[1]
1448,3 os./km²

Strefa numeracyjna

91

Kod pocztowy

72-200

Tablice rejestracyjne

ZGL

Położenie na mapie gminy Nowogard
Mapa konturowa gminy Nowogard, w centrum znajduje się punkt z opisem „Nowogard”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Nowogard”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Nowogard”
Położenie na mapie powiatu goleniowskiego
Mapa konturowa powiatu goleniowskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Nowogard”
Ziemia53°40′19″N 15°07′09″E/53,671944 15,119167
TERC (TERYT)

3204044

SIMC

0979389

Hasło promocyjne: Nowogard – przyjazne miasto
Urząd miejski
pl. Wolności 1,
72-200 Nowogard
Strona internetowa

31 grudnia 2021 miasto liczyło 17 316 mieszkańców[2].

Położenie edytuj

Miasto położone jest na Pomorzu Zachodnim, 64 km na północny wschód od Szczecina i 56 km na południe od wybrzeża Bałtyku.

Częściami miasta są dawne miejscowości: Plewniak, Pustać, Radosław, Smużyny, Warnkowo[3].

1 stycznia 2009 powierzchnia miasta wynosiła 12,89 km²[4].

W latach 1946–1998 miasto administracyjnie należało do województwa szczecińskiego.

Miasto jest położone na wysokości około 50 m n.p.m.

Demografia edytuj

Struktura demograficzna mieszkańców Nowogardu według danych z 31 grudnia 2007[5]:

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
Jednostka osób % osób % osób %
Populacja 16 794 100 8656 51,54 8138 48,46
Wiek przedprodukcyjny (0–17 lat) 3291 19,6 1611 9,59 1680 10
Wiek produkcyjny (18–65 lat) 11 351 67,59 5528 32,92 5823 34,67
Wiek poprodukcyjny (powyżej 65 lat) 2152 12,81 1517 9,03 635 3,78
  • Piramida wieku mieszkańców Nowogardu w 2014 roku[6].


 

Historia Nowogardu edytuj

W X wieku znajdowała się tu osada rybacko-rolnicza, a przy niej gród opolny leżący na półwyspie nieistniejącego współcześnie jeziora Grodzkiego[7], umocniony wałem drewniano-ziemnym. Wewnątrz znajdowały się budynki zamieszkane przez kasztelana i jego otoczenie. Na podgrodziu zamieszkiwała osiadła tu ludność słowiańska, zajmująca się rybołówstwem, rolnictwem i rzemiosłem[8].

 
Plakieta upamiętniająca 700-lecie praw miejskich Nowogardu

W 1268 r. po raz pierwszy wzmianka o Nowogardzie jako własności biskupa kamieńskiego znalazła się w dokumencie (Nogart Castrum et villa sive oppidum episcopi Caminensis), w miejscu grodu wybudowano wówczas zamek obronny. W 1274 r. biskup Hermann von Gleichen osadził w grodzie nowogardzkim swego krewnego, grafa Ottona von Ebersteina[9] z Brunszwiku. Jego następcy pozostali w posiadaniu lenna, które obejmowało okoliczne ziemie, przez kilkaset lat. W roku 1309 Nowogard otrzymał przywilej przenoszący go na prawo lubeckie, choć jego mieszkańcy cieszyli się mniejszymi uprawnieniami niż mieszczaństwo w innych miastach pomorskich.

 
Mury miejskie (XIV w.)
 
Ratusz, 1911 r.
 
Miasto przed II wojną światową

W pierwszej połowie XIV wieku rozpoczęto w Nowogardzie budowę murów obronnych wokół miasta, które po otoczeniu go murami przybrało kształt spłaszczonego koła. W środku znajdował się duży prostokątny rynek, w centrum którego wznosił się ceglany, gotycki ratusz. Obok, po stronie zachodniej, usytuowano (budowany w latach 1330–1334) istniejący do dziś, kościół Mariacki – obecnie Najświętszej Marii Panny.

W wiekach średnich Nowogard był niewielkim ośrodkiem rolniczo-rzemieślniczym, który mimo dogodnego położenia nie rozwinął się w znaczący ośrodek handlowy. W 1534 otwarto pierwszą szkołę. W 1657 dotarła tu lekka jazda konna hetmana Stefana Czarnieckiego w pogoni za Szwedami. W 1663 roku, po śmierci ostatniego z Ebersteinów, dobra nowogardzkie przeszły w posiadanie księcia Bogusława Croy d’Archot, a następnie, w 1684 roku stały się własnością elektorów brandenburskich. W 1724 r. do okręgu nowogardzkiego przyłączono powiat Dewitzów, właścicieli Dobrej. Powstał w ten sposób powiat Dobra-Nowogard, który przetrwał do początku XIX wieku.

Dane historyczne
Rok Ludność Zm., %
1770 726
1939 8148 1022,3%
1991 16 651 104,4%
1996 17 343 4,2%
2001 16 794 −3,2%
2006 16 745 −0,3%
'96,'01,'06 – dane GUSu[5]
1991[10]
1770, 1939[potrzebny przypis]

W czasie wojen toczonych przez Prusy w XVIII wieku miasto poważnie ucierpiało. W 1770 r. liczyło zaledwie 726 mieszkańców, utrzymujących się wyłącznie z rolnictwa i hodowli zwierząt. W 1807 roku miasto zostało zajęte przez wojska napoleońskie, które wcześniej toczyły zacięte boje o Nowogard z żołnierzami i ochotnikami dowodzonymi przez majora Ferdynanda von Schilla.

W 1808 r. Nowogard ustanowiono siedzibą powiatu. W 1819 r. nastąpiła kolejna reforma administracyjna, w wyniku której w skład powiatu weszły miasta: Goleniów i Nowogard. Utworzony powiat przetrwał z niewielkimi zmianami do 1954 r., kiedy to powiat nowogardzki, obejmujący ponad 1200 km² powierzchni, podzielono na dwa powiaty: nowogardzki i goleniowski. Taki podział funkcjonował do reformy administracyjnej w 1975 r.

Przyspieszony rozwój miasta przyniosła 2. połowa XIX wieku. W maju 1883 r. ze stacji w Nowogardzie odjechał pierwszy pociąg pasażerski. W następnych latach wybudowano wiele obiektów użyteczności publicznej, powstały nowe zakłady przemysłowe. Tuż przed wybuchem II wojny światowej Nowogard liczył 8148 mieszkańców.

W 1945 miasto zostało zajęte przez wojska radzieckie, doznając ciężkich zniszczeń. Nowogard został zdobyty nocą 4 marca 1945 r. przez 12 Gwardyjski Korpus Piechoty – dowódca: Bohater Związku Radzieckiego, gen. por. Nikołaj Tielakow, 79 Korpus Strzelecki, dowódca: Bohater Związku Radzieckiego, gen. mjr Siemion Pieriewiortkin, oraz oddziały Ludowego Wojska Polskiego, I Dywizja im. T. Kościuszki, 3 Berliński Pułk Piechoty – dowódca: pułk. Aleksander Archipowicz[11]. W walkach o Nowogard zginęło 30 polskich żołnierzy, a w okolicach Nowogardu 32 żołnierzy polskich. Do 4 marca 1945 r. istniało w Nowogardzie co najmniej 7 obozów jenieckich, głównie dla Francuzów i kilkuset Afrykanów. Tuż przed opuszczeniem miasta hitlerowcy zamordowali 40 jeńców na terenie późniejszej składnicy złomu[12].

W wyniku II wojny światowej Nowogard włączony został w granice Polski. Dotychczasową niemiecką ludność, która pozostała w mieście, wysiedlono do Niemiec.

Przez pierwsze miesiące po wojnie miasto nosiło nazwę Nowogród[13][14][15]. Obecną nazwę miasta wprowadzono rozporządzeniem ministrów Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 roku[16].

Miasto zostało w okresie powojennym częściowo odbudowane i rozbudowane. Zabudowano m.in. zniszczone całkowicie zabytkowe centrum miasta, wybudowano nowe osiedla mieszkaniowe. Powstały też obiekty użyteczności publicznej: hotel, dom kultury, biblioteka, szkoły. Najważniejsze inwestycje ostatnich lat związane są z unowocześnianiem infrastruktury. Należą do nich: modernizacja oczyszczalni ścieków, rozbudowa sieci kanalizacyjnej i wodociągowej oraz ujęcia wody pitnej. W ostatnim okresie rozbudowano także bazę hotelowo-gastronomiczną, wybudowano trzy duże sale sportowe, plaża miejska zyskała zjeżdżalnię wodną, przystąpiono do modernizacji domu kultury.

Architektura i urbanistyka edytuj

Zabytki edytuj

 
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
 
Zakład Karny w Nowogardzie

Cały obszar Starego Miasta w Nowogardzie został wpisany do rejestru zabytków[17]. Ważniejsze zabytki w mieście:

  • Kościół Wniebowzięcia NMP – późnogotycki kościół Mariacki zbudowany w latach 1330–1334. Nawa główna o gwiaździstych sklepieniach, nawy boczne oddzielone potężnymi filarami, sklepienia krzyżowo-żebrowe. W prezbiterium znajduje się bogato zdobiony, barokowy ołtarz z początku XVII wieku z kilkunastoma scenami figuralnymi. 3 grudnia 2005 w wyniku pożaru zawaliła się dwudziestometrowa wieża świątyni. 26 marca 2007 r. na szczycie odbudowanej wieży została zamontowana pokryta blachą miedzianą sygnaturka. W ciągu niespełna półtora roku wykonano też m.in. remont wnętrza oraz na powrót zamontowano dzwony, które noszą nazwy: Wiara, Nadzieja i Miłość (w językach polskim i niemieckim).
  • Zamek Ebersteinów – kompleks zabudowań zamkowych z XIII wieku, rozbudowany w XVI i przebudowany w XVIII i XIX wieku. Od roku 1820 pełni do czasów obecnych funkcję zakładu karnego (Zakład Karny w Nowogardzie). Został spalony podczas buntu więźniów w 1989 roku. Z dawnego zamku pozostały fundamenty, kazamaty i kaplica oraz fosa[7]
  • Obwarowania miejskie
  • Fragmenty murów obronnych z XIV wieku – zachowane tylko częściowo w dolnych fragmentach, nad jeziorem w rejonie ulicy Czarnieckiego.
  • Dawne sanatorium (ul. Smużyny 2) – obecnie Dom Pomocy Społecznej nr 2.
  • Park leśny przy DPS nr 2.
  • Budynek mieszkalny przy ul. Luboszan 1 – dom ryglowy z XIX wieku.
  • Wieża ciśnień z 1882 roku o wysokości 46 metrów znajdująca się w sąsiedztwie stacji kolejowej.
  • Ratusz z roku 1911, wyróżniony lukarnami o półowalnych naczółkach i latarenką osadzoną centralnie na dachu.

Pomniki edytuj

  • Pomnik Niepodległości ( poprzednia nazwa : „Bohaterom poległym w walce o wolność prastarej ziemi słowiańskiej”)[18]
  • Pomnik Braterstwa Broni (odsłonięty w 1972 roku[19]; od 1995 z tablicą: „Kombatantom Rzeczypospolitej Polskiej”)

Gospodarka edytuj

W 2007 r. Nowogard miał 2050 prywatnych podmiotów gospodarczych, z czego 1661 stanowiły osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, 11 spółdzielnie oraz 20 spółki handlowe z udziałem kapitału zagranicznego[5]. W mieście jest 1 targowisko całoroczne o powierzchni 4000 m²[5].

Według danych z października 2010 w powiatowym urzędzie pracy było zarejestrowanych 1102 bezrobotnych mieszkańców Nowogardu[20].

W mieście znajduje się zakład produkujący stolarkę drzwiową i okienną[21], zakład produkcji mas bitumicznych[22], zakład produkcji betonów[23]. Przy północnej granicy Nowogardu mieści się zakład produkujący dywany do wyściełania podłóg samochodowych[24].

Turystyka edytuj

 
Jezioro Nowogardzkie

Największą atrakcją turystyczną Nowogardu jest sięgające centrum miasta Jezioro Nowogardzkie. Nad jeziorem usytuowany jest ośrodek sportu i rekreacji ze strzeżoną plażą miejską wyposażoną m.in. w zjeżdżalnię wodną o długości 70 m. Na terenie ośrodka znajdują się domki kempingowe oraz pole namiotowe. Jezioro Nowogardzkie stwarza dogodne warunki do uprawiania sportów wodnych.

Jedną z atrakcji turystycznych jest utworzony w 1994 r. Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Sarni Las”, w którym ochronie podlega drzewostan oraz zwierzyna. Zespół położony jest w zachodniej części miasta i przylega południową częścią do Jeziora Nowogardzkiego. Do lasu prowadzi ulica Wojska Polskiego oraz pieszy szlak turystyczny wiodący ulicą Promenada, a następnie trasą wokół jeziora.

Na terenie miasta znajduje się także wiatrak i tor, na którym organizowane są zawody motocrossowe oraz dwa największe na Pomorzu cisy, liczące około 700 lat.

Oświata edytuj

 
I Liceum Ogólnokształcące w Nowogardzie
Osobny artykuł: lista szkół w Nowogardzie.

Nowogard to lokalny ośrodek edukacyjny. W mieście znajdują się 3 przedszkola, 4 szkoły podstawowe, 3 gimnazja, 1 liceum profilowane, 3 licea ogólnokształcące, 3 szkoły policealne, 5 techników ponadgimnazjalnych. Według danych z 2007 w tutejszej szkole podstawowej uczyło się 1191 dzieci oraz w gimnazjum 952 uczniów. W szkołach średnich w 2006 r. nauki pobierało 958 osób[5].

Kultura edytuj

 
Nowogardzki Dom Kultury podczas trwania Festiwalu Filmów Ekologicznych im. Macieja Łukowskiego „Ekofilm”

Nowogardzki Dom Kultury to miejsce spotkań, w którym wszyscy chętni mogą rozwijać się twórczo w pracowniach i zespołach, oraz uczestniczyć w różnorodnych imprezach o charakterze kulturalnym oraz rozrywkowym. Centrum kultury znajduje się przy Placu Wolności, w okolicy Jeziora Nowogardzkiego, tuż obok ratusza oraz zabytkowych murów obronnych. Nowogardzki Dom Kultury jest organizatorem Festiwalu Filmów Ekologicznych Ekofilm im. Macieja Łukowskiego oraz Festiwalu Filmu Muzyki Malarstwa „Lato z Muzami”.

Festiwal Filmu Muzyki Malarstwa „Lato z Muzami” to święto artystów związanych z różnymi dziedzinami sztuki, którzy dzielą się swoją pasją z lokalną społecznością. Integralną częścią festiwalu jest Plener Malarski, wydarzeniu towarzyszą również Międzynarodowe Warsztaty Artystyczne „ARTeria”. Filmowa Młoda Polska to – zapoczątkowany w 2014 r. – konkurs na polski krótkometrażowy film fabularny. W ramach Lata z Muzami przyznawane jest honorowe wyróżnienie „Laur Cisowy”, laureatami tej nagrody są m.in.: Wojciech Wójcik, Janusz Morgenstern, Wojciech Marczewski, Andrzej Barański, Filip Bajon, Janusz Majewski, Dorota Kędzierzawska, Sylwester Chęciński, Jerzy Domaradzki, Stanisław Różewicz, Wojciech Smarzowski, Marek Piwowski, Janusz Zaorski, Agnieszka Holland, Krzysztof Zanussi oraz Marek Koterski. W 2016 r. Festiwal Filmu Muzyki Malarstwa „Lato z Muzami” obchodził swoje 20-lecie.

Festiwal Filmów Ekologicznych im. Macieja Łukowskiego „Ekofilm” to biennale o zasięgu międzynarodowym, w ramach festiwalu, który został zapoczątkowany w 1989 r., odbywają się: Międzynarodowy Konkurs Filmowy, Międzynarodowy Konkurs Fotograficzny „Na granicy natury i cywilizacji” oraz Ogólnopolski Konkurs na Plakat Festiwalu Filmów Ekologicznych im. Macieja Łukowskiego „Ekofilm”.

W ramach Nowogardzkiego Domu Kultury działa kino „Orzeł”, które w 2013 r. wyposażone zostało w projektor cyfrowy.

Miejska Biblioteka Publiczna im. Stefana Żeromskiego mieści się w obiekcie położonym w centrum miasta, w pobliżu starych murów obronnych. W jej skład wchodzą: czytelnie, wypożyczalnie dla dzieci i dorosłych, dział zbiorów specjalnych, sala wystawiennicza i pracownie biblioteczne.

Sport edytuj

Baza sportowo-rekreacyjna:

  • Stadion Miejski Nowogard, ul. Wojska Polskiego 41 (klub piłkarski „Pomorzanin”)
  • Kąpielisko Miejskie NOWiR Nowogard, ul. Promenada 3
  • Szlak rowerowy „Równina Nowogardzka” (długość ok. 122 km, przebiega przez trzy gminy)
  • Tor motocrossowy (w okresie letnim odbywają się zawody o randze ogólnopolskiej i międzynarodowej)
  • Strzelnica „Krzywy Dzik” (Nadleśnictwo Nowogard)
  • W Nowogardzie od 1996 roku działa także klub kolarski LKK Nowogard „Chrabąszcze” w którym trenują dzieci, młodzież oraz amatorzy.
  • W Nowogardzie co roku pod koniec Sierpnia organizowany jest Maraton rowerowy MTB dookoła jeziora w którym udział bierze około 500 amatorów jazdy rowerem.

Do znanych osobowości urodzonych w Nowogardzie, bądź wychowujących się od najmłodszych lat należą sportowcy Marek Leśniak (piłkarz) i Mateusz Zaremba (piłkarz ręczny) Wojciech Ziółkowski (kolarz) rekordzista Polski w jeździe godzinnej na torze kolarskim.

Wspólnoty wyznaniowe edytuj

Na terenie Nowogardu działalność religijną prowadzą następujące Kościoły i związki wyznaniowe:

Transport edytuj

 
Stacja kolejowa w Nowogardzie
  • Połączenia lotnicze: lotnisko Goleniów – 20 km
  • Połączenia promowe: port Świnoujście – 80 km
  • Odległości drogowe:
    • Szczecin – 60 km
    • Koszalin – 99 km
    • Gdańsk – 282 km
    • Słupsk – 168 km

Administracja edytuj

Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. W Radzie Miejskiej w Nowogardzie zasiada 21 radnych[27]. Organem wykonawczym jest burmistrz. Siedzibą władz jest urząd miejski przy placu Wolności.

Burmistrzowie Nowogardu:

  • Kazimierz Ziemba (PSL) (od 2002 do 2010)
  • Robert Czapla (SLD) (od 2010)

Nowogard należy do Związku Miast Polskich.

Mieszkańcy Nowogardu wybierają radnych do sejmiku województwa w okręgu II. Parlamentarzystów wybierają z okręgów wyborczych z siedzibą w Szczecinie, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 13.

Współpraca zagraniczna edytuj

Władze Nowogardu podjęły także współpracę partnerską w ramach porozumienia ze stowarzyszeniem Naugarder Kreis e.V. z siedzibą w Berlinie w Niemczech[30].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Nowogard w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2010 r.), Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 10 czerwca 2011, ISSN 2083-3342.
  3. Dane z TERYT.
  4. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2013 r.. „Powierzchnia i Ludność w Przekroju Terytorialnym”, 2013-07-26. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny. ISSN 1505-5507. 
  5. a b c d e Bank Danych Regionalnych – Strona główna. GUS. [dostęp 2010-09-14].
  6. Nowogard w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  7. a b Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 99, ISBN 978-83-7495-133-3.
  8. Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, Warszawa, 1980, s. 195–196, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
  9. Rymar, Edward: Eversteinowie pomorscy na Nowogardzie i Maszewie, Przegląd zachodniopomorski 42 (1998) 4.
  10. 1.1 Położenie, powierzchnia, ludność. W: Urząd Miejski w Nowogardzie: Plan rozwoju lokalnego miasta i gminy Nowogard na lata 2004–2006. Nowogard: kwiecień 2005, s. 7.
  11. Dobra, kalendarium, Głos Szczeciński 54 / 73 [1].
  12. Kalendarium 1 [2].
  13. Dz.U. z 1945 r. nr 33, poz. 196.
  14. Mapa Polski 1:1000 000 Wojskowy Instytut Geograficzny Sztabu Generalnego W.P., Warszawa 1945 Mapa Polski, 1945.
  15. Koleje Pomorza Przyodrzańskiego 1:1000 000 Dyr. Okręg. Kolei Państw. w Szczecinie, 1946 [3].
  16. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 7 maja 1946 r. (M.P. z 1946 r. nr 44, poz. 85, s. 1).
  17. Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków w Szczecinie, nr rej. 41.
  18. Pomnik Niepodległości [online], westisthebest.treespot.pl [dostęp 2023-11-24] (pol.).
  19. Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa „Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939- 1945”, Sport i Turystyka 1988, ISBN 83-217-2709-3, s. 207.
  20. Bezrobocie w gminach. Powiatowy Urząd Pracy w Goleniowie, 2010-11-04. [dostęp 2011-08-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-13)].
  21. Okno Nowogard. [dostęp 2011-08-06].
  22. Oferta. PRD Pol-Dróg Nowogard SA. [dostęp 2011-08-06].
  23. Oferta. Betmix Zakład Produkcji Betonów s.c.. [dostęp 2011-08-06].
  24. Andrzej Sawicki: Rieter oficjalnie otworzył fabrykę. Urząd Miejski w Nowogardzie, 2007-04-26. [dostęp 2011-08-06].
  25. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-25].
  26. Adresy zborów i grup na terenie Diecezji Zachodniej Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w RP, 2008-09-20. [dostęp 2010-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-17)].
  27. Zarządzenie Nr 75/2010 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 25 lutego 2010 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2010 r. Nr 20, poz. 389).
  28. Andrzej Sawicki: Z wizytą w Veles. Urząd Miejski w Nowogardzie, 2010-06-08. [dostęp 2011-08-06].
  29. Andrzej Sawicki: Nawiązanie współpracy z Ukrainą. Urząd Miejski w Nowogardzie, 2009-09-25. [dostęp 2011-08-06].
  30. Uchwała Nr XLVI/390/10 Rady Miejskiej w Nowogardzie z dnia 10 listopada 2010 roku w sprawie podjęcia współpracy partnerskiej.

Bibliografia edytuj

  • VII wieków Nowogardu 1309-2009 : wydawnictwo okolicznościowe z okazji 700-lecia nadania praw miejskich. Nowogard: Urząd Miasta i Gminy Nowogard: Dom Judy, 2009. ISBN 978-83-927334-1-6.

Linki zewnętrzne edytuj