Ołeh Błochin
Ołeh Wołodymyrowycz Błochin, ukr. Олег Володимирович Блохін, ros. Олег Владимирович Блохин (ur. 5 listopada 1952 w Kijowie) – ukraiński piłkarz, występujący na pozycji napastnika, reprezentant Związku Radzieckiego, trener piłkarski.
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
5 listopada 1952 | ||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
180 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||
     
| |||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
Zdobywca Złotej Piłki w 1975, rekordzista pod względem liczby występów i liczby strzelonych bramek w reprezentacji Związku Radzieckiego; po zakończeniu kariery piłkarskiej trener, od września 2003 do grudnia 2007 i od kwietnia 2011 do października 2012 selekcjoner reprezentacji Ukrainy, którą doprowadził do 1/4 finału w mistrzostwach świata w Niemczech w 2006.
Kariera piłkarska edytuj
Kariera klubowa edytuj
Jako nastolatek został przyjęty do zespołu juniorów Dynama Kijów, a następnie przesunięty do drużyny rezerw, skąd wkrótce przeszedł do pierwszego składu. Lata jego gry w Dynamie to okres największych sukcesów w historii kijowskiego klubu, związany również z osobą trenera Walerego Łobanowskiego. Grając w Dynamie, został samodzielnym liderem klasyfikacji strzelców i piłkarzy z największą liczbą występów w radzieckiej Wyższej Lidze. Zagrał w niej 432 razy i strzelił 211 goli. Osiem razy sięgał po mistrzostwo ZSRR (w 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985 i 1986), pięć razy po Puchar ZSRR (w 1974, 1978, 1982, 1985 i 1987). Poprowadził Dynamo do wygranej w Pucharze Zdobywców Pucharów w 1975 i 1986. W latach 1972–1975 i w 1977 pięciokrotnie zdobywał tytuł króla strzelców ligi. Był jednym z pierwszych radzieckich piłkarzy, którym pozwolono na transfer do klubu zagranicznego. W 1988 podpisał kontrakt z austriackim zespołem Vorwärts Steyr, zaś od 1989 do 1990 grał na Cyprze, w Arisie Limassol.
Kariera reprezentacyjna edytuj
Jest rekordzistą reprezentacji ZSRR pod względem liczby występów (112) i zdobytych goli (42). W drużynie Sbornej debiutował 16 lipca 1972 w spotkaniu z Finlandią i już w pierwszym meczu strzelił bramkę. Dwukrotnie zdobywał brązowy medal igrzysk olimpijskich – w 1972 i 1976. Grał na mistrzostwach świata w 1982 i 1986. Po raz ostatni jako reprezentant Związku Radzieckiego wystąpił 21 września 1988 w spotkaniu z drużyną RFN.
Statystyki edytuj
Stan na 31 grudnia 1990[1].
| Klub | Sezon | Mistrzostwa | Puchar | Puchary europejskie | Łącznie | Reprezentacja | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Mecze | Bramki | Mecze | Bramki | Mecze | Bramki | Mecze | Bramki | Mecze | Bramki | ||
 ZSRR
| |||||||||||
| Dynamo Kijów | 1969 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 |
| 1970 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | |
| 1971 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | |
| 1972 | 27 | 14 | 2 | 0 | 0 | 0 | 29 | 14 | 9 | 8 | |
| 1973 | 29 | 18 | 8 | 4 | 6 | 1 | 43 | 23 | 10 | 1 | |
| 1974 | 29 | 20 | 4 | 3 | 5 | 1 | 38 | 24 | 3 | 0 | |
| 1975 | 28 | 18 | 0 | 0 | 11 | 8 | 39 | 26 | 7 | 2 | |
| 1976 (w.) | 5 | 3 | 1 | 0 | 6 | 2 | 12 | 5 | 7 | 3 | |
| 1976 (j.) | 14 | 5 | 0 | 0 | 0 | 0 | 14 | 5 | 5 | 1 | |
| 1977 | 29 | 17 | 3 | 2 | 8 | 2 | 40 | 21 | 10 | 4 | |
| 1978 | 26 | 13 | 8 | 4 | 2 | 0 | 36 | 17 | 10 | 6 | |
| 1979 | 24 | 17 | 6 | 1 | 4 | 0 | 34 | 18 | 5 | 1 | |
| 1980 | 33 | 19 | 7 | 3 | 4 | 1 | 44 | 23 | 2 | 1 | |
| 1981 | 29 | 19 | 7 | 3 | 2 | 0 | 38 | 22 | 6 | 5 | |
| 1982 | 24 | 10 | 3 | 0 | 6 | 1 | 33 | 11 | 9 | 2 | |
| 1983 | 31 | 10 | 1 | 0 | 4 | 0 | 36 | 10 | 9 | 5 | |
| 1984 | 30 | 10 | 1 | 1 | 2 | 0 | 33 | 11 | 3 | 1 | |
| 1985 | 29 | 12 | 5 | 1 | 0 | 0 | 34 | 13 | 4 | 0 | |
| 1986 | 23 | 2 | 2 | 1 | 10 | 5 | 35 | 8 | 11 | 2 | |
| 1987 | 20 | 4 | 5 | 5 | 7 | 5 | 32 | 14 | 1 | 0 | |
| 1987/88 | 0 | 0 | 3 | 1 | 2 | 0 | 5 | 1 | 0 | 0 | |
 Austria
| |||||||||||
| Vorwärts Steyr | 1987/88 | 13 | 5 | ? | ? | 0 | 0 | 13 | 5 | 0 | 0 |
| 1988/89 | 28 | 4 | ? | 1 | 0 | 0 | 28 | 5 | 1 | 0 | |
 Cypr
| |||||||||||
| Aris Limassol | 1989/90 | 22 | 5 | 6 | 2 | 0 | 0 | 28 | 7 | 0 | 0 |
| Dynamo Kijów | 432 | 211 | 67 | 29 | 79 | 26 | 578 | 266 | |||
| Vorwärts Steyr | 41 | 9 | ? | 1 | 0 | 0 | 41 | 10 | |||
| Aris Limassol | 22 | 5 | 6 | 2 | 0 | 0 | 28 | 7 | |||
| ZSRR olimpijska
|
12 | 9 | |||||||||
| ZSRR
|
112 | 42 | |||||||||
| Łącznie | 495 | 225 | 73 | 32 | 79 | 26 | 647 | 283 | 112 | 42 | |
Kariera trenerska edytuj
Po zakończeniu kariery zawodniczej przeniósł się do Grecji, gdzie trenował miejscowe kluby: Olympiakos SFP (wicemistrzostwo Grecji w 1991 i 1992, Puchar Grecji w 1992), PAOK FC, AO Ionikos i AEK Ateny. We wrześniu 2003 został trenerem reprezentacji Ukrainy, którą w 2006 doprowadził do ćwierćfinału mistrzostw świata w Niemczech. W grudniu 2007 podał się do dymisji po nieudanych eliminacjach do mistrzostw Europy w 2008[2]. W sezonie 2008 prowadził FK Moskwa, skąd odszedł w listopadzie 2008 za porozumieniem stron[3]. 1 września 2009 objął stanowisko dyrektora sportowego Czornomorca Odessa[4]. 21 kwietnia 2011 ponownie został selekcjonerem reprezentacji Ukrainy[5]. W 2012 poprowadził drużynę na mistrzostwach Europy; drużyna zwyciężyła w pierwszym meczu ze Szwecją 2:1, jednak współgospodarze mistrzostw odpadli już w fazie grupowej, gdyż przegrali dwa kolejne spotkania z Francją 0:2 i z Anglią 0:1.
We wrześniu 2012 Ołeh Błochin został trenerem Dynama Kijów[6], po czym w październiku 2012 przestał pełnić funkcję selekcjonera reprezentacji Ukrainy. 16 kwietnia 2014 po przegranym meczu ligowym z Szachtarem Donieck został zwolniony z zajmowanego stanowiska[7].
Działalność polityczna edytuj
W latach 1998–2006 przez dwie kadencje sprawował mandat posła do ukraińskiej Rady Najwyższej. W pierwszej reprezentował partię Hromada, następnie Komunistyczną Partię Ukrainy, później przeszedł do Zjednoczonej Socjaldemokratycznej Partii Ukrainy. Po porażce wyborczej tego ugrupowania w 2006 wycofał się z polityki.
Życie prywatne edytuj
Był żonaty z Iryną Deriuhiną, radziecką gimnastyczką, pięciokrotną mistrzynią świata w gimnastyce. Jego córka z pierwszego małżeństwa Iryna została aktorką i piosenkarką. Na początku lat 90. Ołeh Błochin rozwiódł się i ożenił się z Anżełą, z którą ma dwie córki Hannę oraz Katerynę[8].
Sukcesy i odznaczenia edytuj
Sukcesy klubowe edytuj
- zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów: 1975, 1986
- zdobywca Superpucharu UEFA: 1975
- finalista Superpucharu UEFA: 1986
- półfinalista Pucharu Europejskich Mistrzów Krajowych: 1977, 1987
- mistrz ZSRR: 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986
- wicemistrz ZSRR: 1972, 1973, 1976 (j), 1978, 1982
- brązowy medalista mistrzostw ZSRR: 1979
- zdobywca Pucharu ZSRR: 1974, 1978, 1982, 1985, 1987
- finalista Pucharu ZSRR: 1973
Sukcesy reprezentacyjne edytuj
- uczestnik mistrzostw świata: 1982, 1986
- brązowy medalista igrzysk olimpijskich: 1972, 1976
Sukcesy trenerskie edytuj
- 1/4 finału mistrzostw świata z reprezentacją Ukrainy: 2006
- wicemistrz Grecji: 1992
- zdobywca Pucharu Grecji: 1992
Sukcesy indywidualne edytuj
- zdobywca Złotej Piłki: 1975
- 16-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: 1972, 1973, 1974, 1975, 1975 (w), 1976 (j), 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986
- najlepszy piłkarz ZSRR: 1973, 1974, 1975
- najlepszy strzelec ligi ZSRR: 1972, 1973, 1974, 1975, 1977
- członek Klubu Grigorija Fiedotowa – najlepszy strzelec ZSRR: 319 goli
- najlepszy strzelec mistrzostw ZSRR: 211 goli
- rekordzista pod względem występów w mistrzostwach ZSRR: 433 mecze
- najlepszy strzelec reprezentacji ZSRR: 42 gole
- członek Klubu Igora Nietty – rekordzista pod względem występów w reprezentacji ZSRR: 112 meczów
Odznaczenia i wyróżnienia edytuj
- 1972: tytuł Mistrza Sportu ZSRR
- 1975: tytuł Mistrza Sportu Klasy Międzynarodowej
- 1975: tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR
- 1992: Order „Priepodobnego Niestora Letopisca” III klasy
- 1992: Order „Za zasługi” III klasy
- 2004: Order „Za zasługi” II klasy
- 2005: tytuł Zasłużonego Trenera Ukrainy[9]
- 2006: Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy[10]
- 2011: Order „Za zasługi” I klasy[11]
- 2012: Order Księcia Jarosława Mądrego IV klasy[12]
- 2015: Order Księcia Jarosława Mądrego III klasy[13]
- 2020: Order Księcia Jarosława Mądrego II klasy[14]
Publikacje edytuj
- Goł, kotoryj ja nie zabił (Kijów, 1980)
- Prawo na goł (współautor, Moskwa, 1984)
- Ekzamienujet futboł (Kijów, 1986)
- Futboł na wsiu żyzń (współautor, Kijów, 1989)
Przypisy edytuj
- ↑ Блохин Олег. ukrsoccerhistory.com. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
- ↑ Blokhin calls end to Ukraine reign. uefa.com, 6 grudnia 2007. [dostęp 2012-08-03]. (ang.).
- ↑ Контракт Олега Блохина расторгнут. sport.ua, 27 listopada 2008. [dostęp 2012-08-03]. (ros.).
- ↑ Почетный президент „Черноморца” представил новый тренерский штаб. ua-football.com, 1 września 2009. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
- ↑ Олег Блохин возглавил сборную Украины. ua-football.com, 21 kwietnia 2011. [dostęp 2012-08-03]. (ros.).
- ↑ Официально. Олег Блохин – главный тренер киевского „Динамо”. ua-football.com, 25 września 2012. [dostęp 2012-09-25]. (ros.).
- ↑ Динамо підтвердило звільнення Блохіна – UA-Футбол. ua-football.com, 16 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-17]. (ukr.).
- ↑ Папина дочка. bulvar.com.ua, 8 kwietnia 2008. [dostęp 2012-08-03]. (ros.).
- ↑ Сборная Украины: по заслугам!. oboz.ua, 15 października 2005. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 697/2006 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 19 sierpnia 2006. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 1096/2011 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 1 grudnia 2011. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 435/2012 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 5 lipca 2012. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 299/2015 Про відзначення державними нагородами України ветеранів команди товариства Футбольний клуб „Динамо” Київ. president.gov.ua, 29 maja 2015. [dostęp 2021-08-24]. (ukr.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 446/2020 Про відзначення державними нагородами України ветеранів команди товариства Футбольний клуб „Динамо” Київ. president.gov.ua, 14 października 2020. [dostęp 2021-08-24]. (ukr.).
Bibliografia edytuj
- Oleh Blokhin. FBref.com. [dostęp 2024-01-15]. (ang.).
- Ołeh Błochin w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.). [dostęp 2019-03-24].
- Ołeh Błochin w bazie Football Facts (ros.) . [dostęp 2024-01-15].
- Олег Блохин. rusteam.permian.ru. [dostęp 2024-01-15]. (ros.).
- Ołeh Błochin w bazie National Football Teams (ang.). [dostęp 2019-03-24].
- Ołeh Błochin, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-27].