Oberon (księżyc)
Oberon (Uran IV) – drugi co do wielkości, najbardziej zewnętrzny satelita spośród pięciu głównych księżyców Urana. Został odkryty 11 stycznia 1787 przez Williama Herschela.
 Zdjęcie wykonane przez sondę Voyager 2 | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | |
| Data odkrycia |
11 stycznia 1787 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka |
583 500 km[1] |
| Mimośród |
0,0014[1] |
| Okres obiegu |
13,46 d[1] |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety |
0,068°[1] |
| Długość węzła wstępującego |
279,771°[1] |
| Argument perycentrum |
104,400°[1] |
| Anomalia średnia |
283,088°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa |
1522 km |
| Powierzchnia |
7,29 × 106 km² |
| Objętość |
1,85 × 109 km³ |
| Masa |
(3,01 ± 0,07) × 1021 kg |
| Średnia gęstość |
1,63 g/cm³ |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni |
0,346 m/s² |
| Prędkość ucieczki |
0,73 km/s |
| Okres obrotu wokół własnej osi |
synchroniczny |
| Albedo |
0,23 |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) |
|
| Temperatura powierzchni |
61 K |
Nazwa edytuj
Nazwy tego oraz pozostałych czterech największych satelitów Urana zostały zaproponowane przez syna Herschela w 1852 roku jako życzenie Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył Ariela oraz Umbriela.
Wszystkie księżyce Urana nazwane są imionami postaci z dzieł Williama Szekspira lub Aleksandra Pope’a. Nazwa Oberon pochodzi od króla elfów, Oberona ze Snu nocy letniej Szekspira.
Właściwości fizyczne edytuj
Jedyne wysokiej jakości zdjęcia Oberona pochodzą z sondy kosmicznej Voyager 2, która sfotografowała księżyc podczas jego przelotu w odległości 470 600 km od księżyca w styczniu 1986 roku[3]. Wykonane zdjęcia pokrywają około 40% powierzchni[potrzebny przypis], przy czym tylko dla ok. 25% powierzchni uzyskano rozdzielczość do 6 km, pozwalającą na sporządzenie mapy geologicznej. Zdjęcia pochodzą z południowej półkuli księżyca, która podczas przelotu była oświetlona przez Słońce[4].
Oberon jest księżycem lodowym, składa się w około 50% z lodu, w 30% z krzemianów oraz w 20% ze składników węglowo-azotowych wiązanych metanem. Na jego powierzchni znajdują się liczne kratery, które pokryte są nieznanym ciemnym materiałem.
Naukowcy rozpoznają jedynie dwa typy struktur geologicznych Oberona: kratery uderzeniowe oraz wąskie depresje.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
- ↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
- ↑ Stone, E.C.. The Voyager 2 Encounter With Uranus. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14873–14876, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14873.
- ↑ Plescia, J. B.. Cratering history of the Uranian satellites: Umbriel, Titania and Oberon. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14918–14932, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14918.
Linki zewnętrzne edytuj
- Oberon. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-19)].
- Oberon. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).