Obrona rosyjska
Obrona rosyjska, partia rosyjska, obrona Pietrowa – debiut oznaczony kodami ECO C42 i C43, rozpoczynający się od posunięć:
- e4 e5
- Sf3 Sf6
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ruchy |
1.e4 e5 2.Sf3 Sf6 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Kod ECO |
C42–C43 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwany po | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Inne nazwy |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Posunięcie 2...Sf6 znali już Pedro Damiano i Ruy López, jednak oceniali je jako słabe. Dopiero Carl Jänisch swoimi pracami teoretycznymi, a Aleksandr Pietrow zastosowaniem praktycznym wykazali, że jest to otwarcie pełnowartościowe. Na ich cześć nazwano debiut obroną rosyjską. Dokładnej analizie poddał obronę także Wilhelm Steinitz, nietrafnie uznając między innymi posunięcie 3.d4 za najsilniejsze. W późniejszych latach obronę rosyjską chętnie grali Harry Pillsbury i Frank Marshall; należała ona także do arsenału Wiktora Korcznoja, Anatolija Karpowa i Garrego Kasparowa.
Wybrana bibliografia edytuj
- Aleksander Rajecki, Maksym Czetwierik (2005), Petroff Defence, Everyman Chess, ISBN 1-85744-378-0
- Wasilios Kotronias, Andreas Tzermiadianos (2005), Beating The Petroff, Batsford, ISBN 978-0-7134-8919-4
Bibliografia edytuj
- Władysław Litmanowicz, Jerzy Giżycki, Szachy od A do Z, tom II, Warszawa 1987, str. 1040
