Ok1
Ok1 – polskie oznaczenie na PKP parowozu osobowego pruskiej serii P8. Po I wojnie światowej w Polsce służyło ich 257 sztuk, po II wojnie światowej - 429.
.jpg) Ok1-359 w rejonie Wolsztyna (1991) | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1906 - 1923 |
| Układ osi |
2'C |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
71,7 t |
| Masa służbowa |
78,2 t |
| Długość |
11 200 mm |
| Długość z tendrem |
18 590 mm |
| Wysokość |
4550 mm |
| Rozstaw osi skrajnych |
15 665 mm |
| Średnica kół napędnych |
1750 mm |
| Średnica kół tocznych |
1 000 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
22D2 |
| Ciśnienie w kotle |
12 at |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
143,25 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
52 m² |
| Powierzchnia rusztu |
2,64 m² |
| Średnica cylindra |
575 mm |
| Skok tłoka |
630 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
900 KM (662 kW) |
| Maksymalna siła pociągowa |
12 500 kG |
| Prędkość konstrukcyjna |
100 km/h |
Historia edytuj
Typ P8 budowany był masowo w wielu fabrykach niemieckich w latach 1906-1923, także na eksport i w innych krajach (w Rumunii do 1939). Łącznie, przez 33 lata, powstało blisko 4000 maszyn. Parowóz stosowany był praktycznie na wszystkich kolejach kontynentu europejskiego. W Niemczech po I wojnie światowej lokomotywy te zostały oznaczone jako seria 3810-40. W Polsce lokomotywy te używane były powszechnie - 192 sztuki przydzielono PKP w ramach reparacji po I wojnie światowej, w tym dwie lokomotywy dla kolei Wolnego Miasta Gdańska (numery: Ok1-1 do Ok1-190 i Ok1-1Dz i 2Dz dla lokomotyw gdańskich)[1]. Dalszych 65 lokomotyw zostało zbudowanych w Niemczech na polskie zamówienie w latach 1922-1923 (numery Ok1-201 do 265)[1]. Podczas II wojny światowej wszystkie lokomotywy zostały przejęte przez Niemcy lub ZSRR. Po II wojnie światowej na skutek rewindykacji i reparacji wojennych była to najliczniejsza seria parowozów osobowych w Polsce, osiągając 429 egzemplarzy (numery Ok1-1 do 429)[2]. W czynnej eksploatacji na PKP przetrwała do końca lat 70. XX wieku. Zachowano kilka parowozów tej serii do celów muzealnych (m.in. Ok1-198 w Żaganiu, Ok1-266 w Skierniewicach).
Parowozy serii Ok1 należały do najbardziej udanych konstrukcji, jakie służyły w Polsce. Przyczyniły się do tego bardzo dobre właściwości trakcyjne, spokojny bieg, łatwość obsługi i niska awaryjność. Posiadały doskonałą opinię wśród załóg.
Niektóre właściwości trakcyjne edytuj
Maksymalna siła pociągowa podczas rozruchu Ok1 wynosi 12 500 kG. Parowóz ten mógł ciągnąć na torze poziomym składy osobowe (wag. 4-osiowe) o masie 295 ton z szybkością 100 km/h, lub 645 t - 80 km/h.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Paweł Terczyński, Atlas parowozów, Poznań: Poznań Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 56, ISBN 83-901902-8-1, OCLC 917950022.
- ↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów, Poznań 2003, ISBN 83-901902-8-1, ss. 52, 56
Bibliografia edytuj
- J.Fijałkowski i W. Kowalewski, 1959, Charakterystyki Normalnotorowych Pojazdów Trakcyjnych, Wydawnictwa Komunikacyjne
Linki zewnętrzne edytuj
- Opis konstrukcji i zdjęcia. cn.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-11-11)].