Olszanica (województwo podkarpackie)

wieś w województwie podkarpackim

Olszanicawieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie leskim, siedziba gminy Olszanica[4][5].

Olszanica
wieś
Ilustracja
Pałac w Olszanicy
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

leski

Gmina

Olszanica

Liczba ludności (2020)

1200[2]

Strefa numeracyjna

13

Kod pocztowy

38-722[3]

Tablice rejestracyjne

RLS

SIMC

0358262[4]

Położenie na mapie gminy Olszanica
Mapa konturowa gminy Olszanica, w centrum znajduje się punkt z opisem „Olszanica”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Olszanica”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Olszanica”
Położenie na mapie powiatu leskiego
Mapa konturowa powiatu leskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Olszanica”
Ziemia49°28′39″N 22°26′35″E/49,477500 22,443056[1]
Kościół parafialny w cerkwi

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Olszanica. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie krośnieńskim.

Wieś leży w dolinach potoków Wańkówka i Stary Potok, które łącząc się dają początek Olszanki prawego dopływu Sanu. Przez miejscowość przechodzi droga krajowa nr 84 i linia kolejowa nr 108 StróżeKrościenko z przystankiem Olszanica.

Integralne części wsi Olszanica[4][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0358279 Dział część wsi
0358285 Pod Magurą część wsi

Historia edytuj

W 1376 roku Olszanica była, jak i Myczkowce prywatną wsią szlachecką i stanowiła własność Oleśki (Olescho). Wymieniana w 1436 roku jako miejscowość założona w sobieńskich dobrach Kmitów na prawie wołoskim. Nazwa wsi ma pochodzenie topograficzne, wywodzi się od słowa olsza, olszyna i oznaczała teren porośnięty olchami. Fakt ten potwierdzają źródła: 1441 Olschanycze, 1443 Kmitowie mieli dwór obronny.

W 1436 roku Jan Goligyan w imieniu żony Małgorzaty wystąpił do sądu grodzkiego w Sanoku przeciw Mikołajowi Kmicie – kasztelanowi przemyskiemu, który zajął gwałtem dobra ojczyste Małgorzaty Goligyan, przypadłe jej po bracie zm. Janie Kmicie i jego dzieciach z Bachórza, tj. Zamek Sobień z wsiami doń należącymi Olszanica, Myczkowce, Rajskie i Izdebki oraz inne. Spór ten trwał do 1441 roku, aż gdy doszło do ugody między Małgorzatą żoną Przedpełka Mościca z Wielkiego Koźmina a jej stryjem Mikołajem Kmitą z Wiśnicza, kasztelanem przemyskim.

Potem właścicielami Olszanicy byli Tarłowie, Mniszchowie, Jordanowie, Jasieńscy. W 1580 roku w podziale majątku po Barbarze z Herburtów Kmitowej dobra sobieńskie z Olszanicą przeszły w ręce Stadnickich, a potem Tarłów. Gdy Jerzy Mniszech ożenił się z Jadwigą Tarło (córką Mikołaja Tarło – sekretarza królewskiego i Jadwigi Stadnickiej) i otrzymał w spadku m.in. Olszanicę Potok, Dębowiec, Sambor, Laszki Murowane, Chyrów i Bąkowice.

W pocz. XVII wieku była to własność Mniszchów i istniał tu zamek murowany, w którym przebywała Maryna Mniszchówna – późniejsza carowa. W 1663 roku rejestr podatkowy wymienia jako właściciela wsi starostę sanockiego (1661) Jerzego Jana Wandalina Mniszcha. Potem przejęli Olszanicę na własność Jordanowie. W połowie XIX wieku właścicielami posiadłości tabularnej w Olszanicy byli Bronisław i Krystyna hr. Stadniccy[6].

W II Rzeczypospolitej wieś w powiecie leskim województwa lwowskiego. Od września 1939 do 1941 była pod okupacją sowiecką. Od 1941 do sierpnia 1944 wieś była siedzibą okupacyjnego hitlerowskiego urzędu gminy w powiecie sanockim. 9 maja 1945 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zaatakowali miejscową stację kolejową, którą od zniszczenia uratował przyjazd pociągu pancernego. Łącznie w latach 1945–1946 w walce z UPA zginęło lub zostało skrytobójczo zamordowanych 25 Polaków i 1 Ukrainiec, w tym tak cywile, jak i żołnierze WOP oraz funkcjonariusze MO i Straży Ochrony Kolei. W 1946 banderowcy spalili większość gospodarstw po Ukraińcach przesiedlonych do ZSRR[7].

Zabytki edytuj

Murowana cerkiew, pw. Zaśnięcia Matki Bożej z 1923 roku (projekt Bronisław Wiktor), która służy obecnie jako kościół rzymskokatolickiej Parafii Matki Bożej Pocieszenia. Obok cerkwi na parawanowej dzwonnicy można podziwiać dzwon z 1630 roku. Cerkiew sąsiaduje z zespołem pałacowo-parkowym, na który składają się: pałacyk z 1905 (wybudował go Antoni Juściński[8][9][10][11]), zabudowania gospodarcze, oficyna i kuźnia, most z II poł. XIX w. Godne zwiedzenia są również kapliczki przydrożne z XIX w.

Osoby związane z Olszanicą edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 92517
  2. Raport o stanie gminy za rok 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 10 [dostęp 2021-11-26].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 847 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT.
  5. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  6. Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 150.
  7. Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 395, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.
  8. Historia. palacbiesa.pl. [dostęp 2016-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)].
  9. Historia i opis. atlasrezydencji.pl. [dostęp 2016-07-08].
  10. Opis. ogrody.podkarpackie.travel. [dostęp 2016-07-08].
  11. Olszanica: Pałacyk Jordanów. bieszczady.land. [dostęp 2016-07-08].

Linki zewnętrzne edytuj