Ostatni prom – polski film psychologiczny z 1989 roku w reżyserii Waldemara Krzystka. Pierwowzorem scenariusza do filmu była nowela filmowa autorstwa Sławomira Sosnowskiego pt. Wyspy samotne.

Ostatni prom
Gatunek

psychologiczny, polityczny

Rok produkcji

1989

Data premiery

1 grudnia 1989

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

86 minut

Reżyseria

Waldemar Krzystek

Scenariusz

Waldemar Krzystek

Główne role

Krzysztof Kolberger
Agnieszka Kowalska

Muzyka

Przemysław Gintrowski

Zdjęcia

Dariusz Kuc

Scenografia

Tadeusz Kosarewicz

Kostiumy

Dorota Roqueplo

Montaż

Krzysztof Osiecki

Produkcja

Studio Filmowe Zodiak

Zdjęcia do filmu zrealizowano we Wrocławiu (Powszechny Dom TowarowyRenoma”) i Świnoujściu (terminal promowy i port morski).

Opis fabuły edytuj

Polska w 1981 roku. W kraju narasta kryzys ekonomiczny i polityczny. Ze Świnoujścia do Hamburga odpływa prom „Wilanów” z wycieczką po bałtyckich miastach. Jej uczestników interesuje jednak wyłącznie pierwszy port na trasie – zachodnioniemiecki Hamburg, gdzie niemal wszyscy planują opuścić statek i pozostać na Zachodzie. Jednak w połowie drogi na prom dociera wiadomość o wprowadzeniu w kraju stanu wojennego i rozkaz zawrócenia do kraju. Na wieść o powrocie pasażerowie podnoszą swoisty bunt i na własną rękę zaczynają spuszczać szalupy, aby tylko nie wracać. Dramatyzm sytuacji zwiększa się, kiedy do statku podpływają niemieckie kutry, które przez megafony informują zgromadzonych na pokładzie ludzi o sytuacji w Polsce. Pasażerowie zaczynają skakać wprost do morza. W jednej z ostatnich scen, na zawijającym do portu pustym promie znajdują się tylko ci, którzy nie mogli uciec – załoga, kilku pasażerów i pies.

W akcję filmu wpleciony jest wątek licealnego nauczyciela Marka Ziarno, który ma za zadanie przemycić na Zachód ważne dokumenty związane z NSZZ „Solidarność” i jego pojedynek z usiłującymi temu przeszkodzić agentami SB znajdującymi się na promie.

Obsada aktorska[1] edytuj

Przypisy edytuj

  1. Główni bohaterowie. W filmie zagrało jeszcze kilkunastu aktorów drugoplanowych.

Linki zewnętrzne edytuj