Otorowo (województwo wielkopolskie)
Otorowo (niem. Ottorowo, Otterwalde[4]) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Szamotuły.
| wieś | |
.JPG) Dwór w Otorowie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
1173[2] |
| Strefa numeracyjna |
61 |
| Kod pocztowy |
64-551[3] |
| Tablice rejestracyjne |
PSZ |
| SIMC |
0595921 |
Położenie na mapie gminy Szamotuły  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego  | |
 52°33′41″N 16°26′06″E/52,561389 16,435000[1]
| |
W latach 1975–1998 wieś położona była w województwie poznańskim.
Otorowo to rozległa wieś sołecka, położona 12 km na południowy zachód od Szamotuł i 15 km na północny wschód od Pniew.
Obecnie Otorowo jest wsią pełniącą funkcje rolniczo-usługowe. We wsi działa Dom Kultury oraz Biblioteka Publiczna przy ul. Łąkowej. W Otorowie znajduje się również szkoła podstawowa. Działa tu również Ludowy Zespół Sportowy Otorowo, który obecnie występuje w Lidze Okręgowej.
Wieś szlachecka Otorowo położona była w 1580 roku w powiecie poznańskim województwa poznańskiego[5]. Do 1954 roku istniała gmina Otorowo.
Integralne części wsi edytuj
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0595938 | Kamionka | część wsi |
| 0595967 | Mielno | osada leśna |
| 0595944 | Poświętne | część wsi |
| 0595950 | Wincentowo | część wsi |
Historia edytuj
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1284 r., kiedy to została wymieniona jako własność Tomisława z Szamotuł. Od 1298 r. w źródłach pojawia się jako parafia. W latach 1580-1740 Otorowo często zmieniało właścicieli. W 1580 roku należało do Jakuba Buczewskiego, Jędrzeja Skrzydlewskiego, Serafina Kachlińskiego oraz Stefana Łozińskiego. Następnie do rodziny Bobolewskich herbu Łodzia. Od 1740 roku wieś należała do Jana Bronikowskiego, a następnie do Moszczeńskich[4][5]. W 1888 r. było własnością księcia Ernesta von Sachse-Altenburg. Od 1922 r. wieś przejęły siostry urszulanki szare.
W latach 1843 – 1844 u hrabiny Moszczeńskiej mieszkał Roman Zmorski (1822-1867) – poeta, tłumacz, zbieracz i wydawca podań ludowych. W okresie międzywojennym bywali tutaj Juliusz Kaden-Bandrowski (1855-1944) – pisarz i jego brat – Jerzy Bandrowski (1883-1940) – pisarz i dziennikarz. Juliusz był żołnierzem legionów polskich i jakiś czas adiutantem Józefa Piłsudskiego.
W 1867 r. w Otorowie powstało istniejące do dziś Kółko Rolnicze, odznaczone w 1984 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. 25 maja 1921 urodził się tu polityk Czesław Słowek. W 1937 r. odbył się tu głośny strajk chłopski. Po wkroczeniu wojsk niemieckich w 1939 r. 12 października oddział Wehrmachtu dokonał – pod ścianą kościoła – egzekucji 5 Polaków oskarżonych o wywieszenie flagi narodowej na budynku Urzędu Gminy. Kolejne 5 osób z Otorowa rozstrzelano publicznie dzień później na Rynku w Szamotułach. W 1943 roku okupanci niemieccy wprowadzili dla miejscowości nazwę Ottoswalde. Po wojnie 12 października 1945 r. dokonano ekshumacji zwłok z cmentarza szamotulskiego i pochowano je na cmentarzu w Otorowie. We wsi w czasie okupacji niemieckiej istniał areszt policyjny. Na mieszkańców Otorowa nałożono kontrybucję w wysokości 10 tys. zł, zabroniono wychodzić z domów między godziną 1.00 a 5.00 rano – do 1 listopada, zakazano im również odwiedzania miejscowego cmentarza (w przededniu Święta Zmarłych) oraz bezterminowo wstrzymano przepustki na wyjazd poza obręb wsi.
Zabytki edytuj
W Otorowie znajdują się: kościół parafialny z XVI w., dwór z XVIII w., park krajobrazowy oraz liczne pomniki przyrody.
- Otorowski kościół istniał już w 1298 r. Obecny kościół pw. Wszystkich Świętych zbudowano w 1533 r. staraniem Otorowskich. Późnogotycką, jednonawową budowlę o gwieździstym sklepieniu restaurowano w latach 1784 i 1824. W 1837 r. od strony północnej dobudowano według projektu Karola Ceptowskiego późnoklasycystyczną kaplicę grobową Moszczeńskich, a w 1872 r. od południa neogotycką kruchtę. W narożniku południowo-zachodnim znajduje się niewielka cylindryczna wieżyczka. Na północnej ścianie kaplicy wmurowana jest tablica epitafijna Stanisława Nałęcz-Moszczeńskiego ufundowana w 1837 r. przez żonę. Wejście, ujęte w dwie niewielkie skarpy, zostało dostawione w XIX w. Szczyt fasady pochodzi z przełomu XVIII i XIX w. Wnętrze kościoła nakryte jest sklepieniami gwiaździstymi, w zakrystii sklepienia kolebkowe. W części zachodniej znajduje się empora wsparta na 4 kolumnach. Na ścianie północnej, nad zamurowanym wejściem do kaplicy grobowej, widnieje herb Nałęcz podtrzymywany przed dwa lwy. Na ołtarzu głównym wisi obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem w typie Śnieżnej z pierwszej połowy XVII w. W nawie znajduje się rokokowa chrzcielnica ze stojącą pod baldachimem postacią św. Jana Chrzciciela trzymającego misę chrzcielną z końca XVIII w. W prezbiterium zwraca uwagę barokowy krucyfiks z przełomu XVII i XVIII w. Na cmentarzu przykościelnym wzniesiono 2 nagrobki późnoklasycystyczne: Weroniki Cichockiej (zm. 1828 r.) i Weroniki z Kamieńskich Wasilkowskiej (zm. 1819 r.) oraz Wawrzyńca Rakowskiego a także groby uczestników powstania listopadowego 1830-31; Jana Mierzyńskiego (1801-1880) – kapitana i Aleksandra Brudzewskiego (1814-1858) – oficera, dziedzica Otorowa. Znajduje się tu także grób zbiorowy 10 mieszkańców Otorowa rozstrzelanych 12 X 1939 r. w Otorowie i 13 X 1939 r. w Szamotułach. Wokół kościoła rosną lipy, kasztanowce, 8 cisów o obwodzie do 175 cm. Przykościelny cmentarz otoczony jest murem z charakterystyczną późnobarokową bramą – dzwonnicą z końca XVIII w. Na murze widnieje tablica pamiątkowa z 1984 r. ku czci 10 rozstrzelanych.
- Drugim najbardziej popularnym zabytkiem Otorowa jest zespół dworski przy ul. Urszuli Ledóchowskiej. Usytuowany na skraju wsi dwór zbudowano w 1738 r. dla Bronikowskich, później stanowił własność Moszczeńskich; w 1912 r. został gruntownie odnowiony, a w 1922 r. przejęty i adaptowany dla potrzeb Zgromadzenia Sióstr Urszulanek. W 1933 r. dobudowano południowe piętrowe skrzydło. Jest to dwór późnobarokowy, parterowy z piętrem w mansardzie. Jego trzyosiowa fasada zwrócona jest na zachód. Szczyt wypełnia ornament roślinny (na szczycie również daty 1738 i 1912). W pomieszczeniu przylegającym od południa do klatki schodowej przetrwały elementy dekoracji stiukowej. Obecnie dwór pełni funkcję Domu Dziecka, a w skrzydle południowym ulokowano dom zakonny. W latach 1946-53 u urszulanek przebywał Władysław Komar (1940-1998) – najbarwniejsza postać polskiego sportu: bokser, kulomiotacz, potem aktor estradowy. Ukończył Poznańską Akademię Wychowania Fizycznego.
- Obok dworu stoją dwie oficyny zbudowane w końcu XVIII wieku. W północnej znajduje się kaplica pw. Najświętszego Serca Jezusa. Wokół rozciąga się park o pow. 8,1 ha, w tym 0,2 ha wody, założony na przełomie XVIII i XIX w. W parku krajobrazowym dominują następujące gatunki drzew: jesion, klon pospolity, świerk, lipa drobnolistna, 5 dębów szypułkowych o obw. do 485 cm, grupa lip o obw. do 470 cm, wiązy szypułkowe o obw. do 291 cm. Zespół dworski jest otoczony murem z zachowaną bramą w kształcie 2 opilastrowanych słupów. Od bramy prowadzi dawna aleja, rozszerzająca się w prawie kwadratowy plac z gazonem pośrodku, w jego centrum stoi figura Serca Jezusowego.
- We wsi znajduje się również gorzelnia zbudowana w 1897 r., później rozbudowana, obecnie urządzono w niej mieszkania; ciekawy jest również młyn zbudowany w końcu lat 20., który uległ spaleniu na początku XXI w.
- Na skraju lasu, w odległości 800 na północ od zabudowań Otorowa, rośnie sosna pospolita o obw. 202 cm (pomnik przyrody). Przy leśniczówce, przy drodze leśnej do Ostroroga, rośnie dąb szypułkowy o obw. 325 cm. W lesie – około 400 m na południowy wschód od leśniczówki – znajduje się stary cmentarz ewangelicki, a w nim kilkanaście fragmentów nagrobków i zarysy grobów.
W środku wsi rozpoczyna się szlak czerwony do Brodziszewa.
Znani Otorowianie edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 95851
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., lipiec 2013, s. 892 [zarchiwizowane 2013-07-15].
- ↑ a b Paweł Mordal, Marek Krygier, Inwentaryzacja Krajoznawcza Miasta i Gminy Szamotuły, Szamotuły: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, 1989.
- ↑ a b Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym, t. I, Wielkopolska, Warszawa 1883, s. 24.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].