Paatsjoki
Paatsjoki (norw. Pasvikelva, ros. Паз lub Патсойоки, płn.-lap. Báhčeveaijohka, skolt Paaččjokk) – rzeka w północnej Finlandii (Laponia), Norwegii (Finnmark) i Rosji (obwód murmański). Długość 145 km (2 km w Finlandii, 28 km w Rosji, 112 km – granica rosyjsko-norweska, 3 km w Norwegii), powierzchnia zlewni 18 404 km².
 Rzeka Paatsjoki wpadająca do fiordu Varanger | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rzeka | |
| Długość | 145 km |
| Powierzchnia zlewni |
18 404 km² |
| Źródło | |
| Miejsce | jezioro Inari |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | fiord Varanger |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie Finlandii  | |
Paatsjoki wypływa z jeziora Inari w Finlandii i płynie na północ do fiordu Varangerfjord koło Kirkenes, gdzie uchodzi do Morza Barentsa. Od 1947 stanowi granicę norwesko-rosyjską. Na rzece działa siedem elektrowni wodnych. Bogate łowiska łososia.
Elektrownie wodne edytuj
Na rzece znajduje się 7 elektrowni wodnych, w tym 3 na terenie Rosji i 4 na granicy rosyjsko-norweskiej. 5 spośród tych elektrowni należy do Rosji, 2 do Norwegii. Są to (od jeziora Inari w stronę ujścia)[1]:
- Kaitakoski (Rosja)
- Jäniskoski (Rosja)
- Rajakoski (Rosja)
- Hevoskoski (Rosja)
- Skogfoss (Norwegia)
- Melkefoss (Norwegia)
- Boris Gleb (Rosja)
Elektrownia Jäniskoski została wybudowana w latach 1938–42 na terenach należących wówczas do Finlandii. Jest to najstarsza z elektrowni na rzece[2]. Obszar wokół elektrowni został przekazany Związkowi Radzieckiemu na mocy umowy z 1947 roku[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Lapin ELY-keskus, Threats to the Environment [online], Pasvik Monitoring [dostęp 2024-03-08] (ang.).
- ↑ Hydro power | The water without borders [online], www.pasvikelva.no [dostęp 2024-03-08].
- ↑ International Boundary Study No. 74: Finland – U.S.S.R. Boundary, The Geographer, Office of the Geographer, Bureau of Intelligence and Research, 1 lutego 1967, s. 10 [dostęp 2024-03-07] (ang.).