Palazzo Barbaro a San Vidal
Palazzo Barbaro a San Vidal – kompleks dwóch budynków, położony w Wenecji, w dzielnicy San Marco nad Canal Grande. Pierwszy z nich reprezentuje styl gotycki, drugi zaś barokowy, zwłaszcza jeśli chodzi o wystrój. Kompleks należał do rodu Barbaro, a od II połowy XIX wieku do rodziny Curtisów, którzy przybyli do Wenecji z Bostonu. Pełnił przez pewien czas rolę amerykańskiej placówki towarzysko-kulturalnej. W jego murach gościli znani kolekcjonerzy sztuki, pisarze i artyści jak: Isabella Stewart Gardner, Henry James, John Singer Sargent.
 Fasada pałacu – widok od strony Canal Grande (z lewej strony część starsza, gotycka, z prawej – nowsza, barokowa) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Palazzo Barbaro a San Vidal |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt |
Bartolomeo Bon |
| Kondygnacje |
4 |
| Ukończenie budowy |
1425 (część gotycka); |
| Pierwszy właściciel |
ród Spiera |
| Kolejni właściciele |
ród Barbaro, rodzina Curtisów |
Położenie na mapie Wenecji  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej  | |
 45°25′54,1″N 12°19′48,0″E/45,431700 12,330000
| |
Historia edytuj
Palazzo Barbaro a San Vidal jest jednym z najbardziej interesujących XV-wiecznych domów patrycjuszowskich, nie tylko ze względu na swoją architekturę, ale także historię jego właścicieli w czasach Republiki Weneckiej i później[1]. Jest on zarazem jednym z tych budynków, które zostały sprzedane w następstwie upadku Republiki w 1797 roku trafiając w ręce spekulantów, nie wahających się przed wyprzedażą znajdujących się w nich wielowiekowych pamiątek rodowych, obrazów, dzieł sztuki i zabytkowych mebli[2].
Ród Barbaro edytuj
Ród Barbaro był jednym z najwybitniejszych szlacheckich rodzin weneckich. Założyciel dynastii był żołnierzem, biorącym udział w wyprawach krzyżowych w XII wieku. W 1465 roku pałac kupił Zaccaria Barbaro, który objął urząd prokuratora San Marco, najwyższy urząd po doży. Ostatnimi członkami rodu Barbaro, którzy mieszkali w pałacu byli małżonkowie Marcantonio i Matilde. Para nie miała dzieci, więc w 1858 roku zdecydowała się sprzedać pałac. W rękach kolejnych właścicieli pałac znajdował się przez 30 lat. Przeszedł w tym czasie okres grabieży, podczas których większość znajdujących się w nim dzieł sztuki została zniszczona lub sprzedana. Najsłynniejszym z nich jest dużych rozmiarów płótno, zwane Gloryfikacja rodziny Barbaro, namalowane przez Giambattistę Tiepolo, obecnie w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku[1].
Rodzina Curtis edytuj
Kolejnymi właścicielami pałacu byli Daniel Sargent Curtis i Ariana Wormeley. Daniel Curtis należał do starej bostońskiej rodziny, której przodkowie przybyli do Ameryki na statku Mayflower. Rodzice Ariany byli właścicielami gruntów w Wirginii, choć ona sama urodziła się i wychowała w Londynie. Powrócili oni do Stanów Zjednoczonych w 1848 roku. W 1853 roku Daniel i Ariana pobrali się w Newport i osiedlili w Bostonie, gdzie urodzili się ich synowie, Osborne i Ralph, który został malarzem[1]. Curtisowie opuścili Boston w 1877 roku i w 1880 roku przybyli do Wenecji, gdzie mieli spędzić większość swojego życia. W czasie, kiedy podróżowali, wynajmowali pałac. W roku 1881 po raz pierwszy wynajęli część Palazzo Barbaro, a w 1885 kupili piętro reprezentacyjne i wyższe piętra za 13 500 dolarów. Rozpoczęli gruntowną odbudowę pałacu. Dbali o jego utrzymanie przeznaczając go na miejsce spotkań dla kosmopolitycznych Amerykanów, wśród których znaleźli się między innymi:
- Isabella Stewart Gardner, amerykańska kolekcjonerka sztuki i czołowa mecenas sztuki w tamtych czasach, która w 1884 roku, po zakończeniu podroży po świecie, przybyła wraz z mężem do Wenecji. Ponieważ Palazzo Barbaro przypadł jej do gustu, wynajmowała go kilkakrotnie po 1890 roku od Curtisów, gdy ci wyjeżdżali. Isabella gościła w pałacu znanych artystów, jak Harper Pennington, Joseph Lindon Smith, Robert Frederick Blum i pisarzy, spośród których najbardziej znanym był Henry James. W latach następnych Gardner zgromadziła kolekcję światowej klasy obrazów, rzeźb i innych dzieł sztuki, a w 1903 roku otworzyła muzeum swego imienia, nadając jego budynkowi kształt i styl przypominający pałac Barbaro[1].
- kolejnym gościem pałacu Curtisów oraz Isabelli Stewart Gardner był amerykański pisarz i powieściopisarz Henry James. Odwiedził on Wenecję po raz pierwszy w 1869 roku i powracał do niej w latach 1872, 1880 oraz w 1887, kiedy gościł po raz pierwszy u Curtisów i Gardnerów. Jego liczne wizyty w Wenecji stały się inspiracją dla niektórych jego dzieł, jak Venice,The Grand Canal,Casa Alvisi i Aspern Papers. Miłość pisarza do Wenecji skończyła się nagle w 1894 roku, kiedy jego przyjaciółka, pisarka Constance Fenimore Woolson popełniła samobójstwo rzucając się z okna pałacu Semitecolo. James był tym głęboko wstrząśnięty, ponieważ czuł się winnym tej śmierci. Jego powieść The Wings of the Dove, rozgrywająca się w fikcyjnym Palazzo Leprorelli była wyraźnie inspirowana pałacem Barbaro[1].
- John Singer Sargent, amerykański malarz, był przyjacielem Ralpha Curtisa, syna Daniela i Ariany.
Sargent przybył do Wenecji z rodziną po raz pierwszy w roku 1873. Powrócił tu w 1880 roku jako malarz po odbyciu edukacji artystycznej w Paryżu. Wynajął pracownię w Palazzo Rezzonico. Powracał tu kilkakrotnie w latach następnych. W 1898 roku namalował obraz Wnętrze w Wenecji, przedstawiając na nim oboje Curtisów oraz ich syna Ralpha z żoną Lisą[1]. W pałacu Curtisów bywali w również goście spoza Ameryki, jak brytyjski poeta Robert Browning, z którym Daniel się zaprzyjaźnił[1]. Rodzina Curtisów jest nadal właścicielem pałacu (jako Curtis Viganò)[3].
Architektura edytuj
_-_BEIC_6331406.jpg)
_-_BEIC_6331401.jpg)
Budynek składa się zasadniczo z dwóch pałaców, gotyckiego, datowanego na około 1420 rok i skrzydła dodanego w 1698 roku. W XVII wieku dokonano kompleksowej renowacji, łącząc najstarszą część z nowym skrzydłem i budując na poziomie drugiego piętra dużą salę balową, udekorowaną przez największych artystów epoki. Część starsza stanowi przykład weneckiego domu handlowego, w którym magazyn, biura księgowe i pomieszczenia mieszkalne ulokowano w tym samym budynku[1].
Budynek XV-wieczny edytuj
Starszy, gotycki budynek posiada tradycyjną trzyczęściową fasadę, w której detale archaiczne przeplatają się z detalami wyraźnie XV-wiecznymi; oba jego pietra reprezentacyjne zostały przeprute kwadriforiami, oba z otworami okiennymi zwieńczonymi motywem czteroliścia, poprzedzielanymi wysokimi kolumnami, których kapitele zostały ozdobione motywem grubych liści. Na parterze, nad wodą znajdują się dwa portale, z których pierwszy jest gotycką konstrukcją ostrołukową, drugi natomiast – renesansową, wielokrotnie przebudowywaną w ciągu wieków[4].
Budynek XVII-wieczny edytuj
Część nowsza kompleksu jest wynikiem przebudowy już istniejącego budynku, wzbogaconego przez Gaspariego detalami, które przydały mu splendoru, zwłaszcza we wnętrzu, udekorowanym bogatymi sztukateriami i płótnami pędzla takich artystów jak Sebastiano Ricci i Giovanni Battista Piazzetta. Na drugim piano nobile znajduje się sala balowa oraz mezzanino Posadzka w jadalni ma formę mozaiki w stylu weneckim. Bardzo bogata w detal i elegancka jest też biblioteka z pochodzącym z XVIII wieku sufitem, ozdobionym polichromowanymi sztukateriami i amorkami. W ścianach biblioteki znajdują się, na przemian, otwarte regały z książkami oraz duże okna[4].
W okresie od sierpnia 2000 do września 2001 roku dokonano konserwatorskiej renowacji fasady pałacu[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h A guide In Venice: Palazzo Barbaro Curtis, an American ‘hideway’ in Venice. www.aguideinvenice.com. [dostęp 2016-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-12)]. (ang.).
- ↑ Rosella Mamoli Zorzi: Henry James: Letters from the Palazzo Barbaro. Wyd. I. London: Pushkin Press, 2012. ISBN 978-1-908968-63-0. (ang.).
- ↑ a b Jan-Christoph Rößler: Palazzo Barbaro-Curtis. venezia.jc-r.net. [dostęp 2016-06-05]. (wł.).
- ↑ a b Canal Grande di Venezia: Palazzo Barbaro a San Vidal. www.canalgrandevenezia.it. [dostęp 2016-06-05]. (wł.).